Δεν παρακολούθησα την ομιλία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Δεν είδα ούτε αποσπάσματά της, δεν διάβασα καν τα σχετικά ρεπορτάζ. Δεν είδα τον πολυσυζητημένο (ντροπιαστικό) διάλογο –που πολύ γρήγορα έγινε μονόλογος από εκείνον– με τη δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού που δεν πήρε άδεια και άρα, όπως όλα δείχνουν, θα κλείσει. Και η συνάδελφος ίσως βρεθεί χωρίς δουλειά, άνεργη δηλαδή.
Πληροφορήθηκα, αποσπασματικά εννοείται, τι της απάντησε, όπως επίσης πληροφορήθηκα, ακόμα πιο αποσπασματικά, τι περίπου είπε –κατά τα άλλα– στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπήκα στον κόπο να προσπαθήσω να αποκρυπτογραφήσω την –εύκολη, πάντως– σημειολογία πίσω από όλα όσα είπε – και πίσω απ’ όλα όσα απέφυγε να πει, κυρίως.
Ευτυχώς, η ειδικότητά μου στον χώρο μού επιτρέπει τέτοιες μικρές πολυτέλειες. Να αποφεύγω οργασμικά πληκτικές ομιλίες Ελλήνων επισήμων, ακόμα κι αν αυτοί είναι εκλεγμένοι από τον λαό. Ομιλίες άνευ ουσίας και αγωγής της όποιας ψυχής, άνευ ψυχαγωγίας δηλαδή με τη στενή έννοια του όρου, ομιλίες που ουδεμία σχέση έχουν με την καθημερινή ελληνική πραγματικότητα. Ή, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, ουδεμία σχέση έχουν με τον πρότερο πολιτικό βίο, με την προ 2015 ρητορική του σημερινού πρωθυπουργού.
Ετσι κι αλλιώς, όλες οι ομιλίες όλων των Ελλήνων πρωθυπουργών στη ΔΕΘ είναι ανιαρές και πολύ συχνά αισθάνομαι αμέριστη συμπάθεια για τους συναδέλφους του πολιτικού ρεπορτάζ που είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν τέτοια «θεάματα» και να τα συνοψίζουν για τους αναγνώστες. Κατά παράδοση, και με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, ο μέσος Ελληνας πολιτικός μιλά τόσο προβλέψιμα και τόσο άκαμπτα… Ισως εάν ήμουν ψυχίατρος να είχα ένα ειδικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσω την ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού, ώστε να εξαγάγω χρήσιμα –ενδεχομένως– συμπεράσματα γύρω από τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, τη ροπή στον κυνισμό και την εξουσιολαγνεία.
Ή για το πώς μπορεί κάποιος δημόσιος άνδρας, εκλεγμένος από έναν λαό, να μην ντρέπεται. Αλήθεια, πώς γίνεται να μην ντρέπεσαι καθόλου; Πώς κοιμάται τις νύχτες ο κ. Τσίπρας; Πώς τα καταφέρνει; Πώς μπορεί και συνεχίζει να κοιτάζει άλλους ανθρώπους στα μάτια; Δεν είναι μονάχα δικές μου απορίες αυτές. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν δικές μου απορίες, είναι απορίες διαφόρων συνομιλητών μου. Ακόμα και ανθρώπων που τον Ιανουάριο του 2015 τον ψήφισαν. Προσωπικά δεν έχω πια άλλες απορίες, απλώς επιβεβαιώνονται κάθε μέρα και περισσότερο μερικοί από τους βαθύτερούς μου φόβους, οι οποίοι με βασάνιζαν πολύ πριν φθάσουμε στον μοιραίο Ιανουάριο του 2015.
Εάν ήμουν ερευνητής στον χώρο των πολιτικών επιστημών ίσως να κατόρθωνα να παρακολουθήσω την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μελετήσω την ψυχοσύνθεση ενός μαρξιστή που υποδύεται διάφορους ρόλους προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία και, σε βάθος χρόνου, να την μπολιάσει με την κομμουνιστική του αγκυλωτική ιδεοληψία.
Διότι μην έχετε αμφιβολία· η αντίληψή τους για την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι σοβιετικού τύπου. Δείτε πώς αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ που διαφωνούν μαζί τους. Είτε τα αποκλείουν από συνεντεύξεις Τύπου είτε προσβάλλουν ευθέως εργαζομένους είτε τα νουθετούν με υποδείξεις.
Ετσι, από τα λίγα που έχουν μείνει για να προφυλάξω, επιλέγω να προφυλάξω την ψυχική μου υγεία. Τα νεύρα μου ή και την αισθητική μου ακόμα. Επιλέγω να μην δεχθώ μία ακόμα προσβολή της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειάς μου – αυτήν που υποτίθεται θα έφερνε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ.