Τα γεγονότα στην πλατεία Αριστοτέλους μάς υποχρεώνουν να σκεφθούμε σχετικά με δύο συνθήκες: η μια είναι η «πλατεία» και η άλλη «ο όχλος». Ας ονομάσω την πλατεία «πιάτσα» για να δούμε καλύτερα τα χαρακτηριστικά της. Το πλήθος συγκροτείται από εκατοντάδες εφήβους που σχετικά γνωρίζονται μεταξύ τους και απαρτίζουν κάποιες ομάδες-φυλές με βάση το σχολείο, τη μουσική, την ένδυση, την ποδοσφαιρική ή πολιτική ομάδα. Στις ομάδες αυτές πρέπει στις μεγάλες πόλεις να προστεθεί και η ομάδα-φυλή ΛΟΑΤΚΙ+.
Αν και η «κάθοδος» μοιάζει να έχει στόχο την ψυχαγωγία, αυτή συνδέεται και εξαρτάται από το ανήκειν σε κάποια ομάδα και τις αντιλήψεις της για το τι είναι «ψυχαγωγία». Το «ανήκειν» σε ομάδα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους εφήβους που, «βγαίνοντας» από την οικογένεια, νιώθουν αρκετά ανίσχυροι ως μεμονωμένα άτομα απέναντι στη μεγάλη ομάδα που λέγεται «κοινωνία». Οσο πιο ισχυρή είναι η ομάδα σε αυτό το «πεδίο κυνηγιού», τόσο πιο σαγηνευτική είναι αυτή και τα μέλη της. Η αναγνώριση της επιθετικότητας και της ελκυστικής σεξουαλικότητας είναι το ζητούμενο της κάθε ομάδας. Η πλατεία είναι μια «σκληρή πιάτσα», ένα «καζάνι που βράζει» από τις ορμές, τις ιδεολογίες και τις ιδεοληψίες των νέων και των φυλών.
Η είσοδος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+ στη ζωή της κοινωνίας διεκδικώντας την ισοτιμία εμπλουτίζει τη γεωγραφία των «φυλών». Αν και όλο και πιο αναγνωρισμένη νομικά στα δικαιώματά της από την πολιτεία, το σύνολο της κοινωνίας δεν ακολουθεί τις κινήσεις του Νόμου. Ο Νόμος δεν λειτουργεί ουσιαστικά παρά μόνον όταν ενσωματώνεται στο κάθε άτομο προσωπικά και στην κοινωνία συλλογικά ως έθος και ήθος. Η πορεία αυτή ως προς την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ αλλά και άλλων ομάδων βρίσκεται πολύ στην αρχή.
Ο Νόμος δεν λειτουργεί ουσιαστικά παρά μόνον όταν ενσωματώνεται στο κάθε άτομο προσωπικά και στην κοινωνία συλλογικά ως έθος και ήθος.
Στη μεταβατική αυτή περίοδο συμβαίνει το επεισόδιο της Αριστοτέλους που είναι σοκαριστικό όχι γιατί υπάρχει μια οξεία αντέγκληση μεταξύ δύο διεμφυλικών ατόμων και δύο straight(!), αλλά γιατί ένας πολύ μεγάλος αριθμός (μόνο 21 είναι οι προσαχθέντες) αυτόματα συσπειρώνεται σε ρόλο καταδιωκτικού όχλου με φονικές, τουλάχιστον λεκτικά, προθέσεις. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια ομοφοβική οργανωμένη ομάδα που ήταν ήδη εκεί και προασπίστηκε «τα δικαιώματά της», αλλά για μια συσπείρωση που έγινε «εν θερμώ». Για την ανάδυση από το πλήθος της «ομοφοβικής φυλής» που υπέβοσκε. Αυτό είναι και το ανησυχητικό σημείο της ιστορίας, γιατί αν ανήκαν σε κάποια ήδη γνωστή ομάδα, αυτή θα μπορούσε να καταδειχθεί και να ληφθούν μέτρα περιορισμού της δράσης της. Το αυθόρμητο του σχηματισμού του όχλου σε συνδυασμό με τη μεγάλη αδράνεια που έδειξαν οι εκατοντάδες παρευρισκόμενοι στην πλατεία αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένδειξη της εκτεταμένης μη αποδοχής των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στη δημόσια ζωή και την ενεργητική ή παθητική βία που με την πρώτη ευκαιρία θα ασκείται εναντίον τους. Το επεισόδιο μπαίνει στη σειρά και άλλων παρόμοιων προγενέστερων και δυστυχώς στον καμβά μιας πόλης όπου οι συμπλοκές μεταξύ νέων έχουν προκαλέσει μέχρι και φόνο.
Είναι γεγονός ότι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα με την όλο πιο έντονη παρουσία της επερωτά την κοινωνία τι είναι «σεξουαλικότητα» και τι είναι «ταυτότητα». Σκληρά ερωτήματα σε μια αβέβαιη εποχή που αντιδραστικά σπρώχνει κάποια ανώριμα άτομα, και κυρίως τους εφήβους που τα ερωτήματα αυτά βρίσκονται στο επίκεντρο της ύπαρξής τους, σε ακραίες θέσεις «βεβαιότητας». Για τους «θιγμένους», άκαμπτους δογματικούς αυτοί που προκαλούν το ερώτημα, στην προκειμένη περίπτωση οι ΛΟΑΤΚΙ+, πρέπει να εξαφανιστούν! Η ανωριμότητα αυτή τους κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνους, ειδικά όταν μπορούν να κινηθούν ανώνυμα ως όχλος σε μια σκοτεινή πλατεία. Η δουλειά που πρέπει να γίνει για να ελαττωθούν τα σκότη είναι τεράστια και επείγουσα!
Ο κ. Αθανάσιος Αλεξανδρίδης είναι ψυχίατρος, ψυχαναλυτής.