Προχθές είχαμε την επέτειο της επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας στη χώρα. Οκτώ μήνες, περίπου, μετά την 21η Απριλίου του 1967, στις 13 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, εκδηλώθηκε το αποτυχημένο κίνημα του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Εκείνο που ίσως να μην είναι ευρύτερα γνωστό είναι όλα όσα δραματικά συντελέστηκαν τότε στην αεροπορική βάση της Τανάγρας. Η αντίσταση που προέβαλε το στρατιωτικό προσωπικό κατά των δυνάμεων της χούντας ήταν κάτι το σπάνιο. Είχα την τύχη να συνομιλήσω, πριν από χρόνια, με τον τότε διοικητή της μονάδας, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή και δεν θέλησε τότε, από τη σεμνότητα που τον διέκρινε, να δημοσιεύσω την αφήγησή του. Τα γεγονότα βέβαια έχουν γραφεί, ο ίδιος ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει μιλήσει δημόσια. Θα σταθώ επιλεκτικά σε ορισμένα σημεία εκείνης της κουβέντας που είχα με τον αγέρωχο εκείνο δημοκρατικό αεροπόρο που διοικούσε την Τανάγρα.
Το όνομα αυτού Λάμπρος Πρωτοπαππάς. Ηταν ένας από τους αξιωματικούς που ο Κωνσταντίνος είχε μυήσει στο σχέδιο ανατροπής της χούντας. Το εκπληκτικό είναι ότι ο διοικητής της Τανάγρας βρήκε συμπαράσταση σε όλο το προσωπικό της μονάδας. Τη θωράκισε κι επιπροσθέτως έδωσε εντολή σε χειριστές να πετάξουν πάνω από το Πεντάγωνο και πάνω από μονάδες του στρατού στην περιοχή της Αττικής, «στο πλαίσιο αποστολών εκφοβισμού». Απέστειλε επίσης αξιωματικούς με πολιτικά να παραφυλάνε σε βενζινάδικα της εθνικής οδού προκειμένου να τηλεφωνούν κάθε τόσο, ενημερώνοντας για τις δυνάμεις του στρατού που προσέγγιζαν την Τανάγρα.
Λίγη ώρα αργότερα, η Τανάγρα βρισκόταν υπό πολιορκία. Και όμως, κατόπιν εφόδου, σμηνίτες κατέλαβαν επτά άρματα μάχης και τα ενέταξαν στη δύναμη πυρός του αεροδρομίου. «Τη 13η Δεκεμβρίου δεν θα την ξεχάσω όσο ζω», μου είχε πει ο Λ. Πρωτοπαππάς. «Αλλά όχι ως ψυχικό τραύμα. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει ψυχικό τραύμα. Κρατώ σώας τας φρένας μου για να κρατώ ζωντανό μέσα μου τον νεκρό που είχαμε εκείνο το βράδυ. Και όλους όσοι στάθηκαν στο πλάι μου». Οταν του ζήτησα να μου πει το όνομα του νεκρού, αρνήθηκε «από σεβασμό στους οικείους του. Το όνομά του το γνωρίζουν οι δυόμισι χιλιάδες συνάδελφοί του, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και σμηνίτες, που εκείνη την ημέρα αμύνθηκαν της μονάδος. Αν κάποιος δικαιούται να υποφέρει από ψυχικά τραύματα, αυτοί είναι οι συγγενείς του πεσόντος της Πτέρυγος. Ας μην ξύσουμε κι άλλο την πληγή».
Οπως ξέρουμε, το κίνημα κατέρρευσε και η Τανάγρα παραδόθηκε. Ο Πρωτοπαππάς συνελήφθη. «Είχε αποφασιστεί να με εκτελέσουν. Και ορθώς. Διότι εξευτέλισα τον στρατό ξηράς. Οι λοχαγοί ήθελαν να μου πιούνε το αίμα. Οπως πληροφορήθηκα πολύ πρόσφατα, σε σύσκεψη που έγινε τότε, απεφασίσθη η εκτέλεσίς μου. Παρόντες ήσαν οι Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Αγγελής, Παττακός, δύο αξιωματικοί της αεροπορίας. Ο Παπαδόπουλος είπε τότε, δεν θα εκτελεστεί κανένας διότι θα χυθεί αίμα. Με ανέκριναν φυσικά, χωρίς παρατράγουδα, οφείλω να ομολογήσω, με κράτησαν στην απομόνωση και εν συνεχεία σε κατ’ οίκον περιορισμό».
Ισως να θύμωνε σήμερα ο Λάμπρος Πρωτοπαππάς που τον μνημονεύω. Θεωρώ όμως ότι, ειδικά σε τέτοιες επετείους, πρέπει να μνημονεύονται οι ήρωες της δημοκρατίας.