Υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο στη διαδικασία συγκέντρωσης της βοήθειας που προσφέρουν πολίτες και φορείς στην Κεφαλονιά. Η παράδοση του συνόλου της, αλώβητου, στους πληγέντες. Διότι υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα, αυτό που με τόση συγκίνηση δόθηκε, να εγκαταλειφθεί αχρησιμοποίητο ή να κλαπεί. Στην αλυσίδα των εμπλεκομένων, υπάρχουν ορισμένοι κρίκοι που σπάνε… (Ας θυμηθούμε ότι μόνο το 30% των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν για τους πληγέντες από το τσουνάμι στη ΝΑ Ασία έφτασαν στον προορισμό τους –τα υπόλοιπα τοκίζονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς–, ενώ 2 δισ. δολάρια από τη βοήθεια προς τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα κατέληξαν στις τσέπες κρατικών υπαλλήλων για ακριβοπληρωμένα λυόμενα που σαπίζουν ακόμη σε αποθήκες, ξενοδόχων που πληρώθηκαν για φιλοξενία ανύπαρκτων πληγέντων, εργολάβων, προμηθευτών…). Τι φταίει και αφήνεται να δρα ανεξέλεγκτη η μανία ιδιοποίησης που γεννάται μπροστά στο ποτάμι του συγκεντρωμένου πλούτου; Οι σάπιοι κρατικοί μηχανισμοί; Η γραφειοκρατία; Η αδιαφορία; Η λειψή μας συνείδηση; Ο στρεβλός ανθρωπισμός μας;
Και τι σχέση έχει σήμερα ο ανθρωπισμός με την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου; Το πνευματικό κίνημα που κληροδοτήθηκε από τους Ελληνες και τους Λατίνους στους Ιταλούς της Αναγέννησης, ανανεώθηκε από τους Γάλλους Διαφωτιστές και τους Γερμανούς Φιλανθρωπιστές και Νεοανθρωπιστές του 18ου αι., εκσυγχρονίστηκε από τους μαρξιστές και τους υπαρξιστές του 20ού αι., στον 21ο αι. πέρασε ως ένας μάλλον θολός και ρευστός στόχος συχνά αντίρροπων ιδεολογιών. Ο ανθρωπισμός, σήμερα, δεν θέτει πλέον τον άνθρωπο στο επίκεντρο της μέριμνάς του. Δεν αποδέχεται τη βαριά ευθύνη που συνδέει τον έναν με τους άλλους ανθρώπους. Δεν πιστεύει στη συλλογική πάλη ενάντια στο «κακό».
Οι ουμανιστές έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα ήθη. Με την επικράτηση του ατομικισμού, οι ανιδιοτελείς εξέπεσαν, ακόμη και το ιστορικό δημιούργημα της δυτικής οικονομίας, ο πολυμήχανος επιχειρηματίας, αντικαταστάθηκε από τον κερδοσκόπο που εγκαταλείπει την παραγωγική δραστηριότητα για να επιδοθεί στο χρηματιστηριακό κέρδος. Και εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι ο ανθρωπισμός είναι εκ γενετής γνώρισμα, δεν χρειάζεται να τον κατακτήσουμε, γεννιόμαστε άτομα· η γνώση δεν τροποποιεί τον ανθρωπισμό μας. Κεντρική αξία είναι το χρήμα και καταδικαστέο αλλά δομικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας η διαφθορά.
Που θεριεύει ανεμπόδιστη για έναν επιπλέον λόγο· εξαιτίας της αδιαφάνειας των κρατικών υπηρεσιών, που αποκλείει τις κοινωνίες από τη διαχείριση μεγάλων ζητημάτων. Αν όλοι είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τα πάντα για την ειρήνη, την ασφάλεια, το περιβάλλον, την οικονομία θα υπήρχε μικρότερη κρατική εξαπάτηση, πιο περιορισμένη επιχειρηματική παραπληροφόρηση, λιγότεροι λανθασμένοι οικονομικοί χειρισμοί. Και, εν προκειμένω, ανέγγιχτη βοήθεια προς πληγέντες.
Θα ήταν λογικό να υποθέσει κανείς ότι τα ηθικά αισθήματα, η εντιμότητα, η αλληλεγγύη, θα γίνουν σταθεροί τρόποι ζωής όταν θα συντελούν στην επιβίωση των περισσοτέρων. Ομως αυτό προϋποθέτει έναν εξανθρωπισμό, ξένο προς τη σημερινή μας ταυτότητα. Απαιτεί την ολοκλήρωση των πραγμάτων όχι αποκλειστικά μέσα στην οικονομία, αλλά και μέσα στον στοχασμό, τη φιλία, την αγάπη – το εξισωτικό τραγούδι της θεμελίωσης της κοινότητας των Ανθρώπων.