Η γαστρονομία είναι μια βαριά βιομηχανία που φλερτάρει όλο και περισσότερο με το θέαμα. Απ’ όλα τα κανάλια επικοινωνίας δεχόμαστε καταιγισμό εικόνων και πληροφοριών για το φαγητό. Εκτενή αφιερώματα στην τηλεόραση και στα περιοδικά για μάγειρες, λες και πρόκειται για επιστήμονες που έκαναν μια σπουδαία ανακάλυψη και άλλαξαν τη ζωή μας. Συνεντεύξεις με influencers που ταξιδεύουν παντού προκειμένου να νιώσουν νέες γευστικές συγκινήσεις τις οποίες μας γνωστοποιούν μέσα από τα σόσιαλ μίντια για να πάμε κι εμείς εκεί που πήγαν και να στηθούμε στην ουρά μαζί με άλλους κυνηγούς συγκινήσεων, για το καλύτερο μπέργκερ, σάντουιτς, φαλάφελ, παγωτό του κόσμου όλου.
Λίστες με τα δέκα πιο επιδραστικά εστιατόρια σε Ανατολή και Δύση, λίστες για τις πιο μοδάτες κουζίνες, τις νέες τάσεις, τις πιο εξελιγμένες τεχνικές μαγειρικής. Αν το σκεφτεί κανείς, ασχολούμαστε με το φαγητό πολλές ώρες τη μέρα. Ολα αυτά μπορεί σε κάποιον να αρέσουν πολύ, σε κάποιον άλλο καθόλου. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο κακό.
Οταν όμως διαβάζουμε ότι πάνω από ένα δισεκατομμύριο γεύματα πετιούνται καθημερινά, τόσο σε φτωχές όσο και σε πλούσιες χώρες, παρά το γεγονός ότι πάνω από 730 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν σε συνθήκες πείνας (έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών), η τρέλα με το φαγητό αποκτά χαρακτηριστικά ύβρεως. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόθεση από αυτή τη στήλη ενοχοποίησης των απολαύσεων, η αναζήτηση της ισορροπίας και του μέτρου όμως στη διαχείριση των τροφίμων για κάποιους συνανθρώπους μας θα είναι σωτήρια, κι αυτό πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά. Είτε πρόκειται για επαγγελματίες της εστίασης είτε για νοικοκυριά.
Και κάτι απολύτως ελληνικό: Τα στοιχεία τοποθετούν την Ελλάδα στην τρίτη θέση, μετά την Κύπρο και τη Δανία, μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. σε σπατάλη τροφίμων. Στα σκουπίδια καταλήγουν κάθε χρόνο συνολικά 2.048.000 τόνοι τροφίμων –στα 57 εκατ. τόνους φτάνει η συνολική σπατάλη στην Ευρωπαϊκή Ενωση–, με σχεδόν τη μισή ποσότητα (930.000 τόνοι) να σπαταλιέται από τα νοικοκυριά. Σίγουρα μπορούμε καλύτερα.