Πέρασαν πέντε ολόκληρες δεκαετίες από την άνοιξη του 1968. Το Παρίσι φλεγόταν από τον ξεσηκωμό των φοιτητών, η Ευρώπη και η Αμερική ένιωθαν τις δονήσεις και εδώ, στην Ελλάδα, καμιά εκατοστή νέα παιδιά αποφοιτούσαν από το Κολλέγιο Αθηνών, καθώς συμπληρωνόταν ο πρώτος χρόνος της χούντας. Μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια, οι περισσότεροι εξ αυτών σταδιοδρόμησαν σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Κάποιοι διακρίθηκαν στη ναυτιλία, ακολουθώντας ενδεχομένως την οικογενειακή παράδοση, όπως ο Θανάσης Μαρτίνος, ο Γιώργος Προκοπίου, ο Νίκος Τσαβλίρης και ο Νίκος Βαφειάς. Αλλοι, όπως οι πανεπιστημιακοί Μιχάλης Καραμανής (Boston University), Γιώργος Πρεβελάκης (Sorbonne) και Θεόδωρος Σκαλτσάς (Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου), ο κριτικός τέχνης Γιάννης Πετσόπουλος και ο αρχιτέκτων Δημήτρης Πορφύριος, αναγνωρίστηκαν στο εξωτερικό. Μερικοί, όπως ο Στέφανος Πεσμαζόγλου και ο Σωτήρης Βαλντέν, επένδυσαν τον χρόνο και την ενέργειά τους στη μελέτη των πολιτικών και οικονομικών επιστημών, της ιστορίας και των ιδεών.
Αν εξετάσει κανείς τους παράλληλους βίους των αποφοίτων αυτής της ιδιαίτερης τάξης, θα δει ότι, ναι μεν ξεκίνησαν από μια κοινή μήτρα, όμως οι πορείες και οι τοποθετήσεις τους καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, φτάνουν να είναι και εκ διαμέτρου αντίθετες. Κοντολογίς, δεν υπήρχε η «μονοκαλλιέργεια» ενός συγκεκριμένου τύπου αποφοίτου, η οποία ταυτίζεται με το στερεότυπο για το Κολλέγιο Αθηνών. Τι συνδέει τους αποφοίτους αυτούς, εκτός από τις αναμνήσεις:
Οι κοινές αξίες, παρακαταθήκη από το σχολείο τους. Και αυτό ήταν εμφανές στη συγκινητική συνάντηση για τον εορτασμό των 50 ετών από την αποφοίτησή τους, στις 5 Ιουλίου, στην κατοικία του προέδρου του Κολλεγίου, Ρίτσαρντ Τζάκσον. Τουλάχιστον εξήντα πέντε απόφοιτοι της τάξης του ’68 πέρασαν το κατώφλι, θυμήθηκαν τα παλιά, μίλησαν για τα καινούργια. Η βραδιά ξεκίνησε με ενός λεπτού σιγή για τους δασκάλους και τους συμμαθητές που δεν είναι πια εν ζωή – τελευταίος «έφυγε» ο ιδιαίτερα αγαπητός συμμαθητής Αντώνης Ρουσέας. Υστερα, ο Απόστολος Αλλαμανής έκανε το καλωσόρισμα εκ μέρους της ομάδας που οργάνωσε τη βραδιά. Ακολούθησε ο πρόεδρος Τζάκσον, η ομιλία του οποίου εστίασε στις μεγάλες υπαρκτές διαφορές στο εκπαιδευτήριο ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, αλλά και στη συνεχή αναλλοίωτη δέσμευση για την επιβράβευση της αριστείας. Κατόπιν, προβλήθηκε μια συγκινητική μικρή ταινία την οποία επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης, επίσης απόφοιτος, Μανούσος Μανουσάκης, με φωτογραφικό υλικό από τα μαθητικά χρόνια.
Από αριστερά, οι μαθητές Νίκος Βαφειάς, Χάρης Ροκανάς, Απόστολος Αλλαμανής και Σπύρος Τζώρτζογλου, μισόν αιώνα μετά.
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σορβόννη και τέως εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ, Γιώργος-Στυλιανός Πρεβελάκης. Αναφέρθηκε στις δύο αρχές τις οποίες εμφύσησε το Κολλέγιο Αθηνών σε όλη αυτή τη γενιά: την πατριωτική ηγεσία, δηλαδή την ανιδιοτελή προσφορά στην πατρίδα και την κοινωνία και, ταυτοχρόνως, την εξωστρέφεια, δηλαδή το άνοιγμα προς την οικουμένη, με τη συνεπαγόμενη απόρριψη κάθε ξενοφοβίας.