Οικονομική κρίση, πανδημία, ενεργειακό, πόλεμοι, την επισκίασαν. Κρίση στέγης, με οδυνηρά επακόλουθα. Αύξηση των ανισοτήτων, επιδείνωση του δημογραφικού, άνοδος της δυσαρέσκειας και της Aκροδεξιάς. Σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Μια αφανής βόμβα. Η Ελλάδα παρουσιάζει το πιο υψηλό, συγκριτικά με το εισόδημα, κόστος στέγασης στην Ευρώπη – απορροφά τo 40% και πλέον του μέσου μισθού. Στην πραγματικότητα, μια οικογένεια δίνει τον βασικό για νοίκι. Το 72% των νέων 18 έως 34 ετών μένουν στο πατρικό. Το 37% των νοικοκυριών καθυστερεί να εξοφλήσει δαπάνες σπιτιού. Δυσβάσταχτες καταχωνιασμένες αλήθειες.
Παλιότερα, οι νέες οικογένειες προτιμούσαν να αγοράσουν σπίτι με δάνειο· σήμερα, οι περισσότερες είναι εγκλωβισμένες στο νοίκι. Oταν οι τράπεζες ξανάνοιξαν με φειδώ τις δανειακές στρόφιγγες, το μερτικό των ίδιων κεφαλαίων ήταν πολύ μεγάλο, υψηλότατα τα επιτόκια και βαριές οι δόσεις, εκτοξευμένο το κόστος αγοράς, βασανιστική η εργασιακή ανασφάλεια, βαραθρωμένα τα εισοδήματα – η αγοραστική μας δύναμη σχεδόν άγγιξε τον ευρωπαϊκό πυθμένα. Ασφυκτική συνισταμένη ασθενειών. Οι εισοδηματικές δεν θεραπεύονται με τα επιδοτούμενα από την κυβέρνηση χαμηλότοκα στεγαστικά για νέους και τη χαλάρωση από τις τράπεζες των όρων για την ίδια ηλικιακή κατηγορία. Ωφελούμενοι δεν είναι, κυρίως, εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Ούτε η επιδότηση για ανακαίνιση κλειστών σπιτιών ώστε να δοθούν προς μακροχρόνια μίσθωση αρκεί. Χρειάζονται μέτρα για την αναχαίτιση του κόστους στέγασης, που καλπάζει λόγω της καταιγίδας του Airbnb, της «χρυσής βίζας», των προγραμμάτων για νέους, και μεγαλύτερη «πλάτη» στην εξασφάλιση στέγης. Δηλαδή, χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική, που δεν είχε ποτέ η χώρα. Το πρόβλημα της στέγης λυνόταν με την αντιπαροχή, τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, τον ΟΕΚ, που δεν υφίσταται πια. Στην Αυστρία, το 20% των κατοικιών είναι κοινωνικές (ενοικιαζόμενες δημοτικές). Στη Γαλλία, φυτεύονται δημόσιες κατοικίες με χαμηλά ενοίκια για ευάλωτους σε ακριβές ή τουριστικές περιοχές του Παρισιού για λόγους «κοινωνικής πολυμορφίας», ενώ έχει περισταλεί το Airbnb σε ιστορικές γειτονιές.
Η κατοικία έχει διπλό πρόσωπο, είναι και κοινωνικό δικαίωμα και περιουσιακό στοιχείο. Η αγορά βάζει το χέρι της και φωτίζει περισσότερο τη δεύτερη όψη της δημιουργώντας φαινόμενα «φούσκας», με τιμές που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία των ακινήτων. Ομως γι’ αυτό υπάρχουν οι κυβερνήσεις.
