Το χάσμα που χωρίζει τους αισιόδοξους από τους απαισιόδοξους δεν είναι ποτέ άλλοτε τόσο μεγάλο όσο τις ημέρες των γιορτών. Οι πρώτοι καταφτάνουν γεμάτοι ενθουσιασμό στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, περιφέρονται στους εμπορικούς δρόμους κρατώντας σακούλες με δώρα, ανοίγουν πρόθυμα την πόρτα τους για να ακούσουν τα κάλαντα, έχουν πάντα χρόνο και ενέργεια για ένα ακόμα τραπέζι, μια ακόμα έξοδο. Εύχονται «καλή χρονιά» και μοιάζουν πραγματικά να το πιστεύουν.
Οι δεύτεροι κάνουν ό,τι μπορούν για να περάσουν απαρατήρητοι στις μαζώξεις, που είναι αδύνατον να αποφύγουν. Παθαίνουν κρίσεις αγοραφοβίας στα μαγαζιά. Βρίσκουν παντού λόγους να γκρινιάζουν: τα παιδιά για τα κάλαντα έρχονται πάντα πολύ νωρίς το πρωί, η χρυσόσκονη τους προκαλεί αλλεργία, τα δώρα είναι πανάκριβα, η Πρωτοχρονιά πέφτει πάλι Κυριακή. Γίνονται έξαλλοι με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα λαμπάκια, τις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις. Δηλώνουν με βεβαιότητα πως αποκλείεται να κερδίσουν το φλουρί, αλλά και να το κέρδιζαν δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Είναι μονίμως εξαντλημένοι και στα όρια της κατάθλιψης, συνήθως προσελκύουν όλες τις ιώσεις, που κυκλοφορούν και ενίοτε επιχειρούν να αυτοκτονήσουν καταναλώνοντας υπερβολική δόση μελομακάρονων – φυσικά, ακόμα και εκεί αποτυγχάνουν. Ελάχιστα εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν για άλλη μια τρομοκρατική επίθεση, για ακόμα έναν πρόωρα χαμένο καλλιτέχνη, για επιπλέον αυξήσεις του ΦΠΑ. Ξέρουν πολύ καλά πως το τέλος του κόσμου είναι απλώς θέμα χρόνου – αν δεν συμβεί μέσα στο νέο έτος, θα θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς.
Οταν πια έχουν κοπεί και οι τελευταίες πίτες, τα σχολεία έχουν ανοίξει και η ζωή έχει επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς, αρχίζουμε σιγά σιγά να ξαναπλησιάζουμε ο ένας τον άλλο. Απαλλαγμένη από στολίδια, κόκκινες στολές και μελοδράματα, η καθημερινότητα γίνεται αρκετά πληκτική, ώστε να μας χωράει όλους.