Οι Σλοβένοι και οι Σέρβοι σφράγισαν τα σύνορα, οι Ούγγροι σκέφτονται την κατασκευή φράχτη στα όριά τους με τη Ρουμανία και σκάβουν –πέραν του φράχτη– και τάφρο στα όριά τους με τη Σερβία. Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία τοποθετούν συρματοπλέγματα στα σύνορά τους με Ρωσία και Λευκορωσία, φοβούμενες ότι το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου θα ανοίξει νέο «διάδρομο» από Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία και Λευκορωσία. Ενας «πόλεμος» που προδίδεται στο μπακλαβαδοκόψιμο της Ευρώπης με τείχη, στα λασπόνερα της Ειδομένης, στα πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο, στην πείνα, την οργή, την οδύνη, τον τρόμο, τις αρρώστιες, τον θάνατο, τις καταστάσεις εξαθλίωσης που καταρρίπτουν τους τίτλους πολιτισμού, που εκτραχύνουν τις ψυχές, στη χλαπαταγή απελπισίας που ξεβράζεται καθημερινά στα σαλόνια των σπιτιών αλαφιάζοντας συνειδήσεις.
Εννέα πόλεμοι συνταράσσουν τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ασία (σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, ΝΑ Τουρκία, Υεμένη, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, ΒΑ Νιγηρία). Οι μισοί από τα 23 εκατ. κατοίκους της Συρίας έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους, τέσσερα εκατομμύρια να αναζητούν ήδη άσυλο σε άλλες χώρες, 2,6 εκατ. Ιρακινοί έχουν εκδιωχθεί από τις επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους, 1,5 εκατ. έχει εγκαταλείψει το Νότιο Σουδάν κ.λπ. Οι περισσότεροι δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, στην καρδιά μιας ανθρωπιστικής κρίσης χωρίς τελειωμό.
Κατά πρώτον η διάρκεια των συγκρούσεων (36 χρόνια στο Αφγανιστάν, 13 χρόνια στο Ιράκ, πέντε στη Συρία κ.ο.κ.) έχει ως αποτέλεσμα να χάνουν κάθε μέσο διαβίωσης στη χώρα τους και να μην αποζητούν μόνο ασφάλεια, αλλά και μια νέα ζωή. Κατά δεύτερον, οι θηριωδίες των θρησκευτικών πολέμων σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική τρέπει τα υποψήφια θύματα σε οριστική φυγή. Γι’ αυτό θέλουν να ριζώσουν σε κράτη στιβαρά, με παροχές. Το αντικείμενο των ονείρων και των συμφερόντων τους, π.χ. η Γερμανία ή η Σουηδία, έχει μεταμορφωθεί σε απόλυτο, που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με το απόλυτο των χωρών υποδοχής – τη βούληση να αποκλείσουν όποιον απειλεί να διαταράξει την καθεστηκυία τάξη τους.
Δεν είναι μια απλή προσθαφαίρεση ανθρώπων η προσφυγιά, το γνωρίζουν καλά όλοι στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια που έζησαν μεγάλες πληθυσμιακές ανακατατάξεις στις αρχές του 20ού αι., με καταλυτικές επιπτώσεις στους ντόπιους πληθυσμούς – σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργήθηκαν εντελώς νέες κοινωνίες. Η παρούσα προσφυγική κρίση είχε αποκαλύψει την έλευσή της. Ομως κανείς δεν ήθελε να το δει. Δεν υπήρξε σχέδιο που θα απέτρεπε ορισμένες από τις συμφορές, οι συζητήσεις εξαντλούσαν χωρίς καρπούς ό,τι ονόμαζαν και περιέγραφαν. Υπήρξαν μόνο φράχτες, που σκοτώνουν από τη μια την ενότητα και από την άλλη την ευρωπαϊκή αίγλη. Που υπονομεύουν τη βάση των κοινών αρχών, των κοινών ειδώλων, των ήδη συρρικνωμένων από τον φόβο. Που περνούν τις νέες συντεταγμένες από το κόσκινο μιας πρακτικής κυνικής σοφίας. Αφόρητα τοπικιστικής αφού πρόσφυγες συνεχίζουν να έρχονται στην αποθήκη – Ελλάδα.