Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο εκδότης επέλεξε τον τίτλο «Το αιώνιο αρσενικό» για την αυτοβιογραφία του Ομάρ Σαρίφ, που κυκλοφόρησε το 1977. Τα υγρά μαύρα μάτια, το γοητευτικό χαμόγελο, η λατρεία των γυναικών (λέγεται ότι κάποτε δέχτηκε 3.000 προτάσεις γάμου μέσα σε μία εβδομάδα), οι εφήμερες ερωτικές σχέσεις με συμπρωταγωνίστριές του (ανάμεσά τους οι Ινγκριντ Μπέργκμαν, Κατρίν Ντενέβ, Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Αβα Γκάρντνερ, Ανούκ Εμέ) και τα έντονα πάθη του (τυχερά παιχνίδια και άλογα) δικαιολογούν απόλυτα το χαρακτηρισμό. Είναι όμως και από τους λόγους που τον έκαναν, λίγο πριν από το Αλτσχάιμερ και το τέλος της ζωής του, να ζει μόνος, χωρίς φίλους, δυστυχισμένος («ελπίζω κάποιοι άνθρωποι να έχουν πιο ευτυχισμένη ζωή από τη δική μου», είχε πει σε μια συνέντευξή του το 1999).
Ο Αιγύπτιος Μισέλ Χαλούμπ άλλαξε το όνομά του όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηθοποιία, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τον πατέρα του Τζόζεφ, έμπορο ξυλείας, που αρνιόταν πεισματικά να του το επιτρέψει. Το πρόσωπο που σημάδεψε, όμως, τη ζωή του ήταν η μητέρα του, Κλερ, την οποία λάτρευε. Μια γυναίκα με πάθος τη χαρτοπαιξία (το μοναδικό θηλυκό με το οποίο δεχόταν να παίζει πόκερ ο βασιλιάς Φαρούκ) και ελάχιστο μητρικό ένστικτο – από 10 χρόνων έστειλε τον γιο της εσωτερικό σε βρετανικό σχολείο του Καΐρου για να… χάσει την ευτραφή κοιλίτσα του. Ο γιος της απέκτησε λυγερή κορμοστασιά κι έτσι, σε συνδυασμό με το γοητευτικό του βλέμμα, έγινε περιζήτητος στα κορίτσια. Αφού απέτυχε ως έμπορος στην πατρική επιχείρηση, σπούδασε δραματική τέχνη στο Λονδίνο. Aκολούθησε μια αραβική ταινία («The Blazing Sun»), η οποία ήταν η αρχή της καριέρας του αλλά και η αφορμή να γνωρίσει την Αιγύπτια σταρ Φατέν Χαμαμά, μετέπειτα σύζυγό του. Και μετά, ήρθε ο «Λόρενς της Αραβίας». Για το πώς πήρε το ρόλο γράφει στην αυτοβιογραφία του: «Ο Ντέιβιντ Λιν έψαξε ανάμεσα σε όλους τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ηθοποιούς να βρει τον Αλί τον Αραβα. Ηθελε να έχει μαύρα μάτια και μαλλιά για να κάνουν αντίθεση με τα χρώματα του Πίτερ Ο’ Τουλ. Δεν είχε βρει. Ο Λιν, όμως, δεν ήταν από εκείνους που παραδέχονται την ήττα. Φώναξε τις βοηθούς του και τους είπε: “Βρείτε μου φωτογραφίες από όλους τους Αραβες ηθοποιούς”. Τότε μου τηλεφώνησε ένας βοηθός του». Η πρώτη εντυπωσιακή εμφάνιση του Αλί, να πλησιάζει καβάλα στην καμήλα από τα βάθη της ιορδανικής ερήμου, διήρκεσε 2 λεπτά. Αλλο τόσο κράτησε και η σκηνή του θανάτου του ήρωα της επόμενης μεγάλης του ταινίας («Δόκτωρ Ζιβάγκο»). «Ηξερε να κάνει δυναμική είσοδο και τη μεγάλη έξοδο», έγραψαν.
