H αγγελία στον «Σπιτόγατο» ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή. Σχεδόν 100 τ.μ. σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους του κέντρου, σε μια ολοκαίνουργια πολυκατοικία, με κλειστό πάρκινγκ, θέρμανση και κλιματισμό: μηνιαίο ενοίκιο 670 ευρώ. Οι φωτογραφίες ήταν αψεγάδιαστες, βγαλμένες από περιοδικό σπιτιού.
Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν καχυποψία. Πήρα όμως τηλέφωνο αμέσως. Παρασκευή βράδυ. Καμία απάντηση, έστειλα γραπτό μήνυμα. Την επόμενη ημέρα μου ήρθε η απάντηση στα αγγλικά: «Αν ενδιαφέρεστε για την αγγελία, το διαμέρισμα είναι διαθέσιμο, στείλτε μου μέιλ». Υπογραφή: «T.L.». Στο μέιλ έδειξα τον καλύτερό μου εαυτό: δημοσιογράφος σοβαρή, μακράς διάρκειας συμβόλαιο, ξέρω τη γειτονιά, μένω στην άλλη γωνία κυριολεκτικά. Περίμενα να μάθω τον λάκκο που έχει η φάβα. Ηταν απλό: «Μένω μόνιμα στη Γερμανία και θα έρθω μόνο για να σας το δείξω. Ξέρω ότι η τιμή είναι πολύ χαμηλή, αλλά δεν θέλω μεσίτες, γι’ αυτό το κάνω. Ξέχασα να σας πω ότι στην τιμή περιλαμβάνονται νερό και WiFi, γιατί μέχρι τώρα το νοίκιαζα ως Airbnb», μου εξήγησε σε άπταιστα αγγλικά και μου έστειλε το λινκ της καταχώρισης στην πλατφόρμα βραχυχρόνιας μίσθωσης. «Α, κανένα πρόβλημα, είμαι κι εγώ γερμανομαθής, Liebe Gruesse».
Τίμο, ο τίμιος
Στο μεταξύ μου αποκάλυψε το όνομά του. Γκούγκλαρα. Χειριστής drone. Μεγάλος άνθρωπος. Σοβαρή φωτογραφία. Γυαλιά. Καλές σπουδές. Κράνος. ΟΚ, φερέγγυος. «Συγγνώμη, μια ερωτησούλα ακόμη: επειδή είναι επιπλωμένο το διαμέρισμά σας, μήπως μπορώ να μεταφέρω τα έπιπλα κάπου;». «Ναι, φυσικά. Εχει αποθήκη το διαμέρισμα. Μπορείτε εύκολα να μεταφέρετε τα δικά μου εκεί και να μετακομίσετε τα δικά σας πράγματα».
Με τον Τίμο, τον νέο μου σπιτονοικοκύρη, όλα έμοιαζαν απλά, φθηνά, ανακουφιστικά. Περίεργο συναίσθημα για μια βασανιστική αγορά στέγης που εδράζεται στην άγρια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι τιμές στην περιοχή είναι σχεδόν διπλάσιες. Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι παλιά. Οι ιδιοκτήτες ζητούν Ε9, συστατική επιστολή, τρία ενοίκια μπροστά και τιμαριθμική αναπροσαρμογή (έως τώρα νόμιζα ότι αυτό συμβαίνει μόνο στους μισθούς). Οχι, ο Τίμο μου όμως, ο Δυτικοευρωπαίος σπασίκλας με το διαμέρισμα στο Κολωνάκι το μόνο που ζητούσε είναι μια αξιόπιστη ένοικο. Και τη βρήκε στο πρόσωπό μου. «Hallo, Timo», του έγραφα συνωμοτικά κι απαντούσε αμέσως. Οχι τόσο φιλικά, ήθελα λίγο χρόνο για να εξασφαλίσω την εμπιστοσύνη του.
Τα βράδια περνούσα κάτω από το μπαλκόνι του καινούργιου σπιτιού μου κι έκανα σχέδια. «Εδώ θα βάλω τις γλάστρες, ίσως χρειαστεί ένα μεγαλύτερο τραπέζι. Αν έχει θόρυβο το καλοκαίρι από τον πεζόδρομο θα κλείνω τα τζάμια και θα βάζω κλιματισμό». Συζητούσαμε με τις φίλες μου ότι θα μπορούσα να τους υπενοικιάσω το κλειστό πάρκινγκ μου, να τις αφήνω να μαγειρεύουν στην καινούργια, τεράστια, εντοιχισμένη κουζίνα μου, να μυρίζουμε από τη βεράντα τις τυρόπιτες από το παρακείμενο θερινό σινεμά. «Μην πας μόνη σου να δεις το σπίτι», με συμβούλευσε η πιο «πονηρή». «Γιατί, τι θα μου κάνει;». «Και πρόσεχε μη σου ζητήσει χρήματα για να έρθει στην Ελλάδα. Τότε θα αποδειχθεί ότι είναι βιτρίνα για να σου φάει λεφτά». Ετσι ήρθε η επιφοίτηση.
