Τρίτη απόγευμα, και η μάχη της σημειολογίας μαίνεται έξω απ’ τον Δικηγορικό Σύλλογο. Αριστερά, το τραπεζάκι του κομματικού υποψήφιου: επιτελείο με γραβάτες και φούστες, γυαλιστερό προεκλογικό υλικό, και στο τσεπάκι των στελεχών, κολλημένη μια γαλάζια φωτογραφία του Γ. Αδαμόπουλου. Δεξιά, το τραπεζάκι του ανεξάρτητου υποψήφιου: με τέσσερις καφέδες αφημένους πάνω του, με το επιτελείο να φοράει τζιν και φούτερ, και με μια κονκάρδα που γράφει μόνο «Β. Αλεξανδρής» στο πέτο των στελεχών.
Ανάμεσα στα δύο τραπεζάκια, η πόρτα. «Η πύλη του παραδείσου!» όπως λέει κι ο νεαρός δικηγόρος επί της υποδοχής, όπως στέκεται ανάμεσα σε δύο τύπους που μοιράζουν ψηφοδέλτια. Σήμερα, βλέπετε, δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα στον ΔΣΑ. Είναι η μέρα που για πρώτη φορά ο Σύλλογος θα εκλέξει μη κομματικό πρόεδρο: τον κεντροαριστερό Β. Αλεξανδρή, με πάνω από 70%. Η ώρα πάει 5 το απόγευμα. Στις 7 τελειώνει η ψηφοφορία. Και μαζί και η εποχή που το χρίσμα κάποιου κόμματος σήμαινε για τον υποψήφιο πως θα τον επιλέξει τυφλά το εκλογικό σώμα.
Στον πρώτο όροφο, έξω απ’ τις αίθουσες των παραβάν, ο Γ. Αδαμόπουλος δίνει μάταιο, αλλά συγκινητικό αγώνα. Με το λευκό του πουκάμισο τσαλακωμένο πια, με το τσιγάρο στο αριστερό χέρι, με το δεξί μονίμως χαμένο σε μια χειραψία μ’ έναν ακόμα δικηγόρο που ήρθε να ψηφίσει, προσπαθεί να περιορίσει όσο μπορεί την προδιαγεγραμμένη ήττα. «Πρέπει να βοηθήσετε τον δικηγόρο, τον άνεργο, τον χρεωμένο, τον τσακισμένο», του λέει μια κυρία, κι εκείνος κουνά το κεφάλι του συμπάσχοντας.
Ωστόσο, η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, αυτοί που ανεβαίνουν τη σκάλα του ΔΣΑ με τα ψηφοδέλτια στα χέρια, φαίνεται να ανήκουν σε άλλη «ράτσα» δικηγόρων από αυτήν που εκπροσωπεί. Ειδικά όσοι ψηφίζουν στους πάνω ορόφους, όσοι έχουν δηλαδή πιο πρόσφατους αριθμούς μητρώων, είναι ο εφιάλτης κάθε παραδοσιακού δικαστή: μούσια, αθλητικά παπούτσια, ξεφτισμένα τζιν, πολύχρωμες μπλούζες… Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα βρεις στο ισόγειο να κάνουν πηγαδάκια, να δίνουν στον σύλλογο το τέμπο. Στο βάθος, ένας κύριος φωνάζει μόλις δει κάποια γνώριμη φυσιογνωμία «εεεπ! Ο Βασίλης είμαι βρε!». Κι απ’ τις αγκαλιές, περνά κατευθείαν στην αμφισβήτηση: «δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο Αλεξανδρής, αλλά μ’ αυτόν μπορείς έστω να ελπίζεις βρε παιδί μου. Μπορεί να μας βγει κι αυτός μάπα, αλλά έχουμε και κανέναν άλλον να ψηφίσουμε;». Από το ύφος των συνομιλητών του, είναι φως φανάρι πως η μέθοδος της αμφιβολίας αποδίδει. Ο Βασίλης έχει βρει τον τρόπο να γίνει ο πιο αποτελεσματικός κράχτης στη νέα εποχή.
Στην είσοδο έχει μαζευτεί πλήθος. Ομως αιτία δεν είναι μόνο οι εκλογές. Εδώ και μισή ώρα στην Ακαδημίας πέφτει δυνατή βροχή, κι όσοι ψήφισαν περιμένουν μήπως και σταματήσει. Κι έτσι στις κουβέντες τους δεν υπάρχει ούτε ενθουσιασμός, ούτε φανατισμός, ούτε καν ψευδαισθήσεις. Γιατί οι φετινές εκλογές δεν έχουν καμία σχέση με τις παλιότερες – ούτε καν με τις κοντινές, του 2011, που για να νικήσει ο Γ. Αδαμόπουλος τον Δ. Βερβεσό, ήταν ο ΔΣΑ μια ολόκληρη εβδομάδα καλυμμένος με ιλουστρασιόν προεκλογικές αφίσες. Τώρα ο Γ. Αδαμόπουλος στον πρώτο όροφο παλεύει μήπως και ανατρέψει τα προγνωστικά. Ο Β. Αλεξανδρής, σίγουρος για τη νίκη του, δεν έχει καν εμφανιστεί στον σύλλογο. Κι όσο για τον Δ. Βερβεσό… αυτός στην πόρτα της εξόδου, περιμένει πότε θα κοπάσει η βροχή. «Αμα ήρθες Ζαχαρία να ρίξεις λευκό, άντε καλύτερα σπίτι σου», φωνάζει σ’ έναν πανύψηλο δικηγόρο που περνά βρεγμένος το κατώφλι. Και αποχωρεί…