Μπορεί το Χόλιγουντ να του χάρισε μία υποψηφιότητα για Οσκαρ («Λόρενς της Αραβίας») και δύο χρυσές σφαίρες («Λόρενς της Αραβίας» και «Δόκτωρ Ζιβάγκο»), του στέρησε όμως, ή τουλάχιστον έτσι υποστήριζε ο ίδιος, την οικογένειά του. «Η γυναίκα μου είχε ένα παιδί από τον προηγούμενο γάμο, απέκτησε και ένα μ’ εμένα. Την αγάπησα. Αλλά, όταν πήγα στο Χόλιγουντ, ήταν τα χρόνια της γυναικείας απελευθέρωσης, των ντίσκο, των Μπιτλς, των Ρόλινγκ Στόουνς και όλων αυτών. Σόδομα και Γόμορρα. Φοβόμουν ότι μια ανόητη σταρ με μεγάλα στήθη θα με κέρδιζε. Θα την ερωτευόμουν. Η Φατέν μεγάλωνε και φοβόμουν ότι θα την άφηνα όταν δεν θα μπορούσε να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Πράγματι ξαναπαντρεύτηκε και είναι ευτυχισμένη. Αρα δεν ήταν λάθος η σκέψη μου. Μόνο που σ’ εμένα δεν πέτυχε». Εμειναν καλοί φίλοι μέχρι το θάνατο της. Πολύ καλές ήταν και οι σχέσεις του με τον γιο τους Τάρεκ (που έπαιξε στην ταινία «Δρ Ζιβάγκο» το ρόλο του πρωταγωνιστή σε παιδική ηλικία. Ηταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές για πατέρα και γιο).
Μιλούσε 6 γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Αραβικά και Ελληνικά) – και αυτό τον βοήθησε να ενσαρκώσει διαφορετικούς ρόλους: Ηταν ο Αργεντινός επαναστάτης Τσε, ο Ιταλός Μάρκο Πόλο και ο Μογγόλος Τζένκινς Χαν στις ομώνυμες ταινίες. Ο Γερμανός αξιωματικός στη «Νύχτα των στρατηγών», ο Αυστριακός πρίγκιπας στο «Μάγιερλινγκ», ο Μεξικανός παράνομος στο «Χρυσάφι του Μακένα» και ο Εβραίος χαρτοπαίκτης στο «Αστείο κορίτσι».
Πρωταθλητής του μπριτζ
Στο μεταξύ, δεν άφησε λεπτό τη μεγάλη του αγάπη, το μπριτζ. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο – αρκετές φορές εκπροσώπησε την Αίγυπτο σε διεθνή τουρνουά. Εχει γράψει αρκετά βιβλία για μπριτζ, ενώ έδωσε το όνομά του σε ένα σχετικό ηλεκτρονικό παιχνίδι. Οπως έλεγε ο ίδιος, είχε χάσει πολλά γυρίσματα όταν συνέπιπταν με αγώνες.
Ηταν ένας μπον βιβέρ με όλη τη σημασία της λέξης. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και λέγεται ότι κάποτε προσκάλεσε τους φίλους του στο εστιατόριο του Μποκίς στη Λιόν. Ο Ομάρ ήταν τόσο γαλαντόμος, που ο λογαριασμός έφτασε στα ύψη, ήταν ο μεγαλύτερος που είχε γίνει ποτέ στο εστιατόριο. Και ο σεφ… ντράπηκε να του τον δώσει.
Η «αποχώρηση»
Σιγά-σιγά, όμως, ήρθε η πτώση. Η αγάπη του για τα τυχερά παιχνίδια τον οδήγησε στη χρεοκοπία. Αφού έχασε σε ένα βράδυ στη ρουλέτα 1 εκατ. δολάρια, αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι στο Παρίσι και σιγά-σιγά έμεινε ταπί. «Δεν έχω τίποτα εκτός από λίγα ρούχα. Είμαι ολομόναχος και άφραγκος». Ομως δεν μπορούσε να νικήσει το πάθος του. Οταν ξαναέχασε περισσότερα από 30.000 δολάρια σε παριζιάνικο καζίνο, χτύπησε έναν αστυνομικό και μπήκε για λίγο στη φυλακή. Οι οικονομικές ανάγκες τον οδήγησαν να ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε επαγγελματική προσφορά. «Ευτυχώς, δεν έκανα μόνο σκουπίδια. Είχα και μερικές μεγάλες στιγμές». Η τελευταία του σπουδαία εμφάνιση ήταν ο ρόλος του Τούρκου εμπόρου στο «Ο κ. Ιμπραήμ και τα λουλούδια του κορανίου» (2002). Τον νίκησε η μελαγχολία. Ζούσε μόνος σε ένα ξενοδοχείο στο Παρίσι, έπινε και κάπνιζε πολύ (100 τσιγάρα την ημέρα). Ενα βράδυ του 1993 έπαθε έμφραγμα και συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κανέναν να πάρει τηλέφωνο για να ζητήσει βοήθεια (ο γιος του ζούσε στην Αίγυπτο).
Το 2006 δήλωσε ότι σταματά τα τυχερά παιχνίδια αλλά και το μπριτζ για χάρη της οικογενειακής ζωής που είχε στερηθεί – από τον Τάρεκ έχει δύο εγγόνια που υπεραγαπούσε. Αρχισε να κοιμάται μέχρι αργά το μεσημέρι και μετά να κάνει μόνος βόλτες στους δρόμους του Παρισιού. «Δεν έχω φίλους εδώ», είχε πει πέρυσι σε συνέντευξή του. «Θα ήθελα κάποιον να με βγάζει έξω τα βράδια». Με τον καιρό, δεν έβγαινε από το ξενοδοχείο. Η «αποχώρηση» του μπον βιβέρ, του σταρ, του παίκτη και γυναικοκατακτητή Μισέλ Χαλούμπ είχε ξεκινήσει. Στις αρχές του χρόνου, ο 58χρονος γιος του δήλωσε ότι ο πατέρας του πάσχει από Αλτσχάιμερ. Με τον ίδιο επίσημο τρόπο ανακοίνωσε και το θάνατό του από καρδιακή προσβολή στην Αίγυπτο, πριν από λίγες μέρες.
Οι γυναίκες της ζωής του με δικά του λόγια
Η μητέρα του
«Τα οικονομικά του πατέρα μου βελτιώθηκαν – το ίδιο και η κοινωνική μας θέση. Η μητέρα μου ήταν ενθουσιασμένη, κυρίως επειδή θα μπορούσε να παίζει περισσότερο χαρτιά. Και αυτή η γυναίκα, που δεν ήταν σνομπ, αλλά γενναιόδωρη και καλή, άρχισε να κάνει παρέα μόνο με την ελίτ – αφού μόνο η ελίτ έπαιζε χαρτιά. Ηταν όμορφη. Εμοιαζε με ηθοποιό της δεκαετίας του ’30. Μέτρια σε ύψος, καλοφτιαγμένη, το πιο γοητευτικό πάνω της ήταν τα μακριά φυσικά κόκκινα μαλλιά της…»
Η σύζυγός του Φατέν Χαμαμά
«Για σεναριακούς λόγους, δέχτηκε για πρώτη φορά να τη φιλήσει κάποιος σε ταινία. Το φιλί ήταν εντελώς αθώο. Είχα λιποθυμήσει και τα χείλη της μόλις που ακούμπησαν τα δικά μου, αλλά οι ρεπόρτερ ήταν παρόντες. Μέχρι το πρωί ήμουν ο βλάσφημος που ντρόπιασε ένα είδωλο. Η ταινία έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, αλλά εγώ ουσιαστικά εκδιώχθηκα από τα πλατό στην πατρίδα μου. Κανένας παραγωγός δεν θα προσλάμβανε “τον άνδρα που προκάλεσε το σκάνδαλο”. Επρεπε να αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Μια μέρα συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα εστιατόριο. Η Φατέν πλησίασε να με χαιρετήσει και θυμάμαι ότι τα πιρούνια όλων έμειναν μετέωρα στον αέρα. Και τους δυο μάς κέρδισε το πεπρωμένο αυτής της συνάντησης, έγινε εμμονή. Εκείνη άρχισε να με σκέφτεται κι εγώ δεν μπορούσα να βγάλω από τον νου μου το πρόσωπό της. Φήμες ότι είχαμε σχέση άρχισαν να κυκλοφορούν, αρχικά νιώθαμε ντροπή, μετά μας οδήγησαν τον έναν στην αγκαλιά του άλλου. Ξεκίνησε σαν επιφανειακή σχέση, η Φατέν ήταν παντρεμένη και είχε παιδί. Μετά όμως έγινε ειδύλλιο και τελικά αποφασίσαμε να παντρευτούμε» (σ.σ. για να γίνει αυτός ο γάμος, ο Σαρίφ έγινε μουσουλμάνος).
Μπάρμπρα Στρέιζαντ
«Το “Αστείο κορίτσι” με κάνει να θυμάμαι μια δύσκολη εποχή (σ.σ. κινδύνεψε να χάσει την ιθαγένειά του γιατί έπαιξε το ρόλο Εβραίου μαζί με την Εβραία ηθοποιό σε μια εποχή που οι σχέσεις Εβραίων και Αράβων περνούσαν μεγάλη κρίση) αλλά και μια θαυμάσια ερωτική σχέση. Οταν την πρωτοείδα, τη θεώρησα άσχημη, αλλά με μάγεψε. Ερωτεύτηκα με πάθος το ταλέντο και την προσωπικότητά της. Αυτά τα συναισθήματα ήταν κοινά και στους δυο μας για 4 μήνες – τόσο κράτησαν τα γυρίσματα».
Ανούκ Εμέ
«Η Ανούκ αντλούσε την ευτυχία της από τη δική μου – τουλάχιστον αυτό με έκανε να πιστεύω. Κάποτε, μετά από πολύωρο γύρισμα, αποφάσισα να της αφιερώσω τη βραδιά. Τη ρώτησα τι ήθελε. Voilà, μου είπε, να σε δω να παίζεις μπριτζ. Με κοροϊδεύεις; της απάντησα. Με έπεισε για το αντίθετο. Καταλάβαινε ότι το επιθυμούσα σαν τρελός. Πήγαμε στη λέσχη και έπαιζα έως τις 4 το πρωί. Δεν της είπα ούτε μία λέξη. Καθόταν πίσω από μένα με ένα ήρεμο, ευτυχισμένο χαμόγελο, αν και δεν καταλάβαινε το παιχνίδι. Ηταν η ιδανική σύντροφος. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να την παντρευτώ, η ανάγκη όμως να είμαι ανεξάρτητος επικράτησε».
Αυτοκριτική
«Θα έλεγα ότι είμαι σκληρός γιατί είμαι εγωιστής. Και ο εγωισμός σε κάνει να κλείνεις τα μάτια στα συναισθήματα των άλλων… είμαι παθιασμένος με τον έρωτα (όπως και με πολλά) και το πάθος κρατάει λίγο. Και το να δεσμευτώ συναισθηματικά με τρομάζει, με καταπιέζει. Μια πολύ καλή ερωτική σχέση με κάνει να θέλω να εξαφανιστώ, γιατί ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα το βάλω στα πόδια. Γι’ αυτό φεύγω όσο ακόμα έχω ευχάριστες αναμνήσεις».
Οι σχέσεις του
«Αγάπησα άραγε ποτέ πραγματικά;
Δεν ξέρω, γιατί ποτέ δεν έχω υποφέρει από αγάπη. Λένε ότι δεν είμαι πιστός. Δεν είναι σωστό. Απλώς ερωτεύομαι πολύ, συχνά και για λίγο.
Αγάπησα άραγε τη σύζυγό μου;
Ναι, με τον μεσανατολικό τρόπο.
Ο γάμος μου δεν έγινε από έρωτα, με την έννοια του πάθους. Ηταν ένας γάμος στοργής και φιλίας. Ημασταν παντρεμένοι επί 10 χρόνια και πότε δεν την απάτησα.
Υπήρξα ευτυχισμένος;
Ευχαριστημένος. Ημουν ικανοποιημένος επί 10 χρόνια μέσα
στη ρουτίνα. Ο γάμος ήταν η αίθουσα αναμονής σε ένα σπίτι που καλωσόρισε πολλές φίλες».