Είναι ελληνικός θεσμός στην αναμπουμπούλα να περνάνε στη ζούλα θέματα που καίνε, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Ιδίως όταν σύνθετα θέματα, όπως η διαχείριση και το μέλλον του Κτήματος Τατοΐου, έχουν προκαλέσει μακρές και γόνιμες συζητήσεις και συνεργασίες, όπως και σφοδρές αντιπαραθέσεις (ως προς το όραμα, τη στόχευση και τη μεθόδευση). Η σπουδή της αναπληρώτριας γενικής γραμματέως του ΥΠΠΟ Μαρίας Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη να φέρει το θέμα του Τατοΐου στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων με υπηρεσιακή κυβέρνηση οξύνει την κατάσταση, δεν τη βοηθάει. Πέρα από το ότι η υπηρεσιακή υπουργός Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα δεν μπορεί να έχει τον χρόνο να ενημερωθεί εις βάθος για ένα θέμα που είναι εκκρεμότητα του ελληνικού Δημοσίου από το 2003, η βιασύνη να περάσει το θέμα για το μέλλον του Τατοΐου (σύμφωνα με το σχέδιο της Κοινής Υπουργικής Απόφασης, που κανείς δεν γνωρίζει τι λέει επακριβώς) προκαλεί αν μη τι άλλο δυσφορία και καχυποψία.
Η ΚΥΑ, όπως είχε αποκαλυφθεί, προωθεί ορισμένες χρήσεις στα ιστορικά κτίσματα που δείχνουν σοβαρή απόκλιση από το όραμα για ένα βιώσιμο, αυτοδιαχειριζόμενο και επί της ουσίας αναπτυξιακό Τατόι. Αποκαλύπτει άγνοια για τη μοναδικότητα του Κτήματος και σαφώς φανερώνονται και πάλι τα συμπλέγματα έναντι της ιστορίας του βασιλικού θεσμού. Το Τατόι δεν είναι ούτε χώρος για ταβέρνες και καφετέριες, ούτε λαϊκό πάρκο. Εχει ιστορία, γι’ αυτό και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτό. Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου θα οδηγήσει το θέμα στο Συμβούλιο της Επικρατείας και θα ενημερώσει όλους τους διεθνείς οργανισμούς, εφόσον το σχέδιο που προωθεί το ΥΠΠΟ δεν εμπεριέχει τις παρατηρήσεις όλων των φορέων και δεν είναι σύμφωνο με το νομικό καθεστώς για την προστασία της Πάρνηθας.