«Ενα κορίτσι στη χώρα μας εκπορνεύθηκε για πρώτη φορά πριν κλείσει τα έντεκα χρόνια του. Πωλήθηκε από την ίδια τη μητέρα. Γέννησε το πρώτο μωρό στα 12 και το δεύτερο στα 15 της χρόνια. Οταν έφτασε πια στη γραμμή SOS, στα 17, μας ρωτούσε από πού έρχονται τα μωρά. Μια κοπέλα 17 ετών από την Ανατολική Ευρώπη παρασύρθηκε από κύκλωμα μαστροπών στην Ελλάδα, όπου δεχόταν δεκάδες πελάτες κάθε μέρα. Οταν εξαρθρώθηκε το κύκλωμα, προσφέρθηκε ένας δικηγόρος να τη βοηθήσει μόνο για να αρχίσει να την εκμεταλλεύεται ο ίδιος μετά. Υπάρχουν κορίτσια που αναγκάζονται να δέχονται δεκάδες άντρες κάθε μέρα, ακόμη και άρρωστα».
Η αφήγηση είναι της κ. Νίκης Ρουμπάνη, καθηγήτριας που ασχολείται ενεργά με την προστασία κακοποιημένων γυναικών στο πλαίσιο της οργάνωσης Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης και είναι χαρακτηριστική της κόλασης που κρύβεται κάτω από το χαλί της ευπρεπούς κοινωνίας. Τα μεγέθη δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πάντειο, Γρηγόρη Λάζο, σε 12.000 υπολογίζονται οι εκδιδόμενες γυναίκες στο λεκανοπέδιο της Αττικής και 18.500 στο σύνολο της χώρας, αυξημένες κατά περίπου 1.500 τα χρόνια της κρίσης. Από την άλλη πλευράλ οι υποθέσεις που έρχονται στο φως από την αστυνομία έχουν μειωθεί. Το 2013 συνελήφθησαν 142 δράστες για εμπορία ανθρώπων και σωματεμπορία, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Ελληνες. Το 2010 καταγράφηκαν 62 υποθέσεις trafficking κάθε είδους, 35 το 2011, 46 το 2012, 37 το 2013 και 36 υποθέσεις το 2014. Το 2013 η αστυνομία διέσωσε μόλις 99 θύματα trafficking, τα περισσότερα για εργασιακή εκμετάλλευση. Ο κ. Λάζος στη μελέτη του σημειώνει ότι από τους περίπου 525 οίκους ανοχής που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα, μόνο 10 πληρούν τις προδιαγραφές του νόμου.
Ωστόσο, όποιος κάνει μια απλή αναζήτηση σε «σχετικό»πόρταλ θα βρει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες αγγελίες με φωτογραφίες των χώρων και των ειδών των επιχειρήσεων που είναι καταχωρισμένες (μασάζ, νυχτερινά κέντρα ή απλώς οίκοι ανοχής) δείχνοντας μια επίφαση κανονικότητας ή και νομιμότητας πάνω από παράνομο πλέγμα δραστηριοτήτων. Η μελέτη του Παντείου Πανεπιστημίου υπολογίζει ούτε λίγο ούτε πολύ σε 1,5 εκατ. τους πελάτες αυτών των υπηρεσιών. Με απλά λόγια, υπάρχει μια ευρεία κοινωνική – πολιτισμική πρακτική που διεξάγεται κάτω από τη μύτη της οργανωμένης πολιτείας και κοινωνίας, σε καθεστώς μέγιστης παρανομίας, αφού δεν παρέχονται στοιχειώδη δικαιώματα και εγγυήσεις, όπως είναι το δικαίωμα της επιλογής και της προστασίας στις εκμεταλλευόμενες γυναίκες. Ή μάλλον… συμβαίνει με την ανοχή τους.
Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι τόσο μεγάλος, ώστε ο τζίρος της βιομηχανίας της εμπορίας ανθρώπων να υπολογίζεται στα 600 εκατ. ετησίως (πηγή: Πάντειο).
Οι κοινότητες των μεταναστών θέτουν το θέμα της διαφθοράς αστυνομικών και της συμμετοχής τους ή της διευκόλυνσης που παρέχουν σε κυκλώματα, παρότι οι ΜΚΟ δεν έχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο σε μεγάλη έκταση. Ολοι όμως καταγγέλλουν την υποστελέχωση του τμήματος anti-trafficking της ΕΛ.ΑΣ, το οποίο κατέγραψε σημαντικές νίκες κατά του οργανωμένου εγκλήματος την περίοδο 2006-2012.
Χαρακτηριστικά, οι ΜΚΟ καταγγέλλουν ότι η συγκεκριμένη διεύθυνση απασχολεί λιγότερα από 20 άτομα, την ώρα που π.χ. μια χώρα όπως το Βέλγιο διαθέτει αντίστοιχη μονάδα 500 ατόμων. Η δυσκολία δε, είναι πολύ μεγάλη, αφού καλούνται να εξαρθρώσουν οργανωμένες και πολλές φορές στυγνές και βίαιες συμμορίες. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τα στατιστικά παρουσιάζουν μια αντεστραμμένη εικόνα. Οσο λιγότερες υποθέσεις παρουσιάζονται, τόσο περισσότερες είναι στ’ αλήθεια.