Περίμενα να μάθω τον λάκκο που έχει η φάβα. Ηταν απλό: «Μένω μόνιμα στη Γερμανία και θα έρθω μόνο για να σας το δείξω. Ξέρω ότι η τιμή είναι πολύ χαμηλή, αλλά δεν θέλω μεσίτες, γι’ αυτό το κάνω…».
Η στιγμή της αλήθειας
«Λες;». Για πρώτη φορά άρχισε να μου περνάει από το μυαλό ότι ίσως όλη αυτή η υπόθεση είναι μια καλοστημένη απάτη, αριστοτεχνικά οργανωμένη εν αγνοία του «Σπιτόγατου», της Airbnb, του χειριστή drone. Περίμενα την επόμενη κίνηση του Τίμο. Ηθελα πάρα πολύ να διαψευσθεί το κακό σενάριο – ή έστω να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά για να γράψω το σχετικό ρεπορτάζ. «Επειδή ένα ζευγάρι που φάνηκε να ενδιαφέρεται για το διαμέρισμα με υποχρέωσε να βγάλω εισιτήριο και να έρθω στην Αθήνα κι αναίρεσε την πρόταση γιατί καθυστέρησα μία ώρα στο ραντεβού λόγω της πτήσης, θέλω να ξέρω με βεβαιότητα ότι είσαι σοβαρή υποψήφια», μου έγραψε. «Φυσικά είμαι σοβαρή», απάντησα θιγμένη. «Ωραία, τότε έχω μια πρόταση να σου κάνω: μπορείς να μπεις στην πλατφόρμα της Airbnb και να καταθέσεις δύο ενοίκια και 500 ευρώ εγγύηση. Αυτά τα χρήματα θα μείνουν εκεί, στην πλατφόρμα εν είδει εγγύησης, είναι πάγια πρακτική, και θα τα πάρω μόνο αφότου φτάσω στην Αθήνα και υπογράψουμε το συμβόλαιο. Θα σου στείλω το λινκ».
Κόκκινα φωτάκια συναγερμού άρχισαν για πρώτη φορά να ανάβουν μέσα στο κεφάλι μου. «Ναι, στείλε», είπα ξερά. Το λινκ της Airbnb έμοιαζε κανονικό. Πλέον δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ ή να απογοητευτώ που κέρδισα ένα φθηνό διαμέρισμα κι έχασα ένα ωραίο ρεπορτάζ. Εξέτασα λίγο καλύτερα το λινκ: η κατάληξη δεν ήταν «.com», αλλά «2id.search». Είχε κανονικές κριτικές, μόνο που οι κριτικές των χρηστών δεν είχαν ημερομηνίες. Είχε χάρτη για το σημείο στο οποίο βρίσκεται το διαμέρισμα, αλλά ο χάρτης ήταν στα ελληνικά.
Αρχισα να κοιτάω λίγο καλύτερα τα μηνύματά του. Τα μηνύματα στο κινητό μου ήταν με απόκρυψη. Τα μέιλ του ήταν σταλμένα από το «Iphone» κι όχι από το «iPhone» του. Μικρές λεπτομέρειες που πρόδιδαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Εψαξα να βρω την αγγελία στον «Σπιτόγατο», είχε κατέβει. Τους πήρα τηλέφωνο, μου απάντησαν ότι δεν ελέγχουν τις αγγελίες προτού ανέβουν, αλλά στη συνέχεια, αν και όταν τους φανούν ύποπτες. Εστειλα το link στην Airbnb, που μου επιβεβαίωσε ότι είναι φέικ. «Ελπίζουμε να μη δώσατε την κάρτα σας», με προειδοποίησαν. «Ευχαρίστως να φανούμε χρήσιμοι όποτε μας χρειαστείτε», κατέληξε η συνομιλία μας με το αυτοματοποιημένο τσατ υποστήριξης της πλατφόρμας.
Ο Τίμο συνέχισε να με πιέζει. «Τι θα γίνει με τα λεφτά;». Πλέον είχε εγκαταλείψει τα προσχήματα. Είχε μεταμορφωθεί. «Περίμενε έως αύριο, θα πάω να ζητήσω από τους σημερινούς ενοίκους να δω το σπίτι σου. Μη σε κουβαλάω άδικα από τη Γερμανία», τον τρόλαρα. Σιώπησε, ίσως κατάλαβε.
Προχθές χτύπησα το κουδούνι του παρ’ ολίγον σπιτιού ΜΟΥ. Μέσα μένει μια οικογένεια. Το συμβόλαιό τους δεν έχει λήξει. Το σπίτι είναι τελείως διαφορετικό από τις φωτογραφίες του «Σπιτόγατου».
