Διάβασα το όνομά του στον κατάλογο των συμμετεχόντων στη διάσκεψη της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, στις αρχές του μήνα στη Χαλκιδική: Λαοκράτης Κοράνης, Ελληνας χριστιανός ορθόδοξος, βουλευτής του ουγγρικού κοινοβουλίου.
«Και πού να δεις, είναι και φανατικός ορμπανιστής», μου είπε ένας εκ των οργανωτών της διάσκεψης που ανέλαβε να με φέρει σε επαφή. Βρήκα το «μίγμα» εκρηκτικό και τον αναζήτησα. Δέχτηκε να μιλήσουμε, ο λόγος του χειμαρρώδης.
Από τη «βάφτισή» του σε μια χαράδρα του φλεγόμενου για «λαοκρατία» Γράμμου, στο χωριό Μπελογιάννης, στρατευμένος στο ΚΚΕ μέχρι να τον διαγράψουν, και τώρα υποστηρικτής του Ορμπαν και μέλος της Συνέλευσης των ορθοδόξων χριστιανών βουλευτών.
Εμφανίστηκε για τον πρωινό καφέ μας στο ξενοδοχείο, φορώντας στον λαιμό χρυσή αλυσίδα από την οποία κρεμόταν μια καδένα με το γράμμα «Δ».
Τι είναι αυτό το «δέλτα»;, τον ρώτησα. «Είναι το πρώτο γράμμα από το ακρωνύμιο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), που φορούσαν οι αντάρτες στο δίκοχό τους, το κουβαλάω στο στήθος μου και όταν με ρωτούν Ούγγροι βουλευτές τι κουβαλάς εδώ, τους λέω “κουβαλώ τον πάτερα μου πάνω από την καρδιά μου”», μου λέει.
«Εκτος από τον πατέρα σου απ’ ό,τι έμαθα στην καρδιά σου κουβαλάς και τον Βικτορ Ορμπαν», σχολίασα.
“Δεν θα προδώσεις το αίμα του πατέρα σου, ΚΚΕ θα ψηφίσεις”, μου λέει. “Ρε μάνα, η Ελλάδα είναι αστικό κράτος μπορεί να μην έχει ΚΚ”, της απαντώ
«Κοίτα να δεις. Εγώ πάντα είμαι με το ΚΚΕ. Μπορεί να μη συμφωνώ με όλα αλλά εγώ είμαι εκεί, ταγμένος στην ιδεολογία μου. Θα σου πω μια ιστορία για να γελάσεις. Θυμάμαι όταν ήρθα το 1985 να ψηφίσω στην Ελλάδα πέρασα από το σπίτι της μάνας μου στη Βουδαπέστη και της λέω “μάνα θα πάω να ψηφίσω”. Μου λέει η φουκαριάρα: “Ξέρεις τι θα ψηφίσεις ε; “Της λέω: “Θα δω, ό,τι βρω εκεί θα το ρίξω”. “Δεν θα προδώσεις το αίμα του πατέρα σου, ΚΚΕ θα ψηφίσεις”, μου λέει. “Ρε μάνα, η Ελλάδα είναι αστικό κράτος μπορεί να μην έχει ΚΚ”, της απαντώ… Πάει στην κουζίνα, τραβάει ένα συρτάρι και βγάζει τρεις κόκκινες χαρτοπετσέτες. “Αν δεν έχει ΚΚΕ ρίξε αυτές μέσα για να σκάσουν…”» (γελάει).
«Οι Ελληνες της Ουγγαρίας αληθεύει ότι είναι με τον Ορμπαν;», συνέχισα.
«Ναι, και εγώ μαζί του είμαι. Στην προεκλογική εκστρατεία μου, μάλιστα, πίσω από την καρέκλα του γραφείου μου είχα φωτογραφία του. Ο Ορμπαν προσέχει τις μειονότητες, στην Ουγγαρία είναι δεκατρείς αναγνωρισμένες και τις βοηθάει. Εμείς είμαστε γύρω στους 5.000 Ελληνες σήμερα και εγώ τους εκπροσωπώ στο κοινοβούλιο.
