Θυμάμαι την έκφραση της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, όταν η φίλη της εξιστορώντας με ενθουσιασμό πρόσφατη γαστρονομική της εμπειρία από αθηναϊκό εστιατόριο –ναι, κρυφάκουγα– έφτασε στο πιάτο που περιείχε ψάρι και γάλα της τίγρης. Δεν ξέρω αν είδα αποδοκιμασία ή φόβο στο πρόσωπό της, σίγουρα όμως ήταν αυτό που πολύ εύστοχα έχουν περιγράψει ως «παράδοξο του παμφάγου» ο κοινωνιολόγος Κλοντ Φίσλερ και ο ψυχολόγος Πολ Ροζέν.
Με λίγα λόγια, μας αρέσουν οι νεωτερισμοί, επιδιώκουμε να δοκιμάζουμε το καινούργιο, αλλά είμαστε και καχύποπτοι με το εντελώς άγνωστο. Στην περίπτωση των δύο φιλενάδων βέβαια, η άγνοια ήταν καθοριστική. Διότι καθώς η κυρία που δοκίμασε το «γάλα της τίγρης» ουσιαστικά δεν είχε καταλάβει τι είχε φάει, ό,τι μετέφερε ήταν εντελώς λάθος. Λοιπόν. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με τίγρη ούτε με γάλα.
Το «leche de tigre» είναι μια διάσημη σάλτσα της περουβιανής κουζίνας που περιέχει μοσχολέμονο, κρεμμύδι, καυτερή πιπεριά, αλάτι, πιπέρι και ζωμό ψαριού και χρησιμοποιείται στα λεγόμενα σεβίτσε, πιάτα με ωμό ψάρι ή γαρίδες, τα οποία ουσιαστικά «ψήνονται» από το αλάτι και το λάιμ ή το λεμόνι.
Η κουζίνα του Περού είναι η μεγαλύτερη γαστρονομική τάση παγκοσμίως αυτή τη στιγμή και ο σεφ Γκαστόν Αθούριο, γιος γερουσιαστή του Περού, που παράτησε τις σπουδές του στη Νομική για να ασχοληθεί με τη μαγειρική, είναι περίπου κάτι σαν εθνικός τους ήρωας. Είναι ο άνθρωπος που πήρε τις παραδόσεις της γιαγιάς του, γιατί περί αυτού πρόκειται, και τις έκανε μόδα σε όλο τον κόσμο, έχει ανοίξει εστιατόρια σε πολλές πρωτεύουσες, εκδίδει βιβλία και φυσικά έχει πλουτίσει. Τώρα τελευταία βέβαια, το οικοδόμημά του παρουσιάζει… ρωγμές, καθώς μελέτες όπως αυτή του ανθρωπολόγου του Πανεπιστημίου Γκέτινγκεν στη Γερμανία, Ραούλ Μάτα, που δημοσιεύτηκε στη γαλλική Liberation, κάνουν λόγο για μια κουζίνα «που χτίστηκε στις πλάτες των φτωχών κατοίκων της χώρας» και «είναι από τις ελίτ για τις ελίτ». Αλλά ας μην επεκταθούμε. Δεν είναι καθόλου κακό να «εισαγάγουμε» κι εμείς το «γάλα της τίγρης», μωβ πατάτες και μαύρο καλαμπόκι ή μάκα, αυτός ο βολβός –με όνομα που μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις– από τις Περουβιανές Ανδεις, τον οποίο βρίσκουμε συνήθως σε μορφή σκόνης και είναι εξαιρετικά δημοφιλής γιατί θεωρείται υπερτροφή, δυναμωτική, βιταμινούχα και αφροδισιακή. Αλλωστε δεν τρώμε πλέον μόνο για την επιβίωσή μας, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους, που έχουν να κάνουν από την αναζήτηση ταυτότητας μέχρι την κοινωνική άνοδο.
Αλλά τουλάχιστον να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που τρώμε.