Κόμματα διασπώνται, κόμματα καταρρέουν, μετονομάζονται, καταντούν ανάμνηση ή σβήνουν ταυτόχρονα στον πολιτικό χάρτη και στη συλλογική μνήμη. Αλλά και νέοι σχηματισμοί εμφανίζονται, στα ακροδεξιά, στο Κέντρο, ελαφρώς αριστερότερα, ακόμα πιο αριστερά. Πολλοί οι γενεσιουργοί λόγοι, καλύπτουν όλη την γκάμα από την αφέλεια έως την ιδιοτέλεια· από την αγαθή προαίρεση έως τον στυγνό υπολογισμό και την εγωλατρική λιμοδοξία.
Εφόσον ουδείς δικαιούται να σου απαγορεύσει να βαφτίσεις «Κίνημα» την ολιγομελή παρέα σου, τι απομένει; Μια κάποια ευρηματικότητα στην τιτλοδότηση του κόμματος αλλά και των αξιωμάτων στο εσωτερικό του (διότι άλλο αρχηγός ή πρόεδρος και άλλο «Επικεφαλής»). Πώς να ξεχάσεις (παρότι την ξέχασε η Ιστορία, πάντοτε αυστηρότερη από τους ανθρώπους) τη ΡΙΚΣΣΥ του κ. Λοβέρδου, παναπεί τη Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας. Πώς να μη συγκινηθείς ενθυμούμενος την ΠΑΤΡΙ.Δ.Α. του κ. Π. Ψωμιάδη, ο εστί μεθερμηνευόμενον το Πατριωτικό Δίκτυο Αφύπνισης, στις αραιές πλην φιλόμουσες τάξεις του οποίου υπήρξε σφοδρή αντιπαράθεση για το ποιος ήταν ο ταιριαστός ύμνος: το «Ω, μην κοιμάστε, ω, μη νυστάζετε» ή το «Μινόρε της αυγής», εκτελεσμένο από τον αρχηγό. Κύριο γνώρισμα του μνημονιακού πολιτικού πεδίου είναι η διαρκής ταραχή, η αστάθεια, οι αλλεπάλληλες διασπάσεις, διαγραφές, αποχωρήσεις, που εξασθένισαν πανίσχυρους άλλοτε κομματικούς μηχανισμούς και έκαναν του συρμού τον όρο «ανασυγκρότηση». Δεύτερο γνώρισμα το ξεπέρασμα κάποιων διαχωριστικών γραμμών που δεν ήταν αδιάφορα επινοήματα αλλά νοηματοδοτούσαν πολιτικά την κλίμακα Δεξιά-Αριστερά. Σημαδιακότερη (και πολιτικά απεχθέστερη) στιγμή αυτής της «υπέρβασης» ήταν η συγκρότηση της τριαδικής κυβέρνησης, που νομιμοποίησε πολιτικά το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και το καθάρισε.
Στην Ακροδεξιά λοιπόν, όπου το ΛΑΟΣ αποσαθρώνεται μετά τις αποκαλύψεις για την πατριδοκαπηλική πολιτεία του αρχηγού του, η δε μαύρη Χ.Α. διεμβολίζεται από τους «Μαιάνδρους» του «Περίανδρου», προέκυψε κάποιο κενό εκπροσώπησης. Και σπεύδει να το καλύψει με τον πολιτικό του όγκο ο κ. Μπαλτάκος, δεξί πρωθυπουργικό χέρι ώς χθες. Τίτλος του κόμματός του, «Ρίζες». Οι καλές, αγνές ρίζες. Ποιες; Αυτές που βλέπουμε πίσω από τη διακήρυξη του πρώην γραμματέα της κυβέρνησης ότι πεδίο αναφοράς του είναι οι ένοπλες δυνάμεις, η Αστυνομία και η Εκκλησία. Αυτούς προσδιορίζει ως χώρους προνομιακούς για τις ιδέες του ο κ. Μπαλτάκος, τόσο ακροδεξιόφρων ώστε να χαρακτηρίζει κεντροδεξιά τη σημερινή Ν.Δ., όπου τον τόνο τον δίνουν ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βορίδης και οι λοιποί ακραιφνείς κεντρώοι.
Ας το σκεφτούμε: Για να θεωρεί ο κ. Μπαλτάκος τον Στρατό, την Εκκλησία και την Αστυνομία «παραδοσιακούς» συμμαχητές του, μάλλον ξέρει καλύτερα από εμάς πως αυτοί οι τρεις θεσμοί πάσχουν από κάποιας μορφής ριζίτιδα που τους κρατάει ακόμη αρκετά μακριά από τον εκδημοκρατισμό τους.