«Bρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τη δημιουργία των πρώτων δύο Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών, ένα στην Αθήνα και ένα στην Πάτρα. Πρόκειται για ένα σημαντικό έργο που έρχεται να ικανοποιήσει δικαιώματα των συμπολιτών μας», διαβάζω στις ειδήσεις των ημερών και δυσκολεύομαι πολύ να συγκρατήσω τα γέλια μου.
Σκεπτόμενη ότι η τελική ευθεία δεν είναι μία αλλά πολλές. Σε τελική ευθεία βρισκόμασταν και πριν από έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα χρόνια! Οι τελικές ευθείες δεν είναι και τόσο τελικές, γιατί πότε δεν έχει οριστεί η χωροθέτηση των Κέντρων, πότε εκκρεμεί η οικονομοτεχνική μελέτη και πότε κάποια ομάδα συμπολιτών μας προσφεύγει για τους δικούς της λόγους στη δικαιοσύνη για να μπλοκάρει το έργο. Αρα, υπάρχουν κι άλλες τελικές ευθείες!
Δεν ξέρω αν σας κούρασα, αλλά για κάποιον που έχει ζήσει την εμπειρία του ταξιδιού στο εξωτερικό, στη Βουλγαρία συγκεκριμένα, για την αποτέφρωση του αγαπημένου του προσώπου, όλα αυτά είναι ένας εμπαιγμός. Ο απόλυτος εμπαιγμός προς τους ανθρώπους που εκτός από το πένθος τους έχουν να διαχειριστούν και όλο το υπόλοιπο ψυχολογικό μαρτύριο του «ξεριζωμού» για να ικανοποιήσουν την επιθυμία του οικείου τους. Επειδή ο κρατικός μηχανισμός είναι ανίκανος να προσφέρει ακόμη κι αυτό το τόσο απλό. Το δικαίωμα στην καύση.
Πόσοι την επιθυμούν; Σε ετήσια βάση, 3 με 4 χιλιάδες σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν τα γραφεία τελετών. Μικρό ποσοστό βέβαια σε σύγκριση με την Ελβετία λ.χ. όπου ανέρχεται στο 87,5%, τη Δανία (81%), τη Σουηδία (80%). Αλλά εκεί αυτά τα θέματα έχουν λυθεί εδώ και χρόνια. Εδώ, είναι όλα δύσκολα. Πολύ δύσκολα, εξαιρετικά σύνθετα και βασανιστικά αργά.
Αλλά είπαμε, βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Να δούμε μόνο, για πόσο καιρό ακόμη…