Η Αντζελίνα Τζολί πριν από την Ελλάδα είχε επισκεφθεί τον Λίβανο, το Σουδάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, την Ιορδανία, το Πακιστάν, την Αιθιοπία, τη Σιέρα Λεόνε, το Τσαντ, το Εκουαδόρ, την Κένυα, την Καμπότζη, το Βιετνάμ, τη Χιλή, την Αϊτή, περισσότερες από 30 χώρες στα 15 χρόνια της φιλανθρωπικής δράσης της, χώρες που σπαράσσονται από πολέμους, πείνα, αναλφαβητισμό, εξαθλίωση. Με την επίσκεψή της στην Ελλάδα, όπως και με εκείνη άλλων διασήμων (Σούζαν Σαράντον, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Ντέιβιντ Μόρισεϊ της σειράς Walking Dead) κατά κάποιον τρόπο η χώρα μας «εντάχθηκε» στη ζώνη του τρίτου κόσμου.
Και ενώ δεν ήταν απαραίτητη η «αυτοψία» από τους λαμπερούς αντιπροσώπους της ανθρωπιάς, της ευσπλαχνίας, της δικαιοσύνης για να αποκαλυφθεί στο παγκόσμιο κοινό η πραγματικότητα της Ελλάδας, τα βουλιαγμένα στους πρόσφυγες νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, οι σκηνές στις παρυφές των δρόμων, σε χωράφια, στάβλους, σιδηροδρομικές γραμμές, στις λάσπες – το είχαν ήδη κάνει οι εικόνες με τα άψυχα κορμάκια προσφυγόπουλων στις ελληνικές ή τουρκικές ακτές. Εντούτοις με αυτές τις επισκέψεις η Ελλάδα σαν να καταχωρίστηκε πιο ευδιάκριτα στην πλευρά του πλανήτη που δοκιμάζεται από αλλεπάλληλα δράματα και συνεχείς τραγωδίες, εκεί όπου η ζωή εκτυλίσσεται υπό συνθήκες ανεπίτρεπτες για το ανθρώπινο είδος.
Δεν είναι αλήθεια, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες; Σε μεγάλο βαθμό είναι. Δεν ωφελούνται οι εγκλωβισμένοι; Ωφελούνται, ψυχολογικά, αφού, για λίγες έστω στιγμές το βλέμμα συμπαράστασης του κόσμου τούς αγκαλιάζει συμπονετικά (έπειτα, μια σέλφι με την Τζολί αποτελεί «κειμήλιο» ζωής), και οικονομικά· οι σταρ συνήθως καταθέτουν ένα εντυπωσιακό ποσό στον ΟΗΕ. Ομως η Ελλάδα δεν είναι μόνο πρόσφυγες, όπως δεν είναι μόνο χρέος, παράμετρος που την ωθεί χρόνια τώρα στον πυθμένα των διεθνών κατατάξεων.
Οι επισκέψεις των διασήμων θέλουν να ξυπνήσουν τα παγκόσμια αντανακλαστικά για ένα θηριώδες πρόβλημα, φέρνοντας ως εύγλωττο παράδειγμα, ως εικόνα που δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, π.χ. τους σταθμούς επιβατών στον Πειραιά, θέαμα που καταποντίζει τις στοιχειώδεις συντεταγμένες πολιτισμού. Και όσο πιο διάσημος είναι ο επισκέπτης, όσο πιο «θεϊκός», πιο μυθοποιημένος, τόσο οι δύο πόλοι, ο πολιτισμός που εκπροσωπεί και το πεδίο του πόνου, εν προκειμένω η Ελλάδα (κυρίως στα μάτια των έξω από αυτήν), απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Η λάμψη τους κάνει ακόμη πιο ρυπαρό τον «βούρκο». Δεν έχει σημασία που οι βασιλείς του θεάματος έχουν μεταμφιεστεί σε κοινούς θνητούς. Παραμένουν «γαλαζοαίματοι», «μύθοι».
Ποιος ξέρει, ίσως αυτή η παρομοίωση του ελληνικού σύμπαντος με την εξίσωση «ύπαρξη = οδύνη», που πολλαπλασιάζει τις αποχρώσεις του δράματος, να μην αποτελεί ένα ύψιστο αδιέξοδο, μια επαλήθευση της κακής μας μοίρας αλλά μια ευκαιρία για προβολή των θετικών (π.χ. ελληνική αλληλεγγύη). Οι «πρέσβεις» αντανακλούν και το μπόι των λαών, που ψηλώνει με το «ψήλωμα» των πράξεων και χαμηλώνει με την απουσία τους. Στο χέρι μας είναι το ψήλωμα.