Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Ντόναλντ Τραμπ: εγωκεντρικοί και μεγαλομανείς, βέβαιοι ότι κανόνες υπάρχουν μόνο για τα ανθρωπάκια και πως ό,τι και αν συμβεί σε αυτά, είναι ασήμαντο και αδιάφορο. To σύγχρονο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν μοιάζει με τίποτε από ό,τι είδαμε στην αμερικανική ιστορία. Ακόμη και αν υπήρχε κάποιος που αμφέβαλλε ότι το ένα από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα των ΗΠΑ έχει εξελιχθεί σε εχθρό, όχι μόνο της δημοκρατίας, αλλά και της αλήθειας, οι εξελίξεις θα έβαζαν οριστικό τέλος στις αμφιβολίες του.
Η πλειονότητα των Ρεπουμπλικανών βουλευτών της Βουλής των Αντιπροσώπων και πολλοί γερουσιαστές στηρίζουν, άλλωστε, την προσπάθεια Τραμπ να ανατρέψει την εκλογική του ήττα, παρότι δεν υπάρχουν ίχνη νοθείας. Πώς φτάσαμε εδώ; Τι συνέβη στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα; Σίγουρα, η παρακμή του δεν ξεκίνησε με τον Τραμπ. Ηταν προφανής, επί χρόνια, για όποιον, βέβαια, ήθελε να τη δει. Ηδη, το 2013 έγραφα ότι οι Ρεπουμπλικανοί είχαν εξελιχθεί σε μια ακραία δύναμη, εχθρική προς την αμερικανική πραγματικότητα, με στόχο τη δημιουργία ενός μονοκομματικού κράτους, όπου «οι εκλογές είναι μόνο κάτι τυπικό». Τι ωθεί τους Ρεπουμπλικανούς στη διολίσθηση προς το σκότος; Είναι, άραγε, μια λαϊκιστική αντίδραση στις ελίτ; Σίγουρα υπάρχει δυσαρέσκεια για την οικονομία, που ενίσχυσε τις μητροπολιτικές περιοχές εις βάρος της υπαίθρου και των μικρών πόλεων. H «λαϊκή οργή» των τελευταίων μηνών, όμως, ενορχηστρώνεται από την κομματική ιεραρχία και η αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος οφείλεται στη διαρκή επανάληψη του «μάντρα» από τους κομματικούς παράγοντες. Παραδόξως, κατά των ελίτ στρέφονται οι πλέον προνομιούχοι.
Οχι επειδή είναι υποκριτές. Ούτε επειδή τους κακομεταχειρίστηκε το σύστημα. Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο πρόθυμοι να το καταστρέψουν; Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για έναν κυνικό υπολογισμό, προκειμένου να αποκτήσουν έρεισμα στην εκλογική τους βάση. Αυτή άλλωστε ακολουθεί το παράδειγμα της κομματικής ελίτ, της οποίας προφανώς η παράφρων συμπεριφορά δεν είναι μόνο θέατρο. Πιστεύω ότι βλέπουμε ένα κόμμα που έχει εξαγριωθεί και έχει αποκοπεί από την κοινωνία.
Κάποιοι παρομοιάζουν το σύγχρονο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με το οργανωμένο έγκλημα ή σέκτα. Eγώ πιστεύω ότι μοιάζει περισσότερο με τα χαμένα αγόρια στον «Αρχοντα των μυγών». Δεν λαμβάνουν νέα από τον έξω κόσμο, επειδή οι πηγές πληροφόρησής τους είναι κομματικές και αποκρύπτουν τις άβολες αλήθειες. Ετσι βυθίζονται στην εσωστρέφεια και προσπαθούν, με όλο και πιο αλλόκοτο τρόπο, να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στη «φυλή». Η κομματική τους στράτευση δεν έχει στον πυρήνα της τα ζητήματα, παρότι το κόμμα παραμένει δεσμευμένο στη μείωση της φορολογίας των πλουσίων και στην τιμωρία των φτωχών. Στόχος είναι μόνον η επικυριαρχία στην ομάδα και η τιμωρία όσων βρίσκονται έξω από αυτήν.
Το κομβικό ερώτημα είναι για πόσο μπορούν οι ΗΠΑ, όπως τις γνωρίζουμε, να επιβιώσουν αντιμέτωπες με αυτόν τον κακόβουλο σεκταρισμό. Η πρόσφατη απόπειρα ανατροπής του εκλογικού αποτελέσματος δεν θα πετύχει, αλλά διήρκεσε πολύ περισσότερο και έτυχε μεγαλύτερης στήριξης από ό,τι είχε οποιοσδήποτε προβλέψει. Αν δεν γίνει κάτι, ώστε να διαρραγεί ο εναγκαλισμός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με δυνάμεις ενάντιες στη δημοκρατία και την αλήθεια, κάποια ημέρα θα καταφέρουν να προκαλέσουν τον θάνατο του αμερικανικού πειράματος.