Μόνο την πλατεία Λένιν στο χωριό Μπελογιάννης άλλαξε και τη μετονόμασε κατόπιν αιτήματός μας σε Αμαλιάδας, λόγω της αδελφοποίησης με τη γενέτειρα του Μπελογιάννη
Στο χωριό Μπελογιάννης οι δρόμοι επί Ορμπαν εξακολουθούν να φέρουν ονόματα όπως Λαμπράκης, Ηλέκτρα Απόστολου, Παπαρήγα, κ.λπ. Το σχολείο λέγεται Μανόλης Γλέζος, τι μου λέτε τώρα;
Μόνο την πλατεία Λένιν στο χωριό Μπελογιάννης άλλαξε και τη μετονόμασε κατόπιν αιτήματός μας σε Αμαλιάδας, λόγω της αδελφοποίησης με τη γενέτειρα του Μπελογιάννη. Εμείς ως μειονότητα δεν συμφωνούμε με τους εναντίον του αφορισμούς. Δίνει ένα με ενάμισι εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο στο χωριό».
«Εμφανίζεται ωστόσο αρκετά ξενοφοβικός, κυνηγάει τους πρόσφυγες, είναι και αντιευρωπαϊστης» του λέω.
«Κοιτάει πρώτα το συμφέρον της χώρας του και αγωνίζεται για την υπεράσπιση των χριστιανικών ιδεών στην Ευρώπη. Οσο για τους πρόσφυγες που λένε ότι δεν τους θέλει, η αλήθεια είναι ότι δεν επιτρέπει την αλλοίωση του τρόπου ζωής, από εκείνους που έρχονται φιλοξενούμενοι στη χώρα και θέλουν να επιβάλουν τον δικό τους. Αυτό δεν είναι κακό. Ο Ορμπαν δεν είναι φασίστας, όπως λένε κάποιοι, είναι κάτι σαν αυτόν με τον οποίο συγκυβέρνησε ο Τσίπρας, τον Καμμένο, εθνικοδεξιός δηλαδή».
Αβάφτιστος έφυγε από το Λιβαδοτόπι Καστοριάς
Ηταν μόλις λίγων ημερών και αβάφτιστος όταν η μητέρα του τον πήρε μαζί με τα άλλα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια του και έφυγαν από το Λιβαδοτόπι Καστοριάς «για μέσα», προκειμένου να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς.
«Ο πατέρας είχε ανέβει στο βουνό για να μην τον σκοτώσουν ως πρώην ΕΛΑΣιτη οι Μπουραντάδες. Εμείς ξεκινήσαμε να διασχίσουμε νύχτα τη χαράδρα του Γράμμου και να περάσουμε στην Αλβανία. Ο στρατός φρουρούσε τα περάσματα και στον παραμικρό θόρυβο έριχνε στο ψαχνό. Διαβαίνοντας από ένα σημείο όπου στην απένατι πλευρά της χαράδρας σε μια σπηλιά ήταν ένα νοσοκομείο των ανταρτών, ακούστηκε μια φωνή να λέει “Ευανθία είσαι και εσύ μαζί; Γέννησες, τι είναι το παιδί, αγόρι, κορίτσι;”.
Ηταν ο αδερφός της που νοσηλευόταν με κομμένο πόδι. Οταν του αποκρίθηκε, εκείνος φώναξε “ζήτω η λαοκρατία”, μέσα στη νύχτα. Δεν τον ξαναείδαμε, αυτοκτόνησε μαζί με άλλους όταν στη σπηλιά εισέβαλε ο στρατός.
Αργότερα ρώτησα τη μάνα μου γιατί μου έδωσαν το όνομα Λαοκράτης και μου είπε ότι εξέλαβε την κραυγή εκείνη του αδερφού της στη χαράδρα του Γράμμου ως επιθυμία του».
Μέσω Αλβανίας η οικογένεια θα φτάσει στην Πολωνία με καράβι και από εκεί θα διασπαρεί: ο πατέρας στον Γράμμο, όπου σκοτώθηκε άγνωστο πού και πότε, τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του στη Ρουμανία «για προετοιμασία ώστε να κατέβουν στον Γράμμο να πολεμήσουν», άλλα δυο στην Τσεχοσλοβακία και εκείνος με τη μητέρα του στην Ουγγαρία.
Η συνάντησή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1983, σε μια επίσκεψή του ως πρωθυπουργός στη Βουδαπέστη, όμως, ήταν αυτή που άλλαξε τη ζωή του.
