8 π.μ.
Αν δεν έχω παίξει λάιβ το προηγούμενο βράδυ, ξυπνάω νωρίς, ετοιμάζω πρωινό με τσάι, ψωμί, φρούτα κ.λπ., κάνω γιόγκα και διαλογισμό και ρίχνω μια ματιά στα νέα της ημέρας. Αν τώρα έχω συναυλία την προηγουμένη, ξυπνάω γύρω στις 10 και όλα γίνονται λίγο πιο… ανοργάνωτα.
10 π.μ.
Ξεκινάω μελέτη στην τρομπέτα μέχρι το μεσημέρι ή πηγαίνω για ηχογράφηση στο στούντιο, η οποία συνήθως παίρνει 3-4 ώρες. Παλαιότερα συμμετείχα σε περισσότερα στούντιο, όμως πλέον είμαι πιο επιλεκτικός, προσπαθώ να παίζω για κάποιον που θέλει τον δικό μου ήχο και δεν χρειάζεται απλώς μια τρομπέτα που θα παίζει όπως ο τάδε ή ο δείνα γνωστός μουσικός. Οσο για τη μελέτη, αυτή γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματικά –όπως και η σύνθεση– στο χωριό μου, στην Ηλεία. Πηγαίνω εκεί αρκετά συχνά για χαλάρωση, βόλτες με τη μηχανή στη λίμνη Καϊάφα και αυτοσυγκέντρωση, μακριά από τηλεόραση, ίντερνετ και γενικότερα την «τσίτα» της Αθήνας.
2.30 μ.μ. – 5.30 μ.μ.
Οταν είμαι στο σπίτι, συνήθως μαγειρεύω και τρώω μεσημεριανό. Αυτές τις ώρες δεν μπορώ να μελετήσω λόγω θορύβου, οπότε συνήθως υπάρχει ξεκούραση ή (αν έχω δυνάμεις) τρέξιμο στη γειτονιά μου. Μένω στο Παγκράτι, κι έτσι τρέχω συνήθως στο «πέταλο» του Παναθηναϊκού Σταδίου και στον λόφο του Αρδηττού.
5.30 μ.μ.
Τις περισσότερες μέρες έχω ένα με δύο μαθήματα μουσικής, τα οποία παραδίδω στο σπίτι για να εξοικονομώ χρόνο. Τα μαθήματα είναι ένας τρόπος να συμπληρώνεις το εισόδημα, όμως μπορώ να πω ότι ένας δραστήριος μουσικός, με δικό του υλικό, καταφέρνει να τα φέρει βόλτα αρκετά άνετα, ακόμα και μέσα στην κρίση. Εναλλακτικά, μπορεί να συνεχίσω με απογευματινό session μελέτης στην τρομπέτα ή να πάω για μάθημα γιόγκας. Με τη γιόγκα ασχολούμαι αρκετά χρόνια και πιο σοβαρά από πέρυσι. Μου αρέσει η σωματική άσκηση και βρίσκω πως η συγκεκριμένη βοηθά εξίσου και το πνεύμα.
8 μ.μ.
Οταν έχω να παίξω κάπου μουσική, πηγαίνω για soundcheck στον χώρο. Αν όχι, συνήθως θα βγω μια βόλτα για ποτό, σινεμά ή θα πάω να δω φίλους που παίζουν εκείνοι ζωντανά. Η τζαζ μουσική σκηνή της Ελλάδας, αν και δραστήρια, είναι δυστυχώς αρκετά αποκομμένη από εκείνη της υπόλοιπης Ευρώπης. Προσωπικά, αυτόν τον καιρό είμαι σε μια διαδικασία restart· σύντομα θα δοκιμάσω κάτι καινούργιο στη Δανία, μια χώρα που μου αρέσει πολύ, έχει σοβαρή τζαζ σκηνή και φεστιβάλ στα οποία εμφανίζονται μουσικά σχήματα από ολόκληρο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως, αν θες να εξελιχθείς και να μάθει περισσότερος κόσμος τη δουλεία σου, πρέπει να παίξεις στο Champions League…
11 μ.μ.
Τα λάιβ της τζαζ (στην Ελλάδα) ξεκινούν περίπου αυτή την ώρα. Εγώ παίζω αρκετά –μπορεί σε έναν χρόνο να συμπληρώσω και 100 εμφανίσεις– με την μπάντα μου, με άλλα τζαζ σχήματα και βέβαια με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τον Θανάση τον γνώρισα το 2008, όταν γύρισα από τις σπουδές μου στο Αμστερνταμ· με άκουσε από το άλμπουμ του Βαγγέλη Κατσούλη στο οποίο συμμετείχα και με κάλεσε να παίξω σε ένα κομμάτι του στο δίσκο που έβγαλε τότε με τον Σαββόπουλο. Η συνεργασία μαζί του είναι ξεχωριστή γιατί σου δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να βάλεις τη δική σου μουσική στο μείγμα. Δεν νομίζω να έπαιζα για κάποιον άλλον –εκτός τζαζ– πια.
2 π.μ.
Περίπου τέτοια ώρα τελειώνει η συναυλία. Τρώω κάτι πρόχειρο και γυρίζω σπίτι για ύπνο. Εδώ πρέπει να πω πως όλο το παραπάνω πρόγραμμα ισχύει μόνο όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, ωστόσο ένα σημαντικό μέρος της χρονιάς –και ειδικά το καλοκαίρι– λείπω εκτός για συναυλίες, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί απίστευτα κουραστικό· θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που έπαιξα στην Κάρυστο, το άλλο πρωί επέστρεψα Αθήνα και πέταξα κατευθείαν για συναυλία στη Νέα Υόρκη, όπου έμεινα μόνο δύο μέρες, και μετά γύρισα αμέσως για λάιβ με τον Θανάση στην Αρτα. Απορώ πραγματικά με τους καλλιτέχνες οι οποίοι καταφέρνουν να κάνουν περιοδείες στα 2/3 του χρόνου. Είναι εξαντλητικό!
Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος έχει το δικό του μουσικό σχήμα, με το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε τον προσωπικό του δίσκο υπό τον τίτλο «Anicca» (Utopia), ενώ έχει λάβει μέρος σε δισκογραφικές δουλειές σπουδαίων καλλιτεχνών και έχει δώσει συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική.