Την περασμένη Δευτέρα η Βασιλική Κοϊμτζίδου, ιδιοκτήτρια τουριστικού γραφείου και οδηγός βουνού, πήρε το κανό της και από τις πλαγιές των Αγράφων όπου βρίσκεται το χωριό της πήγε στον Βλοχό, ένα από τα χωριά της Καρδίτσας που υπέστησαν τεράστιες καταστροφές από τις πλημμύρες που έπληξαν τον θεσσαλικό κάμπο. Εχοντας ασχοληθεί ενεργά με τον εθελοντισμό τα τελευταία 13 χρόνια, πήρε την απόφαση χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Οπως ομολογεί ωστόσο, δεν ήταν προετοιμασμένη για όσα θα αντίκριζε.
«Επαθα σοκ όταν είδα την κατάσταση εκεί, δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που έβλεπα. Το νερό έφτανε ακόμα μέχρι τις στέγες των σπιτιών, όπου υπήρχαν εγκλωβισμένα ζώα. Μόλις κάναμε έναν ήχο προσπαθούσαν να μας ειδοποιήσουν ότι είναι εκεί, υπήρχαν όμως και αλλά που ήταν πολύ φοβισμένα» λέει στην «Κ». «Μαζί με τον πρόεδρο του ορειβατικού συλλόγου, τον Αποστόλη, είχαμε δύο μονοθέσια κανό και πηγαινοερχόμασταν. Πολλές φορές έβαζα και δύο ζώα πάνω στο κανό μου, τα πηγαίναμε στην ακτή και εκεί μας περίμενε ένας άλλος εθελοντής, ο Παναγιώτης, μαζί με τους κατοίκους και μια φιλοζωική που διέθετε τροφές».
Η ίδια είναι πολύ ενεργή στα social media και έχει αναρτήσει το τηλέφωνό της ώστε να μπορεί να επικοινωνεί μαζί της όποιος εθελοντής θέλει να βοηθήσει. Η ανταπόκριση του κόσμου, όπως σημειώνει, είναι αρκετά μεγάλη, καθώς πολλοί καταφθάνουν στις πληγείσες περιοχές ή αποστέλλουν είδη πρώτης ανάγκης από κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Αυτές τις μέρες η Βασιλική είναι σε επικοινωνία με τους προέδρους των χωριών της Καρδίτσας και μαζί με άλλους εθελοντές καθαρίζει σπίτια πλημμυροπαθών, ενώ συγκεντρώνει και διανέμει τρόφιμα. «Εχει σταλεί αρκετά μεγάλη βοήθεια από όλη την Ελλάδα. Ξεφορτώνουμε φορτηγά, έχουμε κάποιες αποθήκες και σε συνεργασία με την Κοινωνική Αλληλεγγύη Ευπαθών Ομάδων Καρδίτσας, γίνεται η ταξινόμηση και πηγαίνουμε πόρτα πόρτα σε κάθε οικογένεια πλημμυροπαθών. Θέλουμε οι ίδιοι να παραδίδουμε τα πράγματα».
Για τη μεταφορά των ειδών πρώτης ανάγκης μάλιστα έχει διαθέσει δύο δικά της οχήματα. «Μπορεί να κάνω και 150.000 χιλιόμετρα την μέρα, αλλά κάνω απλά το αυτονόητο» λέει.
Ανακαλώντας τις στιγμές που τις έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μέσα από όλες αυτές τις ημέρες που βρίσκεται στο πεδίο, περιγράφει: «Το πρώτο σκυλί που έβγαλα από μια ταράτσα ήταν τόσο χαρούμενο. Το έβγαλα στην ακτή για να πιεί νερό και να φάει και κάθε φορά που με έβλεπε προσπαθούσε να μπει στο κανό μου και να έρθει μαζί μου».
Μεταφέρει επίσης τα συναισθήματα του κόσμου όταν πηγαίνουν να πάρουν τρόφιμα και κουβέρτες. «Φαίνεται στα μάτια τους η συγκίνηση. Από την μία νιώθουν απόγνωση και από την άλλη χαρά», σημειώνει.
Οσο για τα δικά της συναισθήματα; Συγκίνηση, θυμός, αγανάκτηση, στεναχώρια αλλά και χαρά, γιατί βρέθηκε με ανθρώπους που δεν τους γνώριαζε και πλέον έχουν αναπτύξει σχέσεις πολύ στενές. «Σαν να είμαστε 30 χρόνια φίλοι», λέει χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας, ανακαλεί μια ακόμη έντονη στιγμή όταν μαζί με άλλους πέντε εθελοντές πήγαν να καθαρίσουν το σπίτι ενός ανθρώπου στον Κοσκινά, που ήταν και από τους λίγους που είχαν επιστρέψει στο χωριό. «Το νερό στο σπίτι είχε φτάσει τα δύο μέτρα, φαινόταν από το σημάδι που είχε αφήσει στους τοίχους. Ο άνθρωπος ήταν σοκαρισμένος με αυτό που έβλεπε, δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει. Στο τέλος όμως δεν ήξερε πώς να περιγράψει τη χαρά του και την συγκίνησή του» λέει η ίδια υπογραμμίζοντας τον σημαντικό ρόλο που παίζει η εθελοντική προσφορά για τους πληγέντες, όχι μόνο σε πρακτικό αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο.