Είναι σαδιστικό να γράφεις εγκωμιαστικά λόγια για παραστάσεις που είναι sold out μέχρι και την τελευταία τους ημέρα. Οσο και αν θέλει να απολαύσει κανείς την Κατερίνα Βρανά, δεν υπάρχει θέση ούτε για δείγμα στο «Μικρό Παλλάς» μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου.
Πρόκειται για τη μεγάλη επιστροφή της σπουδαίας κωμικού στη σκηνή μετά την τεράστια περιπέτεια υγείας που παρ’ ολίγον να της στερήσει τη ζωή το 2017. Σήμερα βρίσκεται σε μακρά πορεία ανάρρωσης για να μπορέσει να ξαναπερπατήσει χωρίς αμαξίδιο, να μιλήσει με κανονική άρθρωση και να ανακτήσει την πλήρη όρασή της.
Θα αναρωτηθεί όποιος δεν την ξέρει, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση να κάνει μια ολόκληρη θεατρική αίθουσα να σείεται από τα γέλια για 120 λεπτά.
Και όμως στην παράσταση με τίτλο «Staying alive. Σχεδόν πέθανα» η Κατερίνα Βρανά όχι μόνο μας ξαναθυμίζει το τεράστιο ταλέντο της. Αποδεικνύει ότι δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα πράγματα που μας συμβαίνουν όσο η στάση μας έναντί τους. Της οφείλουμε μια τεράστια υπόκλιση για το μάθημα αυτό. Οχι τίποτ’ άλλο. Το έχει κάνει απίστευτα διασκεδαστικό. Φανταστείτε σθένος που χρειάζεται για να μπορέσεις να αντιστρέψεις μια τόσο μεγάλη προσωπική δοκιμασία σε δημιουργικότητα για σένα και γέλιο για τους άλλους.
Συστάσεις για τους μη γνωρίζοντες: H 40χρονη χαρισματική κωμικός που είχε καταφέρει να χειρίζεται ελληνικά και αγγλικά με την ίδια άνεση στη σκηνή και να κάνει διεθνή καριέρα, αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία σε μια περιοδεία της στη Μαλαισία. Διακομίστηκε στο νοσοκομείο με συμπτώματα περιτονίτιδας. Εντέλει μια φλεγμονή στο έντερο κατέληξε σε διάτρηση εντέρου και σηψαιμία, με αποτέλεσμα να επηρεαστούν τα ζωτικά της όργανα. Νοσηλεύτηκε στην εντατική, μεταφέρθηκε αργότερα στην Ελλάδα από την Ασία με ένα ειδικό αεροπλάνο ασθενοφόρο, νοσηλεύτηκε ξανά στην Αθήνα, έκανε εγχειρήσεις, άπειρες εξετάσεις και τώρα κάνει εντατικές φυσικοθεραπείες.
Χάρις στην προσπάθεια αυτή μπορεί να σηκωθεί όρθια, να περπατήσει με τη βοήθεια της νοσοκόμας της –η οποία εμφανίζεται και αυτή στη σκηνή!– να μιλάει αργά αλλά με αυτήν τη σούπερ χαρακτηριστική τσαχπινιά της και να διακρίνει φιγούρες μεταξύ φωτός και σκιάς. «Ευτυχώς η ακοή μου σκίζει!» λέει κάθε τόσο.
Υπάρχουν στιγμές που τα γέλια των θεατών είναι τόσο δυνατά που τραντάζονται τα καθίσματα. Μιλάει για τον Μαλαισιανό γιατρό της που είχε κάνει αγροτικό στην Κρήτη (!) και μιλούσε κάποια ελληνικά, για τον Ελληνα αναισθησιολόγο που πήγε στην Ασία να γνωματεύσει ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στην Αθήνα –«λες και ήμουν Αμερικανός αιχμάλωτος πεζοναύτης και ήρθε ο Ράμπο!»– για το αστείο της περπάτημα και την ομιλία της που θυμίζει γερό μεθύσι.
Μηδέν αυτολύπηση, μιζέρια ή γκρίνια. Η Βρανά είναι ένα γενναίο κορίτσι που εκπέμπει χαρά ζωής με ένταση μεγατόνων. «Ανθρωποι που είναι στη δική μου θέση ή σε χειρότερη από αυτήν δεν έχουν καθόλου ανάγκη τον οίκτο. Τους είναι εντελώς άχρηστος», λέει στο τέλος της παράστασης, όπου σηκώνεται και καταφέρνει να κάνει χορευτικά βήματα με τη βοήθεια της Φωτεινής, της νοσοκόμας της.
Chapeau Κατερίνα! Και είμαστε όλοι σίγουροι πως με τόση αγάπη και χειροκρότημα, θα γίνεις περδίκι πολύ γρήγορα.