Εκεί σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός, αλλά και τουριστικά επαγγέλματα, πήρε και πτυχίο κοινωνιολογίας στη Σόφια, δημιούργησε οικογένεια και δραστηριοποιήθηκε μέσω των συλλόγων των Ελλήνων προσφύγων φτάνοντας να τους εκπροσωπήσει, επί δυο θητείες, στο ουγγρικό κοινοβούλιο. Η συνάντησή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1983, σε μια επίσκεψή του ως πρωθυπουργός στη Βουδαπέστη, όμως, ήταν αυτή που άλλαξε τη ζωή του.
«Ολοι εμείς που είχαμε σλαβομακεδονικές ρίζες, έως τότε δεν παίρναμε ιθαγένεια, ούτε καν μας δέχονταν στις πρεσβείες. Οταν ήρθε ο Παπανδρέου επίσημη επίσκεψη, ζήτησε να δει κάποιους εκπροσώπους ελληνικών συλλόγων. Εμείς οι σλαβόφωνοι τότε φτιάξαμε μια ομάδα, την ονομάσαμε Λαμπράκηδες και πήγαμε στον χώρο των συναντήσεων. Μόλις μπήκαμε και πήγαμε κοντά του μου λέει: “Αγόρι μου εσείς τι πρεσβεύετε;”
“Είμαστε μια ομάδα Λαμπράκηδων κ. πρωθυπουργέ”, του λέω. “Μπράβο, Λαμπράκηδες”, σχολίασε εκείνος.
“Εχετε κανένα πρόβλημα;” ρωτάει. “Ναι”, του απαντάω. “Εμείς που γεννηθήκαμε στον Γράμμο και το Βίτσι στον εμφύλιο, δεν μπορούμε να πιστοποιήσουμε στην πρεσβεία ότι είμαστε Ελληνες. Οταν πάμε εκεί, μας διώχνουν λέγοντάς μας “φύγετε από εδώ ΕΑΜοβούλγαροι συμμορίτες”.
Γυρίζει ο Αντρέας στον πρέσβη και λέει: “Δεν ντρεπόμαστε, πού ζούμε στη Ζιμπάμπουε;”
Με ρωτάει: “Το όνομά σου;” “Λαοκράτης”, του απαντώ. Κατεβαίνει από την καρέκλα, με αγκαλιάζει και λέει γυρίζοντας προς τον πρέσβη: “η Ελλάδα του ανήκει, παρακαλώ αύριο να έχει ιθαγένεια”. Ετσι πήρα την ιθαγένεια, με κατευθείαν εντολή του Ανδρέα Παπανδρέου. Του είμαι ευγνώμων, παρόλο που ιδεολογικά ήταν λίγο πιο μακριά από εμένα αλλά ο άνθρωπος αυτός έσπασε τον πάγο.
Ο πρέσβης έκανε πως δεν ήξερε
Μερικές μέρες μετά πήγα στην πρεσβεία. Ο πρέσβης έκανε πως δεν ήξερε τίποτα. Περίμενα στην πόρτα, έφτασε με το αμάξι, λέω: “Κ. πρέσβη ήρθα για την πιστοποίηση της ιθαγένειας”. Δεν μου έδωσε σημασία. Για καλή μου τύχη στη συνάντηση με τον Αντρέα ήταν στον χώρο και ένας δημοσιογράφος, ο Γιώργος Βότσης, ο οποίος με πιάνει και μου λέει επί λέξει: “Λαοκράτη μη χαίρεσαι, με το που θα πας στην πρεσβεία θα σε έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια. Αλλά αν ζοριστείς να με καλέσεις σε αυτό το τηλέφωνο” και μου έδωσε την κάρτα του. Τότε θυμήθηκα τον δημοσιογράφο και με το που άνοιξε το παράθυρο του γραφείου του πρέσβη, φωνάζω δυνατά από κάτω: “Κ. πρέσβη δεν με δέχεστε αλλά θα σας καταγγείλω στην εφημερίδα στην Αθήνα“.
Με το που έκανα να φύγω, άνοιξε η πόρτα και μου λένε: “Περάστε.
Καθίστε, τσάι; θέλετε καφέ;” Ποιος. Η ελληνική πρεσβεία που δεν ήθελε ούτε να μας δει ούτε να μας ακούσει.
