Για να μιλήσουμε για την Ευρώπη, πρέπει να αρχίσουμε από το σπίτι μας. Και όχι για να ξαναπούμε τα συνήθη βαυκαλιστικά, πως η Γηραιά Ηπειρος μας χρωστάει (μας; σε ποιους ακριβώς;) το όνομά της καθώς και κάμποσο από το νόημά της, αλλά για να λογαριάσουμε αυστηρά πώς μετέχουμε σήμερα στην Ευρώπη, και σε ποια Ευρώπη ακριβώς. Οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κομμένη στα δύο ομολογείται και από τον υποψήφιο των Συντηρητικών για την ευρωπροεδρία, τον κ. Γιουνκέρ: Βορράς και Νότος. Δηλαδή Ισχύς και Αδυναμία. Πλούτος και Στέρηση. Διευθυντήριο (μονομελές πλέον, γερμανικό) και περιφέρεια περιορισμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων, ακόμα και (επίσης ομολογημένης) περιορισμένης ανεξαρτησίας όσον αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε βίαιη τροϊκανική θεραπεία. Η οποία θεραπεία, ενόψει ευρωεκλογών, ανακηρύχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες «επιτυχής», για να μη χαθούν ψήφοι. Και ας χάνονται πολλά άλλα εξίσου σοβαρά, αν όχι πολυτιμότερα· όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή.
Σ’ αυτήν την τεμαχισμένη μερκελικής κατευθύνσεως Ευρώπη με τα αποκλειστικώς οικονομικά «οράματα» μετέχουμε. Και όχι ως ισότιμοι φίλοι και ισοδύναμοι εταίροι. Αλλά ως «μικροί», που έχουν την ανάγκη παιδονόμου, διότι το ’χουν συνήθειο να ατακτούν… Η ευρωπαϊκή προεδρία της χώρας μας τείνει προς το τέλος της, αλλά, πέρα από τα τελετουργικά, η φωνή της επίσημης Ελλάδας ελάχιστα εισακούστηκε στα σοβαρά και τα κρίσιμα. Στο Ουκρανικό λ.χ. Ή μήπως αντί για μια τέτοια φωνή υπήρχε ένα στερεοτυπικά ψέλλισμα;
Και πάλι από το σπίτι του πρέπει ν’ αρχίσει κανείς, αν είναι να μιλήσει για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη, και μάλιστα στη φασιστοναζιστική εκδοχή της. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να είναι η ντροπή η δική μας (αν και τα μπαλτακοπαίχνιδα δηλώνουν ότι δεν νιώθουν όλοι έτσι), η ντροπή μιας χώρας που οι ηγέτες της την κανακεύουν λέγοντάς της ότι διαθέτει πανίσχυρα αντιναζιστικά και αντιρατσιστικά γονίδια, είναι όμως το καμάρι όλων των νεοναζιστών της Ευρώπης και των ΗΠΑ (της Κου Κλουξ Κλαν συμπεριλαμβανομένης). Οι οποίοι την καλύπτουν ιδεολογικά και την ενισχύουν οικονομικά, σαν σύμμαχοι σε μια άτυπη «Μαύρη Διεθνή», η οποία μετά τις ευρωεκλογές, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον θα διαθέτει γερά ερείσματα στο Ευρωκοινοβούλιο. Η Χ.Α. είναι το ζοφερό παράδειγμά τους. Επειδή η ακμή της δείχνει την ήττα της δημοκρατίας ή έστω τα βαθιά τραύματά της στην ίδια τη γενέτειρά της. Και επειδή, επιτέλους πια, μπορεί να ασκεί τους μυώνες της ξυλοκοπώντας ή και μαχαιρώνοντας μέχρι θανάτου όποιον δεν ταιριάζει στο πρότυπο «άριος». Και να κηρύσσει στα φυλλάδιά της ή στις αρχαιοκιτσάτες πανηγύρεις της τον έρωτά της για τον Χίτλερ και τα χιτλεροειδή στην καρδιά μιας χώρας που πλήρωσε όσο λίγες σε θάνατο τον χιτλερισμό.
