Σε πρόσφατο ταξίδι του στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος από τη Θεσσαλία Ανδρέας Γιουρμετάκης βίωσε μια δύσκολη εμπειρία, που τον έκανε να μελαγχολήσει όταν στην εξέλιξή της αναπόφευκτα θέλησε να συγκρίνει τη λειτουργία τού εκεί κράτους με αυτή του ελληνικού. Οπως αφηγήθηκε στην «Κ», θα ήταν μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα όταν, περιμένοντας σε κάποιο πεζοφάναρο στο κέντρο της μεγαλούπολης, κάποιοι, κινούμενοι αθόρυβα μ’ ένα όχημα πίσω του τού άρπαξαν το κινητό από το χέρι και προτού προλάβει να αντιδράσει χάθηκαν αναπτύσσοντας ταχύτητα μέσα στη νύχτα.
«Λόγω του προχωρημένου της ώρας και καθώς την επομένη το πρωί είχα ένα σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού, απέφυγα, παρά τις συστάσεις που μου έγιναν, να ειδοποιήσω την αστυνομία. Τη μεθεπομένη επέστρεψα στην Ελλάδα χωρίς το κινητό μου, όπου, όπως όλοι μας σχεδόν, είχα καταχωρισμένα σχεδόν τα πάντα που αφορούσαν τις επαγγελματικές και κοινωνικές επαφές μου. Δέκα ημέρες αργότερα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από άγνωστο αριθμό που παρέπεμπε σε ευρωπαϊκή χώρα: “Ησασταν στο Λονδίνο τις τελευταίες ημέρες;” με ρώτησε μια άγνωστη φωνή. “Ημουν”, απάντησα. “Νομίζω πως έχω το τηλέφωνο που σας έκλεψαν”, συνέχισε».
Μήνυμα στο WhatsApp
«Εκλεισα το τηλέφωνο, όπως με είχαν συμβουλεύσει, γιατί συνήθως οι κλέφτες επικοινωνούν μαζί σου και ζητούν χρήματα ή προσπαθούν ν’ αντλήσουν δεδομένα. Αμέσως όμως μου ήρθε μήνυμα στο WhatsApp:
“Είμαι αστυνομικός, μην ανησυχείτε… Εχω το τηλέφωνό σας και το e-mail μου είναι το τάδε… Μπορείτε να επιβεβαιώσετε την ιδιότητά μου… Αν επιθυμείτε, μπορούμε να μιλήσουμε με διερμηνέα…”. Με το ίδιο μήνυμα στάλθηκε και φωτογραφία του κινητού μου, σε διαφανή σακούλα με στοιχεία σήμανσης…
Το σκέφτηκα μερικά εικοσιτετράωρα, υπερνίκησα τους όποιους φόβους μού δημιούργησαν θύματα ανάλογων κλοπών που “την πάτησαν” και έστειλα το απαντητικό μήνυμα:“Ναι, θέλω να μιλήσουμε με διερμηνέα”.
Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστος χρόνος ώστε να οριστεί το ραντεβού και το επόμενο απόγευμα δέχθηκα βιντεοκλήση και είδα στην οθόνη του νέου μου κινητού τον αστυνομικό της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου με τη διερμηνέα. Στα χέρια του κρατούσε το σήμα του και το κινητό μου. Μου συστήθηκε και με ρώτησε αν αυτό που έβλεπα είναι το κινητό μου.
“Αυτό είναι”, του είπα, “αλλά στ’ αλήθεια πώς με βρήκατε; Δεν κατήγγειλα καν το συμβάν στην αστυνομία και γι’ αυτό υπήρξα επιφυλακτικός στην επικοινωνία μαζί σας”. Μου εξήγησε ότι συνέλαβαν δύο νεαρούς που επέβαιναν σ’ ένα πατίνι (γι’ αυτό ήρθαν αθόρυβα πίσω μου!), κάτω από το οποίο υπήρχαν κρυμμένα τρία-τέσσερα κινητά τηλέφωνα.
«Μου έστειλαν στην Ελλάδα τη συσκευή με κούριερ και το βρετανικό υπουργείο Δικαιοσύνης μού κοινοποίησε με e-mail την απόφαση με τις ποινές που επιβλήθηκαν στους κλέφτες».
Από την κάρτα sim βρήκαν σε ποιους ανήκουν και ότι το ένα ανήκει σ’ εμένα. Υπέθεσαν ότι στη νέα μου συσκευή θα είχα το ίδιο νούμερο και επικοινώνησαν μαζί μου μέσω WhatsApp. Ο αστυνομικός, αφού με εγκάλεσε με ευγένεια γιατί δεν κατήγγειλα το συμβάν ώστε να επιληφθούν, μου ζήτησε να καταθέσω εκ των υστέρων, εξιστορώντας όσα συνέβησαν. Πράγματι απάντησα σε αλλεπάλληλες ερωτήσεις, περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια το συμβάν: Τι ώρα ακριβώς έγινε… Πώς θυμάμαι την ώρα… Σε ποια διασταύρωση βρισκόμουν ακριβώς… “Ζητάω αυτές τις λεπτομέρειες για να δούμε το συμβάν στην κάμερα ασφαλείας που υπάρχει στον δρόμο”, μου εξήγησε. “Μα, αφού τους πιάσατε”, του απάντησα. “Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι ότι αυτοί είναι οι κλέφτες, μπορεί να είναι κλεπταποδόχοι!”, επέμεινε εκείνος».
Υπογραφή κατάθεσης
«Κάπου εκεί η κατάθεσή μου τελείωσε. Μου ζήτησε να την υπογράψω μόλις την παραλάβω μέσω e-mail, να τη διαβάσω προσεκτικά και να την ξαναστείλω πίσω. Το έκανα την επόμενη ώρα. Τέσσερις ημέρες μετά, παρέλαβα τη συσκευή του τηλεφώνου που είχε κλαπεί, με κούριερ, το οποίο έπρεπε να πληρώσω. Αρκούσαν όλα αυτά για να βροντοφωνάξω μέσα μου “μπράβο, υπάρχει κράτος!”. Στην Αγγλία βέβαια αναφερόμενος, και όχι στην Ελλάδα. Αλλά δεν είχε τελειώσει εδώ η ιστορία. Ενάμιση μήνα μετά, στην ίδια ηλεκτρονική διεύθυνση στην οποία μου στάλθηκε η κατάθεση προς υπογραφή, το βρετανικό υπουργείο Δικαιοσύνης μού κοινοποίησε την απόφαση του δικαστηρίου με τις ποινές που επέβαλε στους κλέφτες!».
Εμεινα άναυδος από τη σημασία στη λεπτομέρεια και στους τύπους. Και επιπλέον γιατί αντιλαμβανόμουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια χώρα –τη δική μας– που «χρυσοπλήρωσε» ένα ολόκληρο σύστημα καμερών ασφαλείας για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας του 2004 και το κατέστρεψε αμέσως μετά, για να μη θίγονται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» γενικώς, και μια άλλη χώρα που με εργαλείο τις ίδιες ακριβώς κάμερες προστατεύει τα δικαιώματα όσων θίγονται, χωρίς ιδεοληπτικές παρωπίδες.