Στην αρχή, ο Ούγγρος ηγέτης τον αντιμετώπισε με καχυποψία, τον θεωρούσε έναν από τους Ελληνες κομμουνιστές – απομεινάρια της εποχής του φιλοσοβιετικού καθεστώτος
Με το που πάτησα στο κόκκινο χαλί με βάζει ο πρέσβης να καθίσω. Φωνάζει έναν υπάλληλο και του λέει να τακτοποιήσει το θέμα μου. Εκείνος του λέει: “Μα κ. πρέσβη κινδυνεύω να χάσω τη θέση μου” και ο πρέσβης του απαντάει: “Και εγώ το κεφάλι μου…”. Και έτσι πήρα την ιθαγένεια».
Ως βουλευτής ο Λαοκράτης ήρθε κοντά στον Ορμπαν. Στην αρχή, ο Ούγγρος ηγέτης τον αντιμετώπισε με καχυποψία, τον θεωρούσε έναν από τους Ελληνες κομμουνιστές – απομεινάρια της εποχής του φιλοσοβιετικού καθεστώτος.
«Κατά τη δεξίωση για την υποδοχή των νέων βουλευτών, όταν του συστήθηκα, ως εκπρόσωπος των Ελλήνων προσφύγων» με ρώτησε δηκτικά «αν όλοι εκεί στο χωριό Μπελογιάννης είμαστε κομμουνιστές».
«Εγώ δίχως να διστάσω -τι θα μου έκανε εξάλλου;- του απάντησα: Κατά το πλείστον, ναι». Δεν είπε τίποτα. «Πετιέται δίπλα μου ο εκπρόσωπος των Σέρβων και του λέει: “Κ. πρωθυπουργέ μπορεί να έχουν κάποια ιδεολογία αλλά έφτιαξαν την ωραιότερη ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία στη Βουδαπέστη”. Ο Ορμπαν χαμογέλασε και συνέχισε.
Οταν τελείωσε η τελετή υποδοχής και κάναμε τον μπουφέ, έρχεται εκεί κοντά μου και μου λέει: “Κ. πρόεδρε δεν πιστεύω να σας έθιξα”.
«Καθόλου», του απαντάω εγώ. «Δεν έκρυψα ποτέ ποιος είμαι – τότε φορούσα καδένα με το κόκκινο αστέρι, στον λαιμό. Μου λέει τότε: “Στις 6 Ιουνίου κατεβαίνω στην Ελλάδα, θα με συνοδεύσεις; Πάω να κάνω τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος του Πούσκας στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και θέλω να έρθεις μαζί μου”. Ηταν το 2014. Μετά χαράς, του είπα. Στο αεροπλάνο μέσα κάποια στιγμή μου έπιασε το χέρι. Αλλά και εγώ είχα προετοιμαστεί. Θυμάμαι ότι εν όψει του ταξιδιού είχα πάει στον πρόεδρο της κοινότητας Μπελογιάννη και του είπα: “Κώστα, βρες μου γρήγορα τα ποσοστά του Ορμπαν στο χωριό μας στις εκλογές”.
Πράγματι τα μάζεψε και ο Ορμπαν είχε πάρει 46%, οι σοσιαλιστές 21% κ.λπ. Βγάζω το χαρτί και του το δίνω. Σηκώνεται από τη θέση και μου λέει: “Οσο θα είμαι πρωθυπουργός εγώ το όνομα του χωριού Μπελογιάννης δεν πρόκειται να αλλάξει”. Για μας αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Πώς λοιπόν να μην υποστηρίζουμε τον Ορμπαν, εμείς οι Ελληνες;».
Με το που βλέπει ο Ορμπαν τον Τσίπρα να βγαίνει από το αυτοκίνητο χωρίς γραβάτα, λέει: “Ωχ, ξέχασα, αυτός δεν φοράει ποτέ γραβάτα”. Και με μια αστραπιαία κίνηση βγάζει τη δική του και τη βάζει στην τσέπη του
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2017, ο Λαοκρατης Κοράνης υποδέχτηκε στο κυβερνητικό μέγαρο πλάι στον Ορμπαν τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που είχε ταξιδέψει στην Βουδαπέστη για να παραστεί στην 67η σύνοδο του Περιφερειακού Δικτύου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
«Περιμέναμε γραβατωμένοι στην είσοδο και με το που τον βλέπει ο Ορμπαν να βγαίνει από το αυτοκίνητο χωρίς γραβάτα, λέει: “Ωχ, ξέχασα, αυτός δεν φοράει ποτέ γραβάτα”. Και με μια αστραπιαία κίνηση βγάζει τη δική του και τη βάζει στην τσέπη του. Εγώ πάντως τη δική μου δεν την έβγαλα», λέει γελώντας.