Αλλά δεν είναι αυτό το μοναδικό στίγμα μας. Είναι και η σπουδή της ιθύνουσας τάξης ελάχιστα χρόνια πριν (και ενόψει «της σωτηρίας της πατρίδας», ως συνήθως) να χαρακτηρίσει σοβαρό συνομιλητή και εταίρο την ακροδεξιά τύπου ΛΑΟΣ και να της προσφέρει υπουργικούς θώκους. Να της προσφέρει δηλαδή πολιτική νομιμοποίηση και ηθική επικύρωση, αδιαφορώντας για το αντιμεταναστευτικό της μένος, τον επιθετικό σοβινισμό, την εβραιοφαγία της, την αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος. Αλήθεια, εκτός από την κομματική φανέλα που άλλαξαν βιαστικά, από τυχοδιωκτισμό, για να επιβιώσουν πολιτικά, άλλαξε τίποτε στις απόψεις των στελεχών του ΛΑΟΣ που έγιναν εν μια νυκτί στελέχη της Ν.Δ.; Ή μήπως μετέφεραν όλο το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο στο νέο τους κόμμα, που μέχρι τότε το χλεύαζαν αγρίως;
Και επειδή η Ευρώπη δεν ισούται με την Ευρωπαϊκή Ενωση, επειδή ευρωπαϊκοί είναι και οι λαοί που δεν μετέχουν σ’ αυτήν (κι ας επιμένουμε εμείς να ταυτίζουμε την ήπειρό μας με το δυτικό μόνο τμήμα της), για να μιλήσουμε για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη, και μάλιστα την ακρότατη, δεν μπορούμε παρά να σταθμεύσουμε στην καθαιμασσόμενη Ουκρανία. Εκεί όπου η συμμετοχή του ναζιστικού Δεξιού Τομέα στην εξουσία, μετά την εξέγερση στην πλατεία Ανεξαρτησίας, θεωρήθηκε περίπου αυτονόητη από τη Δύση, που θέλει ωστόσο να περηφανεύεται για την αντιναζιστική της επαγρύπνηση. Αφού η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας έσπευσε να δηλώσει πίστη στις «δυτικές ιδέες», η ύπαρξη στους κόλπους της φανατικών του ναζισμού θεωρήθηκε αφομοιώσιμη λεπτομέρεια. Και προχθές ακόμα που οι δεξιοτομίτες πυρπόλησαν το Μέγαρο των Συνδικάτων, καίγοντας σαράντα εγκλωβισμένους ανθρώπους και αποτελειώνοντας με σανίδες και ποδοπατήματα τους απελπισμένους που πηδούσαν από τα παράθυρα μήπως σωθούν από τις φλόγες, οι κάποιες ενστάσεις που ακούστηκαν ήταν και αργοπορημένες και άτονες. Δηλαδή συμβατικές, πολιτικά αδιάφορες· διότι προέχουν τα συμφέροντα, ή μάλλον οι «δυτικές ιδέες». Να πείστηκαν άραγε οι Δυτικοί από τις ευφάνταστες εξηγήσεις της κυβέρνησης του Κιέβου ότι τη φωτιά την έβαλαν είτε μόνοι τους οι απανθρακωθέντες, πετώντας κατά λάθος ή εκ προθέσεως τις μολότοφ προς τα μέσα, είτε σατανικοί Ρώσοι πράκτορες; Ή, με δεδομένο ότι και η Ρωσία παίζει (και) εκεί πόκερ εις βάρος λαών και χωρών, αποφάσισαν πως είναι ανεκτή η συμμαχία ακόμα και με τον διάβολο;
Η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, με ελάχιστα μειωμένη απήχηση παρ’ όλες τις αποκαλύψεις. Ο συγκυβερνών Δεξιός Τομέας στην Ουκρανία. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, σταθερά ισχυρό. Αλλά και το Jobbik στην Ουγγαρία, τρίτο κόμμα, με σαφώς φασιστικά χαρακτηριστικά και με άγριες επιθέσεις κατά των Εβραίων, για τους οποίους απαιτεί να ξαναφτιαχτούν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και οι ψευδώνυμοι «Σουηδοί Δημοκράτες» της κατά φαντασίαν πλέον ανεκτικής Σουηδίας, οι οποίοι ανακάλυψαν πως οι Μεσανατολίτες φέρουν ειδικό γονίδιο που τους κάνει «πιο επικίνδυνους» από τους υπόλοιπους. Και το κόμμα του Γκέερτ Βίντερς στην Ολλανδία, που θερίζει ψήφους υποσχόμενο «λιγότερους Μαροκινούς», οι οποίοι απειλούν τάχα τη λευκή καθαρότητα. Και το «Κόμμα των Ελεύθερων Αυστριακών». Και οι «Αληθινοί Φινλανδοί»…
Σχεδόν παντού στην Ευρώπη, ο σοβινισμός, ο μεγαλοϊδεατισμός, ο διαρκώς ανατροφοδοτούμενος με συνωμοσιολογικά σενάρια αντισημιτισμός, η ισλαμοφοβία, η ξενοφοβία γενικότερα, η βαθιά ριζωμένη απέχθεια για τους Ρομά κατασκευάζουν έναν κυκεώνα πολύ πιο δυνατό και εθιστικό από το φερώνυμο ποτό των αρχαίων. Και το πρόβλημα είναι ότι σε μιαν Ευρώπη δίχως πνευματική συγκρότηση και καθαρές αξίες, το ποτό αυτό γίνεται ολοένα δημοφιλέστερο.