Οι άνθρωποι που υποφέρουν ως μεσήλικες από εφιάλτες ενδέχεται να παρουσιάσουν ταχύτερη έκπτωση των γνωσιακών δεξιοτήτων τους και αυξημένο κίνδυνο άνοιας όταν γεράσουν. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ. Αν οι επιστημονικές υποθέσεις επαληθευθούν, η ποιότητα των ονείρων ίσως χρησιμοποιηθεί ως κριτήριο για την προσυμπτωματική διάγνωση της άνοιας και πιο έγκαιρη παρέμβαση.
Κατά καιρούς όλοι μας βλέπουμε άσχημα όνειρα. Το 5% των ενηλίκων, όμως, υποφέρει από εφιάλτες τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, που διαταράσσουν τον ύπνο τους. Το άγχος, η αγωνία και η έλλειψη ύπνου ενδέχεται να τους προκαλούν. Προηγούμενες μελέτες, ωστόσο, υπέδειξαν ότι η έκπτωση των γνωσιακών δεξιοτήτων σε ασθενείς με Πάρκινσον ήταν ταχύτερη και η πιθανότητα εμφάνισης άνοιας μεγαλύτερη σε εκείνους που έπασχαν από νυχτερινούς εφιάλτες.
Οι επιστήμονες προσπάθησαν στην τελευταία μελέτη τους, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση eClinicalMedicine, να διαπιστώσουν κατά πόσον αυτή η σχέση επαληθεύεται και σε υγιείς μεσήλικες. Ετσι ανέλυσαν τα δεδομένα που είχαν συγκεντρωθεί από τρεις προηγούμενες έρευνες, οι οποίες είχαν καταγράψει την ποιότητα του ύπνου και τη διανοητική υγεία 600 ατόμων μέσης ηλικίας (35 έως 64 ετών) και 2.600 εθελοντών άνω των 79 ετών. Τα στοιχεία αναλύθηκαν με ειδικό λογισμικό προκειμένου να ανευρεθεί κατά πόσο εκείνοι που έβλεπαν συχνότερα δυσάρεστα όνειρα αντιμετώπιζαν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης γεροντικής άνοιας.
Πράγματι, η ανάλυση έδειξε ότι οι μεσήλικες που έβλεπαν τουλάχιστον ένα κακό όνειρο την εβδομάδα είχαν τετραπλάσιο κίνδυνο έκπτωσης των διανοητικών δεξιοτήτων τους εντός της επόμενης δεκαετίας συγκριτικά με εκείνους που δεν έβλεπαν. Οι πιο ηλικιωμένοι που ανέφεραν ότι συχνά έβλεπαν εφιάλτες είχαν υψηλότερο κίνδυνο να διαγνωστούν με άνοια τα επόμενα χρόνια.
Πώς συνδέονται
Μια ερμηνεία που δίνουν οι ερευνητές για τη σύνδεση των δύο είναι ότι τα κακά όνειρα διαταράσσουν την ποιότητα του ύπνου, κάτι που πιθανώς να συμβάλλει στη σώρευση πρωτεϊνών στον εγκέφαλο και την άνοια. Δεν αποκλείουν, ταυτόχρονα, ότι υπάρχει κάποιος κοινός γενετικός παράγοντας και για τα δύο. Ο συντονιστής του ερευνητικού έργου, δρ Αμπιντέμι Οτάικου, ωστόσο, εκτιμά ότι οι εφιάλτες μπορεί να είναι απλώς σύμπτωμα της αρχόμενης νευρολογικής φθοράς του εγκεφάλου.