Η κοινή γνώμη παρακολουθεί άναυδη την κλιμακούμενη έκρηξη βίας.
Αύριο το μεσημέρι κηδεύεται στη Θεσσαλονίκη –θα παραστεί και ο πρωθυπουργός– ο αστυνομικός των ΜΑΤ που υπέκυψε στα τραύματά του από φωτοβολίδα που εκτόξευσε εναντίον του ένας δεκαοκτάχρονος χούλιγκαν.
Χθες το βράδυ, ένας μεθυσμένος Νορβηγός δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη εν ψυχρώ έναν άλλο αστυνομικό που επιχείρησε να εμποδίσει εν εξελίξει καβγά σε μπαρ.
Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες ημέρες από τον θάνατο και τρίτου αστυνομικού, ο οποίος σκοτώθηκε καταδιώκοντας ανήλικους που έκλεβαν τη νύχτα αυτοκίνητα στην Αθήνα.
«Καπάκι» ήρθε και η τοποθέτηση ισχυρότατου εκρηκτικού μηχανισμού στο «προαύλιο» της έδρας των ΜΑΤ στην Αθήνα, με το φάντασμα της επιστροφής της τρομοκρατίας να ξεπροβάλλει.
Το χειρότερο ίσως: το γαϊτανάκι της ακραίας βίας εξαπλώνεται στους νέους, τους έφηβους, ακόμα και τους ανήλικους, σε αγόρια και κορίτσια. Βγήκε πλέον από τα γήπεδα, εισέβαλε στις γειτονιές, ακόμα και μέσα στα σπίτια. Συμμορίες αμούστακων παιδιών στήνουν τη δική τους βίαιη κυριαρχία σε δρόμους και πλατείες και βεβαίως στα σχολεία όπου οι σιδηρογροθιές αποτελούν αξεσουάρ για πολλούς μαθητές.
Ενας δεκαοκτάχρονος σκότωσε τον μικρότερο αδερφό του για ένα μπλουζάκι, ένας δεκαεξάχρονος τον βάναυσο πατέρα του, ανήλικα κορίτσια (άγρια εφηβεία) σάπισαν στο ξύλο συμμαθήτριά τους και απειλούσαν να κάνουν το ίδιο και σε άλλες.
Μέρες χαράς (υποτίθεται) αυτές που διανύουμε, αλλά ποιος βρίσκει το κουράγιο να χαρεί και να γιορτάσει όταν η βία και το αίμα πνίγουν τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, όταν οι ουρανοί θα έπρεπε να «αγάλλονται»;
Η κατάσταση πάει να ξεφύγει, το τζίνι της ανεξέλεγκτης βίας κινδυνεύει να βγει από το μπουκάλι – αν δεν το έχει κάνει ήδη.
Αίσθημα ανασφάλειας αρχίζει να κατατρώει την κοινωνία που μουδιασμένη παρακολουθεί την εξάπλωση και κλιμάκωση του φαινομένου και (δικαίως) αναρωτιέται για το πού οδεύουμε.
Οι κυβερνώντες επωμίζονται εκ της θέσεώς τους την ευθύνη για την πάταξη της εγκληματικότητας και της ενίσχυσης του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών.
Το κάνουν; Η «Κ» της Κυριακής αποκάλυψε στο πρωτοσέλιδό της «νύχτες χωρίς περιπολίες». Ηταν μια γροθιά στο στομάχι, ένα ηχηρό μήνυμα για όσα συμβαίνουν στο πεδίο.
Αρκεί, άραγε, η ένταση της αστυνόμευσης για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο;
Η λογική λέει «όχι» και πως χρειάζεται η κινητοποίηση όλων, από την οικογένεια, τα σχολεία, τα ΜΜΕ, έως τις δομές της πολιτείας όσο ψηλά και όπου και αν βρίσκονται.
Το αυγό του Κολόμβου εδώ δεν υπάρχει, πρέπει να ηχήσει συναγερμός.
Η ασφάλεια του πολίτη είναι βεβαίως πάνω από όλα, όμως η βία πέραν των άλλων έχει και σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις: διαβρώνει και υποβαθμίζει την ίδια τη φιλελεύθερη δημοκρατία μας.
Ακούμε ήδη τη βουή «επερχόμενων γεγονότων»: Αυταρχικοί ηγέτες, και κόμματα στη δημοκρατική Δύση επενδύουν με επιτυχία στην ανασφάλεια του πολίτη, και καραδοκούν για να υφαρπάξουν την εξουσία και να εγκαθιδρύσουν αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Δεν επιδεικνύουν κατ’ ανάγκη τα «μπράτσα» – εμφανίζονται με «γραβάτα».
Στην Ευρώπη το καμπανάκι έχει ήδη χτυπήσει. Εμείς εδώ ακόμα δείχνουμε ξένοιαστοι.