Νίκι Λάουντα, Μια ζωή υψηλών ταχυτήτων, μεταξύ μαύρου και άσπρου

Νίκι Λάουντα, Μια ζωή υψηλών ταχυτήτων, μεταξύ μαύρου και άσπρου

4' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η καρό σημαία του τερματισμού στους αγώνες της Φόρμουλα 1 είναι μοιρασμένη σε πολλά λευκά και μαύρα τετραγωνάκια, ραμμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σαν τις καλές και τις κακές στιγμές στη ζωή, τις όμορφες και τις άσχημες, όπως αυτές που χαρακτήρισαν τη ζωή του Νίκι Λάουντα, του τρις φορές παγκόσμιου πρωταθλητή του αθλήματος, παράγοντα και σπουδαίου επιχειρηματία.

Ο 70χρονος Αυστριακός, που είχε πάρει 25 τέτοιες σημαίες στην καριέρα του, όσες και οι νίκες του, έζησε μια ζωή σαν την καρό σημαία, περνώντας με απίστευτη δύναμη από τις μαύρες στις λευκές στιγμές, ώς τον θάνατό του την περασμένη Δευτέρα.

Ο Αντρέας Νικολάους Λάουντα μπήκε από τα 22 του στη Φόρμουλα 1, το 1971, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του, και αναγκάστηκε να πάρει μεγάλα τραπεζικά δάνεια ώστε να πληρώσει τις Μαρτς και BRM και να γίνει διαδοχικά οδηγός τους. Οταν, όμως, ο ομόσταβλός του στην BRM Κλέι Ρεγκατσόνι μεταγράφηκε στη Φεράρι, έπεισε τον Εντσο Φεράρι να φέρει στη Σκουντερία και τον 25χρονο τότε Λάουντα. Ετσι το 1975, στην πέμπτη του σεζόν στο άθλημα, ο Λάουντα στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής οδηγώντας Φεράρι, πριν έρθει η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής του.

Ηταν στο γερμανικό γκραν πρι του Νίρμπουργκρινγκ το 1976 όταν η Φεράρι του Λάουντα άρπαξε φωτιά και καταστράφηκε. Κι όμως, ως εκ θαύματος, ο Αυστριακός πιλότος επιβίωσε, παρά τα σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι, χάνοντας κομμάτι του δεξιού του αυτιού και των μαλλιών του, και παρά τους τοξικούς καπνούς που εισέπνευσε.

Ηταν σχεδόν βέβαιος ο θάνατός του, στον βαθμό που ήρθε και ιερέας ενώ ο Λάουντα ήταν σε κώμα, και του έδωσε την τελευταία ευχή.

Εξι εβδομάδες μετά, ο Αυστριακός ήταν προς γενική κατάπληξη και πάλι πίσω από το τιμόνι του οδηγού στο μονοθέσιό του, αν και –όπως εξομολογήθηκε– έτρεμε μπαίνοντας ξανά στο αυτοκίνητό του. Η περίπτωσή του χαρακτηρίστηκε σπάνια, όχι μόνο διότι επιβίωσε αλλά και για τη βούλησή του να μην καμφθεί από το φοβερό ατύχημα.

Σχεδιάστηκε μάλιστα ειδικό κράνος για να προστατεύει το παραμορφωμένο του κεφάλι, ενώ το καπελάκι τζόκεϊ με το γείσο που φορούσε πλέον παντού και πάντα έγινε το σήμα κατατεθέν του.

Ο Λάουντα κατάφερε και πάλι να φέρει «άσπρες» στιγμές μετά τις «μαύρες», σε μια τρομερή σεζόν, αν και έχασε στο τέλος τον τίτλο από τον φίλο του, Τζέιμς Χαντ, σε μια ευγενή αντιπαράθεση μέσα στις πίστες που απαθανατίστηκε και σε ταινία του κινηματογράφου.

Την επόμενη χρονιά (1977) ο τίτλος δεν του ξέφυγε, φέρνοντας τη Φεράρι του στην κορυφή, αλλά και πάλι το μαύρο διαδέχθηκε το λευκό, καθώς η κόντρα του με τον ομόσταβλο Κάρλος Ρόιτμαν και η απογοήτευσή του από την ίδια του την ομάδα τον οδήγησε σε μάλλον άδοξη αποχώρηση, με προορισμό την Μπράμπαμ όπου δεν είχε την ίδια επιτυχία.

Ως εγγονός του Βιεννέζου βιομηχάνου Χανς Λάουντα, ο Νίκι είχε στο αίμα του και την επιχειρηματικότητα. Λάτρης όπως ήταν των μηχανών, ίδρυσε δική του αεροπορική εταιρεία στην Αυστρία, τη Λάουντα Ερ, στην οποία αποφάσισε να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου το 1979, εγκαταλείποντας τη Φόρμουλα 1. Εχοντας και δίπλωμα πιλότου, δεν δίσταζε αρκετές φορές να πιλοτάρει και τα αεροπλάνα της εταιρείας του.

Κι όμως, η Μακλάρεν πέτυχε να τον επαναφέρει στην ενεργό δράση το 1982, προσφέροντάς του ένα μυθικό τότε συμβόλαιο ύψους 3 εκατ. δολαρίων ετησίως. Δύο χρόνια αργότερα ο Λάουντα κατέκτησε ένα ακόμη τίτλο, με μόλις μισό βαθμό διαφορά από τον συνάδελφό του στη Μακλάρεν, Αλέν Προστ.

Παραμένει δε ο μόνος πιλότος στην ιστορία της Φόρμουλα 1 που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα και με τη Φεράρι και με τη Μακλάρεν, δηλαδή τις δύο πλέον επιτυχημένες κατασκευάστριες εταιρείες του δημοφιλέστερου μηχανοκίνητου αθλήματος.

Πιλότος και στους αιθέρες

Το 1985 ο Λάουντα εγκατέλειψε οριστικά το τιμόνι της Φόρμουλα 1 και επέστρεψε στη Λάουντα Ερ, αν και η Φεράρι τον προσέλαβε ως σύμβουλο. Ωστόσο, την 26η Μαΐου 1991, ημέρα πραγματικά μαύρη για τη ζωή του Αυστριακού, το Μπόινγκ 767 της Λάουντα Ερ που εκτελούσε την πτήση από την Μπανγκόκ προς τη Βιέννη κατέπεσε, παρασύροντας στον θάνατο 223 ανθρώπους.

Το πλήγμα ήταν τεράστιο, όχι μόνο για την εταιρεία του αλλά και για τον ίδιο τον ψυχισμό του Λάουντα. Παρά ταύτα κατάφερε και κράτησε την εταιρεία του όρθια, ώσπου εξαγοράστηκε από τον εθνικό αερομεταφορέα της Αυστρίας, την Austrian Airlines, στα τέλη της δεκαετίας του ’90.

Απτόητος ο Λάουντα, έστησε νέα εταιρεία το 2003 με ονομασία το μικρό του όνομα. Η «Νίκι» είχε σημαντικό πτητικό έργο, με τον Λάουντα να έχει ιδιαιτέρως ενεργή συμμετοχή, και τράβηξε το ενδιαφέρον της γερμανικής Air Berlin, που σιγά σιγά την εξαγόρασε.

Θα έμενε χωρίς αεροπορική εταιρεία ο Λάουντα; Οχι βέβαια! Συνέστησε και τρίτο αερομεταφορέα, τη Lauda Motion, και μάλιστα όταν χρεοκόπησε η Air Berlin το 2018 η νέα εταιρεία του απορρόφησε ξανά τη «Νίκι», έχοντας η ίδια περάσει στην ιδιοκτησία του ομίλου της Ryanair.

Παράλληλα, συνέχιζε να ασχολείται με τη Φόρμουλα 1, αρχικά ως τηλεσχολιαστής και αργότερα ως επιτελικό στέλεχος. Τα τελευταία χρόνια ήταν μη εκτελεστικός πρόεδρος της Μερσέντες, οδηγώντας την στην απόλυτη κυριαρχία στη Φόρμουλα 1. Σημαντική συνεισφορά αποτέλεσε η εισήγησή του για απόκτηση του νυν πρωταθλητή Λιούις Χάμιλτον από τη Μερσέντες το 2012. «Ηταν το λαμπερό φως στη ζωή μου» δήλωσε ο Βρετανός έξι φορές πρωταθλητής για τον Λάουντα, του οποίου η μνήμη θα τιμηθεί με ιδιαίτερη επισημότητα μεθαύριο στο γκραν πρι του Μονακό.

Ως ευδοκίμως τερματίσας, η καρό σημαία είναι πλέον δική του για πάντα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή