Την ερχόμενη Πέμπτη, οι Βρετανοί ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν την επόμενη κυβέρνησή τους, ύστερα από μια υποτονική προεκλογική εκστρατεία χαμηλών προσδοκιών και ανούσιων αντιπαραθέσεων. Συντηρητικοί και Φιλελεύθεροι, τα δύο κόμματα της απερχόμενης κυβέρνησης συνασπισμού, υπόσχονται στους ψηφοφόρους ότι θα συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας και μείωσης των ελλειμμάτων, η οποία καταδίκασε την οικονομία σε μια αναιμική ανάπτυξη – μόλις 0,3% το πρώτο τρίμηνο του 2015. Οπως σημείωνε, όμως, ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στον Guardian της περασμένης Πέμπτης, το Εργατικό Κόμμα του Εντ Μίλιμπαντ «ακολουθεί βασικά την ίδια πολιτική», έτσι που «και τα δύο μεγάλα κόμματα ουσιαστικά υπόσχονται ένα νέο γύρο λιτότητας, ο οποίος απειλεί να υπονομεύσει την όποια ανάκαμψη».
Το κενό της κοινωνικής ελπίδας έρχονται να καλύψουν πραγματικοί και ανορθολογικοί φόβοι γύρω από το θέμα της «εθνικής ταυτότητας», δίνοντας ένα μάλλον ανησυχητικό «σασπένς» στην κατά τα άλλα ανιαρή αναμέτρηση. Η πρώτη βραδυφλεγής βόμβα, που απειλεί να ενεργοποιηθεί ύστερα από αυτές τις εκλογές, αφορά την πάντα προβληματική σχέση της Βρετανίας με την Ε.Ε. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον έχει υποσχεθεί ότι, εφόσον σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση, θα οργανώσει δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής ή της εξόδου της χώρας του από την Ενωση το 2017. Καθώς παραμένει αμφίβολο αν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες αποδεχθούν τις αξιώσεις του για αναθεώρηση της σχέσης Βρετανίας – Ε.Ε., ενώ η πίεση του αντιευρωπαϊκού Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP) υπό τον Νάιτζελ Φάρατζ μάλλον θα ενισχυθεί μετά τις εκλογές (οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρνουν το UKIP στην τρίτη θέση, εκτοξεύοντάς το στο 15%), το ενδεχόμενο του Brexit κάθε άλλο παρά θεωρητικό ακούγεται.
Βεβαίως, η νίκη του Κάμερον δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, με βάση τις άκρως αντιφατικές δημοσκοπήσεις της τελευταίας εβδομάδας: κάποιες από αυτές έδιναν προβάδισμα μιας έως τριών μονάδων στους Εργατικούς, ενώ άλλες προέβλεπαν νίκη των Συντηρητικών με διαφορά μέχρι και έξι μονάδων. Ολες όμως οι δημοσκοπήσεις συνέπιπταν στην εκτίμηση πως κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή των Κοινοτήτων. Μάλιστα, οι Συντηρητικοί του Κάμερον κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν πλειοψηφία ακόμη κι αν υποστηριχθούν από τους Φιλελεύθερους του Κλεγκ, οι οποίοι συρρικνώνονται. Σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστούν υποστήριξη από μερίδα, τουλάχιστον, των βουλευτών που θα εκλέξει το UKIP, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι Εργατικοί φαίνεται πιθανό να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη κι αν έχουν τη στήριξη των ανερχόμενων Πρασίνων. Ο δρόμος του Εντ Μίλιμπαντ προς τον σχηματισμό μιας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης περνάει πάνω από τη δεύτερη υπόγεια «βόμβα» αυτής της αναμέτρησης: το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα (SNP) της Νίκολα Στέρτζεον, που έκλεψε την παράσταση σε αυτή την αναμέτρηση.
Πολλοί είχαν σπεύσει να πιστέψουν ότι το SNP θα έμπαινε σε τροχιά συρρίκνωσης από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν έχασε το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας με 55% έναντι 45%. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη, καθώς το σοσιαλδημοκρατικό SNP κατάφερε να εκπορθήσει τους Εργατικούς από τη Σκωτία, που αποτελούσε μέχρι πρότινος ένα από τα πιο ισχυρά οχυρά τους. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το SNP αναμένεται να σαρώσει στις 59 περιφέρειες της Σκωτίας, κερδίζοντας (χάρη στο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα των μονοεδρικών περιφερειών) τις 57 από αυτές ή και το σύνολό τους. Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, οι Εργατικοί θα πρέπει να στηριχθούν στις ψήφους των Σκωτσέζων αυτονομιστών για να σχηματίσουν κυβέρνηση στο Λονδίνο, κάτι που θα τους φέρει σε πολύ δυσχερή θέση.
Με το φάσμα της ακυβερνησίας να πλανιέται πάνω από τη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον εξαπέλυσε, στην τελική ευθεία της αναμέτρησης, μια έντονα κινδυνολογική εκστρατεία. Δεν δίστασε, μάλιστα, να διακηρύξει ότι έχει μπροστά του λίγα μόνο εικοσιτετράωρα «για να σώσει το Ηνωμένο Βασίλειο» από τον κίνδυνο διάλυσης, τον οποίο θα αντιπροσώπευε, κατά τη γνώμη του, μια κυβέρνηση των Εργατικών με τη στήριξη του SNP. Περισσότερο ωμός, ο ηγέτης του UKIP, Νάιτζελ Φάρατζ, διέρρηξε τα ιμάτιά του για το γεγονός ότι «η σκωτσέζικη ουρά κουνάει τον αγγλικό σκύλο». Αν θα ανταμειφθεί από τους ψηφοφόρους αυτή η κυνική επένδυση στον φόβο και στον αγγλικό εθνικισμό, θα το ξέρουμε σε τέσσερις ημέρες.