Μολονότι υποστηρίζει τον αμφιλεγόμενο Βικτορ Ορμπαν, ο Λαοκράτης Κοράνης ουδέποτε έβγαλε από την καρδιά του «το κόμμα», το οποίο ωστόσο τον έχει διαγράψει. Ετσι το 1991, όταν με την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» άρχισαν να ξηλώνουν αγάλματα και μνημεία συνδεδεμένα με το προηγούμενο καθεστώς, βρήκε τυχαία πεταμένον σ’ ένα χαντάκι στην αυλή εγκαταλειμμένου εργοστασίου στη Βουδαπέστη έναν μπρούτζινο ανδριάντα του Μπελογιάννη, βάρους ενάμιση τόνου.
«Εστειλα ένα φορτηγό και το μετέφερα στην αυλή του σπιτιού μου. Εγραψα στη Φωφη Γεννηματά, αντιδήμαρχο Αθηναίων τότε, και μου απάντησε ότι θα στείλει ένα φορτηγό να το μεταφέρει στην Ελλάδα και να το τοποθετήσει σε μια πλατεία της Αθήνας. Πέρασαν δυο χρόνια και δεν έγινε τίποτα. Τηλεφώνησα τότε στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό, ως γραμματέας της ΚΟΒ Ουγγαρίας και μου είπαν “βάλ’ το σε μια νταλίκα και στείλε το”. Πράγματι πλήρωσα από την τσέπη μου, το έστειλα αλλά εγκλωβίστηκε στο τελωνείο στη Θεσσαλονίκη γιατί έλειπαν κάποια συνοδευτικά έγγραφα.
Τελικά μάζεψαν κάποιους οπαδούς που έκαναν διαδήλωση στο λιμάνι και έτσι «απελευθέρωσαν» τον ανδριάντα τον οποίο και μετέφεραν στο Σπίτι του Λαού. Οταν στη συνέχεια πήγα στον Περισσό για να το δω αν το τοποθέτησαν, δεν μου επέτρεψαν καν την είσοδο. “Εδώ δεν είναι μπάτε σκύλοι, αλέστε”, μου είπε ο φρουρός. Πικράθηκα πολύ. Με την εκλογή μου στο ουγγρικό κοινοβούλιο με διέγραψαν κιόλας από το κόμμα γιατί δεν με έλεγχαν».
Πετυχημένος επιχειρηματίας με αλυσίδα ξενοδοχείων στην Ουγγαρία και μια καλή οικογένεια, ο Λαοκράτης εκτός από το ουγγρικό κοινοβούλιο αγωνίζεται και για τα χριστιανικά ιδεώδη μέσα από τις γραμμές της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας στην οποία συμμετέχει ανελλιπώς.
Με κάθε ευκαιρία ταξιδεύει και στο Λαδοτόπι της Καστοριάς, όπου έχει φτιάξει τον τάφο του πατέρα του, κενό περιεχομένου γιατί δεν βρήκε ποτέ τα οστά του, αλλά μ’ ένα δίκοχο του ΔΣΕ στο μνήμα. «Πώς να μην έρχομαι στο χωριό. Εννιά Κοραναίους έχω μαζί με τον πατέρα μου νεκρούς στον Γράμμο», λέει και δακρύζει.
Στην κουβέντα και ο μητροπολίτης
Διαρκούσης της συζήτησης, στην παρέα μας προστέθηκε και ορθόδοξος μητροπολίτης που ασκεί ιεραποστολή. «Παλιός αριστερός και αυτός, εμείς μαζί θα προχωρήσουμε», λέει γελώντας ο Κοράνης. «Αριστερά; Ποια Αριστερά, αυτή είναι τώρα να την κλαις», απαντάει ο ρασοφόρος. «Αλλά ο Χριστός δεν μιλάει για Ανάσταση;», αντιτείνει ο βουλευτής. «Βεβαίως, προσδοκώ Ανάσταση νεκρών, λέει το Πιστεύω μας», συνεχίζει ο ιερωμένος. «Ε, και εμείς σ’ αυτή την Ανάσταση πιστεύουμε», απαντάει ο Λαοκράτης.