Τα εξοπλισμένα με κουκέτες υπεραστικά λεωφορεία «wagons-lits» αποτελούν εδώ και δεκαετίες το κυρίαρχο μεταφορικό μέσο σε μεγάλα τμήματα της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Στις ΗΠΑ, όμως, το μέσον αυτό δεν έγινε ποτέ δημοφιλές, παρά το ευρύ δίκτυο αυτοκινητοδρόμων.
Σχετική επιτυχία γνωρίζουν οι γραμμές πολυτελών πούλμαν 14 θέσεων, τα οποία συνδέουν το κέντρο της Ουάσιγκτον με το Μανχάταν. Τα καθίσματά τους έχουν δυνατότητα ανάκλησης, ενώ διαθέτουν Ιντερνετ υψηλής ταχύτητας. Παρ’ όλα αυτά, η τιμή τους είναι ανταγωνιστική.
«Οι διαφημίσεις τους δεν χρησιμοποιούν ποτέ τη λέξη λεωφορείο. Μιλούν μόνο για εμπειρία πρώτης θέσης», λέει ο καθηγητής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, Ανιντές Ρατζμπαρί. Εταιρεία πολυτελών λεωφορείων, που πραγματοποιεί τη σύνδεση μεταξύ της πρωτεύουσας Ουάσιγκτον και του Νάσβιλ στο Τενεσί, είναι η μόνη που προσφέρει στους πελάτες της πλήρως ανακλινόμενα καθίσματα-κρεβάτια για τη διαδρομή των 11 ωρών. Ο ιδιοκτήτης, Νταν Αρόνοφ, συνειδητοποιεί ότι πολλοί ταξιδιώτες ίσως δεν προτιμήσουν ένα οδικό ταξίδι 11 ωρών, όταν μπορούν να επιλέξουν την πτήση Νάσβιλ – Ουάσιγκτον διάρκειας δύο ωρών.
Ο Αρόνοφ υπενθυμίζει, όμως, πόσο κουραστική είναι η εμπειρία του αεροδρομίου. Ο επιβάτης θα χρειαστεί να βρίσκεται στον τερματικό σταθμό πολλές ώρες πριν από την αναχώρηση, να περάσει ελέγχους ασφαλείας και να περιμένει στην πύλη. «Και όλα αυτά, εφόσον η πτήση δεν έχει καθυστέρηση», τονίζει ο Αρόνοφ και καλεί τους αμφισβητίες να φανταστούν ένα βράδυ σε ανατομικό στρώμα, σκεπασμένοι με μαλακή κουβέρτα.
Χαμηλά έξοδα
Την ώρα που οι επιβατικοί σιδηρόδρομοι δεν καταφέρνουν να διεισδύσουν στις ΝΔ πολιτείες των ΗΠΑ και οι αεροπορικές μετακινήσεις συνεχίζουν να είναι πηγή ταλαιπωρίας, η στιγμή μοιάζει κατάλληλη για την εκτόξευση των υπεραστικών μετακινήσεων με πολυτελή, ολιγοθέσια λεωφορεία. Οι εταιρείες υπεραστικών λεωφορείων έχουν μικρότερα έξοδα λειτουργίας από τους σιδηροδρόμους και από τις αεροπορικές.
Τα ταξίδια με πολυτελή λεωφορεία απαιτούν πλήρωμα δύο οδηγών και ενός συνοδού καμπίνας. Μια εταιρεία μπορεί εύκολα να καλύψει τα έξοδά της, ακόμη και αν τα λεωφορεία της ταξιδεύουν στο ήμισυ της πληρότητάς τους.
Οι εταιρείες υπεραστικών λεωφορείων έχουν μικρότερα έξοδα λειτουργίας από τους σιδηροδρόμους και από τις αεροπορικές.
Ο 29χρονος Αρόνοφ, ο οποίος σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, λέει ότι επέλεξε το Νάσβιλ εξαιτίας της δημοτικότητάς του μεταξύ των Αμερικανών τουριστών και λόγω της έλλειψης μέσων μαζικής μεταφοράς στην πολιτεία. «Η ιδέα είναι πρωτοποριακή και χρειάζεται χρόνο για να γίνει γνωστή», λέει ο Αρόνοφ, που ελπίζει να προσθέσει νέες γραμμές μεταξύ Ατλάντας, Νέας Υόρκης, Ουάσιγκτον και Βοστώνης.
Μόλις μπήκα στο λεωφορείο, χαμήλωσα το κάθισμά μου σε θέση κρεβατιού, τράβηξα τα διαχωριστικό παραβάν και σκεπάστηκα με την πλούσια κουβέρτα που μου προμήθευσε ο συνοδός. Ο Αρόνοφ εξηγεί ότι τα καθίσματα-κρεβάτια μπορούν να κοιμίσουν ανθρώπους με ύψος μέχρι δύο μέτρα.
Κάθε επιβάτης έλαβε θήκη με οδοντόβουρτσα και οδοντόπαστα, μαντιλάκι αφαίρεσης μέικαπ, ωτοασπίδες και μάσκα ύπνου. Το ταξίδι ξεκίνησε στις 10 το βράδυ, ενώ ξύπνησα για λίγα λεπτά στις δύο τα ξημερώματα. Προσπάθησα να ακούσω εάν κάποιος ροχάλιζε, αλλά ο σταθερός βόμβος του κινητήρα και των ελαστικών στο οδόστρωμα λειτούργησαν σαν νανούρισμα. Μείναμε στην πόλη του Νάσβιλ για 36 ώρες, ενώ το ταξίδι της επιστροφής υπήρξε εξίσου ήρεμο. «Θα μπορούσα να ταξιδέψω παντού με αυτό το λεωφορείο», είπε μία από τις συνεπιβάτιδές μου, καθώς τεντωνόταν. «Η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Δεν έχω ταξιδέψει τόσο άνετα σε λεωφορείο», σχολίασε ηλικιωμένος επιβάτης. Ερωτηθείς εάν θα έπαιρνε πάλι το λεωφορείο από την Ουάσιγκτον στο Νάσβιλ, ο επιβάτης εξήγησε ότι θα το έκανε ευχαρίστως, εάν η τιμή του εισιτηρίου ήταν χαμηλότερη από αυτή του αεροπλάνου. Το αεροπορικό εισιτήριο θα είχε κοστίσει πάνω από 300 δολάρια, λόγω των υψηλών τιμών καυσίμων και της μεγάλης ζήτησης που έχει το Νάσβιλ, ενώ το εισιτήριο στο πολυτελές λεωφορείο του Αρόνοφ κοστίζει μόλις 100 δολάρια.