«Οταν μας είπαν ότι θα συναντήσουμε παιδιά με ειδικές ανάγκες, είχαμε περιέργεια για το πώς θα είναι. Λίγο τρομάξαμε για το τι θα αντιμετωπίσουμε, μετά όμως ήταν πολύ ωραία. Ευτυχώς που η κατασκήνωση μας δίνει την ευκαιρία για τέτοιες δράσεις», θα πει η Κατερίνα, νεαρή κατασκηνώτρια από το Χαρούμενο Χωριό των ΣΤΑΣΥ Α.Ε., που εδρεύει στη Βαρυμπόμπη και στο πλαίσιο της κοινωνικής ευαισθητοποίησης των κατασκηνωτών και ομαδαρχών ηλικίας 15 έως 17 ετών προσκάλεσε 15μελή ομάδα νέων με νοητική υστέρηση και αυτισμό από τους «Ορίζοντες», καθώς και τους εκπαιδευτικούς τους.
«Πραγματοποιήθηκαν δύο συναντήσεις, με στόχο την ψυχαγωγία και την κοινή καλλιτεχνική έκφραση. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μία σχέση με αυτά τα παιδιά κι εκείνο το οποίο με εξέπληξε ήταν το ενδιαφέρον των κατασκηνωτών. Με χαρά διαπίστωσα πως έβαλαν όλοι τα δυνατά τους», καμαρώνει ο κ.Ηλίας Πίτσικας, αρχηγός της κατασκήνωσης. Το αρχικό ταίριασμα των παιδιών έγινε με ένα απλό παιχνίδι: ποιος ρίχνει την μπάλα, ποιος την πιάνει. Τα παιδιά έρχονται πιο κοντά, κάνουν περιπάτους, κάθονται μαζί, ζωγραφίζουν παρέα, ακούν μουσική.
Πώς καταγράφουν οι κατασκηνωτές την πολύτιμη εμπειρία; «Τρομοκρατήθηκα λίγο στην αρχή», λέει η Νικολέττα, «δεν ήξερα αν θα καταφέρω να προσεγγίσω τους επισκέπτες μας, αν θα διατηρήσω την υπομονή μου. Ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η κοπέλα που είχα αναλάβει, ενώ έλεγε μόνο “ναι” αρχικά, στη συνέχεια ανοίχτηκε, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Το ότι έμαθα να εκτιμώ κάποια πράγματα που θεωρώ δεδομένα ήταν οπωσδήποτε το δικό μου κέρδος». Ο Κωνσταντίνος θυμάται: «Ημουν με ένα παιδί το οποίο απλώς μονολογούσε. Παίξαμε μπάσκετ και μετά ήταν πιο εύκολο να συνεννοηθούμε. Χάρηκα πολύ γι’αυτό». «Ο Παναγιώτης, που ήμασταν παρέα, αναζητούσε την προσοχή. Κάθε φορά που έδινε πάσα την μπάλα ή που ζωγράφιζε κάτι, φώναζε “κοίτα!” κι εμείς τον επιβραβεύαμε. Εμαθα πολλά και αν μου τύχει ανάλογη περίπτωση στο μέλλον, θα ξέρω πώς να συμπεριφερθώ», εξηγεί ο Γιώργος. Ξεχωριστή η εμπειρία και για τη Μυρτώ: «Ανέκαθεν είχα μια αγάπη στο να βοηθάω τους άλλους, ωστόσο δυσκολεύτηκα κάπως. Κατάλαβα ότι πρέπει να τους δίνω χρόνο κι όλα πήγαν καλά». Με ενθουσιασμό αγκάλιασε την προσπάθεια η Πηνελόπη: «Αν και έχω ανάλογη προσωπική εμπειρία από την οικογένειά μου, στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, έπρεπε να το προσεγγίζεις με διαφορετικούς τρόπους. Πιστεύω ότι και για μένα, ακόμη και αν το έχω ζήσει σε σχεδόν καθημερινή βάση, ήταν πολύ χρήσιμη και όμορφη εμπειρία». Αλλά και η Ελλη, χωρίς ανάλογη εμπειρία στο παρελθόν, ανταποκρίθηκε στην πρόκληση με επάρκεια: «Χρειάστηκαν προσεκτικοί χειρισμοί. Οταν ζωγραφίζαμε, κατάλαβα ότι τα παιδιά αυτά αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον κόσμο. Πώς είναι το λουλούδι, η βροχή, το σύννεφο – εμείς τα αποτυπώνουμε όπως τα βλέπουμε, εκείνοι σε σχήματα, κύκλους, τοποθετώντας το ένα σχέδιο επάνω στο άλλο. Ηταν πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελα πάρα πολύ να ξανασυναναστραφώ τέτοια παιδιά».
«Πολύτιμη εμπειρία»
Αναμφίβολα καθηλωτική η ειλικρίνεια της Μαρίας: «Οταν ήρθαν, έτυχε να βρεθώ με παιδιά που δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Εκαναν νοήματα, εγώ έπρεπε να μαντεύω. Καθίσαμε να ζωγραφίσουμε κι εκείνη μου πιάνει το χέρι – “Θέλεις να ζωγραφίζω και να με βοηθάς;” τη ρώτησα και μου έγνεψε “Ναι”. Τη δεύτερη φορά, πάλι ήμουν με παιδί που δεν μιλούσε. Ενιωσα να δυσκολεύομαι. Θέλησα να σταματήσω λίγο, να πιω νερό, να μείνω μόνη μου. Με κυρίευσε πλήξη – σκέφτηκα “δεν μιλάμε, κάνω πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έκανα ποτέ, όπως το να ζωγραφίσω ένα δέντρο”. Σκέφτηκα να φύγω, όμως αμέσως έδιωξα αυτή τη σκέψη, επειδή κατάλαβα ότι είναι ένα μάθημα ζωής που δεν πρέπει να χάσω. Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δεν έχει προβλέψει μέσα από την εκπαίδευση να μας δώσει κάποια τέτοια μαθήματα. Σίγουρα λυπηθήκαμε αυτά τα παιδιά, με την έννοια “κρίμα που δεν μπορούν κι αυτοί όσα μπορώ να κάνω εγώ ή να έχουν φίλους όπως εγώ” – δεν νομίζω να το αρνηθεί κανείς. Μου πέρασε από το μυαλό “τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ ή το παιδί μου στη θέση τους”; Συνειδητοποίησα ότι αξίζουν τον σεβασμό μας. Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα χάρηκα, επειδή κάναμε αυτά τα παιδιά να χαρούν. Ηταν μια πολύτιμη εμπειρία που κατάφερα να βιώσω χάρη στην κατασκήνωση».