Εικασία πρώτη. Λογική. Δεν μπορεί, οι δανειστές μας, άνθρωποι καλοπροαίρετοι κατά βάθος, θα καταλάβουν πως η Ελλάδα, ήδη καταποντισμένη σε βαριά κρίση, βρέθηκε να κουβαλάει και τον σταυρό του προσφυγικού, με τα σύνορα φραγμένα και με την ευρωπαϊκή βοήθεια απλώς συμβολική. Αρα; Αρα, δεν γίνεται, κάτι ανθρώπινο θα σκεφτούν, κάτι λογικό θ’ αποφασίσουν.
Εικασία δεύτερη. Κι αυτή λογική. Δεν μπορεί, οι αμερικανικές παρεμβάσεις, διά του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν και του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, κάτι ανακουφιστικό θα αποφέρουν. Δεν γίνεται να μείνουν λόγια του αέρα όσα δοξαστικά λένε για τη θαυμαστή αντοχή των Ελλήνων και για την υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να τους υποστηρίξει.
Εικασία τρίτη: Δεν είναι δυνατόν. Κάπως πρέπει να συνεκτιμηθούν οι αριθμοί της Γιούροστατ, που δείχνουν μια κάποια πρόοδο σε ορισμένους δείκτες. Μια πρόοδο που ίσως οφείλεται κατά το ήμισυ στη δημιουργική διαχείριση των αριθμών (τέχνη κληρονομημένη από τον σαξεστορισμό της εποχής Σαμαρά), με το άλλο μισό της όμως ίσως έχει κάτι να πει.
Εικασία τέταρτη: Δεν μπορεί. Η αποκάλυψη των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του κ. Τόμσεν με την κ. Βελκουλέσκου, η αποκάλυψη δηλαδή του στημένου εκβιαστικού παιχνιδιού, ίσως πείσει τους ιθύνοντες του ΔΝΤ να αυτοσυγκρατηθούν. Και να σκεφτούν πως δεν νοείται να αναγνωρίζουν ότι λάθεψαν στους υπολογισμούς τους και να συνεχίζουν να απαιτούν όσα προέβλεπαν οι λαθεμένοι υπολογισμοί τους.
Εικασία πέμπτη. Δεν μπορεί. Αφού ο κ. Γιούνκερ υποστηρίζει ότι όσα απαιτεί το ΔΝΤ (η προληπτική νομοθέτηση τέταρτου μνημονίου που δεν την προβλέπει το Σύνταγμα και δεν την αντέχει ο κόσμος) είναι προκλητικά αντιδημοκρατικά, κάποια υπαναχώρηση θα γίνει. Κάπως θα μετριαστούν οι νεοαποικιοκρατικές απαιτήσεις του Ταμείου.
Εικασία έκτη. Δεν μπορεί. Εφόσον αυτή που εκβιάζεται ωμά δεν είναι η κυβέρνηση (που σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι), αλλά η χώρα (που σήμερα είναι κι αύριο ποιος ξέρει τι θα είναι)· εφόσον ο μόλις αποκρυπτόμενος στόχος είναι η παραδειγματική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, για τις εκλογικές του προτιμήσεις αλλά και επειδή οι μύθοι στην Ευρώπη τον θέλουν ραχατλή και τζάμπα ευρωπαιοδίαιτο, όσοι επείγονται να ξανασώσουν την πατρίδα, με νέες εκλογές, μια πατρίδα που στον καταποντισμό της συνέβαλαν καθοριστικά, δεν μπορεί, ξαναλέω, ξαναεικάζω, να μη σκεφτούν ότι τους απαγορεύεται η χαιρεκακία. Οτι δεν δικαιούνται να απολαμβάνουν τον εκβιασμό εις βάρος της χώρας τους. Οτι οι ευθύνες τους είναι ελαφρώς περισσότερες απ’ όσες χωράνε στα μηρυκαστικά «επιχειρήματα» του τύπου «εδώ και τώρα εκλογές», «εδώ και τώρα οικουμενική», «εδώ και τώρα τρικομματική κυβέρνηση» – ή ό,τι συναφές. Πολλές, τω όντι, οι εικασίες. Λογικοφανείς όλες. Πλην όμως και «παράλογες», όπως μαρτυρούν τα πράγματα. «Εξωφρενικές». Εξ ου και η ήττα. Της χώρας. Οχι μόνο της κυβέρνησής της.