Ορίσθηκε η 20ή Δεκεμβρίου πρώτη ημέρα εκλογικής αναμετρήσεως των τεσσάρων υποψηφίων για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Προφανώς και δεν θα ασχοληθούμε με τους δελφίνους, αλλά με την ιδεολογική κενότητα της πολύμηνης εκστρατείας που προηγήθηκε, ωσάν το πρόβλημα της Ν.Δ. να μην είναι η φυσιογνωμία της ελληνικής Δεξιάς στη νέα ευρωπαϊκή συγκυρία, αλλά το πρόσωπο που θα αναλάμβανε την ηγεσία ενός κόμματος οικονομικά χρεοκοπημένου και οργανωτικά περίπου σε κατάσταση αποσυνθέσεως.
Κάθε ένας από τους «τέσσερις» προσπάθησε να πείσει το ακροατήριό του ότι είναι ο καταλληλότερος να αντιμετωπίσει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Αυτοσχεδίαζαν ή προχειρολογούσαν. Το θέμα της αναδημιουργίας κόμματος με διακριτή πολιτική φυσιογνωμία, συμβατή όμως και με το αίσθημα του συντηρητικού πολίτη, απλούστατα τους διέφυγε.
Η πρώτη προσπάθεια διαμορφώσεως αυτοτελούς ελληνικού ιδεολογικού συντηρητικού πλαισίου έγινε το 1956 κατά το «Πρώτο Συνέδριο Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού», με εντυπωσιακή συμμετοχή τής τότε πνευματικής μας ηγεσίας. Δεν υπήρξε συνέχεια. Οταν το 1958 η ΕΔΑ ανεδείχθη σε αξιωματική αντιπολίτευση, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του οικτρού Εμφυλίου, ο καθηγητής Αλέξανδρος Τσιριντάνης ανέλαβε την προαγωγή της ιδέας του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, ιδρύοντας το 1959 την «Ενωση Ελληνικός Πολιτισμός» και εκδίδοντας το περιοδικό «Συζήτησις».
Η κίνηση εκείνη εκχυδαΐσθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας -όπως και τόσες άλλες- με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» του Γεωργίου Παπαδόπουλου, στο οποίο προσφυώς ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε προσθέσει το «καθολικώς διαμαρτυρομένων».
Στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως ιδρύθηκε το 1975 το Κέντρο Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ), που λειτούργησε με εντυπωσιακά αποτελέσματα ως δεξαμενή σκέψεως και παραγωγής προτάσεων και πολιτικών, έως ότου -μετά την απομάκρυνση του Γεωργίου Ράλλη από την προεδρία της Ν.Δ.- άρχισε να παρακμάζει. Το ΚΠΕΕ ήταν μια προσπάθεια της ελληνικής αστικής κεντροδεξιάς «ελίτ» -με αξιολογότατα στελέχη- σε αντίθεση με την κίνηση του Τσιριντάνη που αξιοποίησε το όχημα της αδελφότητος «Η Ζωή», η οποία αριθμούσε τότε περίπου μισό εκατομμύριο.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα αντιφατικό, όπως και ο εκάστοτε βασικός αντίπαλός της. Επαγγέλλεται εκσυγχρονισμό, ερήμην της πλειοψηφίας των στελεχών της και κυρίως των παραδοσιακών ψηφοφόρων της. Η κομματική έκφραση της Δεξιάς -από το Λαϊκό Κόμμα στις αρχές του 20ού αιώνα έως σήμερα- υπήρξε πάντα «κοινωνική» και όχι «φιλελεύθερη και ατομικιστική».
Η ανώτατη οικονομική τάξη προσχώρησε αρχικώς από το κόμμα των Φιλελευθέρων στη Δεξιά, στη συνέχεια από την Ενωση Κέντρου και, τελικώς, στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, κάποιοι από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες είχαν αφετηρία την Αριστερά. Ο επιχειρηματικός κόσμος της Δεξιάς είναι ο «μεσαίος» και ο «μικρός» και δίδει άνισο αγώνα επιβιώσεως στο σημερινό ευρωπαϊκό περιβάλλον των μεγάλων μεγεθών.
Εχουμε εν ολίγοις πρόβλημα.
Στο τέταρτο φύλλο της «Κ», 18 Σεπτεμβρίου 1919, ο Γεώργιος Βλάχος, εξ αφορμής της δημοσιογραφικής δραστηριότητος του εκ Θεσσαλονίκης κομμουνιστή Αβραάμ Μπεναρόγια και στην Αθήνα, δημοσίευσε κύριο άρθρο με τίτλο «Ποιοι είμεθα και ποιοι είστε». Κοντεύει ένας αιώνας από τότε και η Ν.Δ. πρέπει να καταστήσει σαφές «ποια είναι» επιτέλους, με όρους αντιληπτούς όχι μόνον στην «ελίτ» αλλά στους παραδοσιακούς της ψηφοφόρους. Αλλως, ματαιοπονούμε.