Φαντάσματα του παρελθόντος

Φαντάσματα του παρελθόντος

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ολύς ο λόγος για αναβίωση των «φαντασμάτων του παρελθόντος» εξ αφορμής της απηχήσεως στην Ευρώπη κομμάτων της νέας Δεξιάς, που λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για την καθεστηκυία τάξη, καθώς στη θέση του ιδεώδους «συνεργασίας και ενότητος» κυριαρχεί μία τάση επανόδου σε εθνικιστικές αξίες.

Το δημοψήφισμα στην Ιταλία σήμερα είναι η πρώτη σοβαρή δοκιμασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αλλά η διαδικασία αποσυνθέσεως είχε αρχίσει από καιρό, διότι απλούστατα το ιδεολόγημα του «Ευρωπαίου πολίτη» ουδέποτε υπήρξε. Εθνη διαφορετικά συγκροτούν την ήπειρό μας.

Κάποιοι θεώρησαν το «κοινό νόμισμα» ακρογωνιαίο λίθο της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Αλλά οι Γερμανοί, αφού διαμόρφωσαν το ευρώ με βάση εθνικές προτεραιότητες, το χρησιμοποίησαν όπως τα τεθωρακισμένα panzers στη διάρκεια του τελευταίου Πολέμου, υποστηρίζουν οι επικριτές τους. Το βέβαιο είναι ότι συγκέντρωσαν στο εθνικό τους θησαυροφυλάκιο όλον τον πλούτο της Ευρώπης.

Αλλά οι αιτιάσεις κατά του Βερολίνου δεν έχουν πλέον νόημα. Ας πρόσεχαν οι άλλοι εταίροι που ασμένως συνεφώνησαν, και ειδικώς οι Γάλλοι που πίεζαν το Βερολίνο να συναινέσει στο ευρώ, με την ψευδαίσθηση ότι πολιτικώς θα ηγούνται της Ε.Ε., έστω ατύπως. Αυταπάτες, διαψεύσεις και επανεκκινήσεις χαρακτηρίζουν την Ιστορία της Ευρώπης και όχι «αέναη πορεία προς τα εμπρός». Η παρούσα οικονομική κρίση δίδει ως φαίνεται το έναυσμα μιας ολικής επιστροφής, σε ορισμένες χώρες.

Η Γαλλία, λόγου χάριν, καθιέρωσε την αντίληψη του αστικού εθνικού κράτους, που εκ των πραγμάτων πλήττεται από τη διαδικασία ενοποιήσεως· και επειδή δεν έχει διασφαλίσει τον ηγετικό πολιτικό ρόλο στη διαμορφωθείσα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, η υποψήφια της νέας Δεξιάς κ. Μαρίν Λεπέν δίδει τη μάχη ανακτήσεως της αστικής εθνικής κυριαρχίας.

Η Αυστρία, που όταν μετά τον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο ανακηρύχθηκε Δημοκρατία έπαυσε να διαδραματίζει ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αξιοποιεί τις αρρυθμίες του συστήματος, ηγούμενη των κρατών του Βίσεγκραντ –τις πρώην γαίες των Αψβούργων δηλαδή– και από την εποχή του πρωθυπουργού Αλόις Μοκ, τη δεκαετία του ’80, επιτυχώς διεισδύει στα Βαλκάνια.

Στην Ιταλία, ο πρωθυπουργός κ. Ματέο Ρέντσι επιχειρεί διά του δημοψηφίσματος μία σαρωτική αλλαγή της πολιτικής τάξεως σε αυτήν τη χώρα των ισορροπιών και συμβιβασμών, φιλοδοξώντας να αυξήσει την ισχύ της κεντρικής εξουσίας και του εκάστοτε πρωθυπουργού.

Αλλά η αντίληψη αυτονομίας των περιφερειών δεν έπαυσε να υφίσταται ακόμη και μετά την ενοποίηση της Ιταλίας το 1861. Εξ ου και η αντίδραση των πολιτών που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.

Κατά συνέπεια, το «φάντασμα του παρελθόντος» δεν είναι η ανάδυση της νέας Δεξιάς, αλλά η επιβεβαίωση του ενστίκτου των εθνών, του αισθήματος της ιδιαιτερότητος. Ισως από μιαν άποψη να πρόκειται για μία επανάληψη του μύθου της αιώνιας επιστροφής.

Οσο για την Ελλάδα, η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού κατεστημένου από τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα το 2015 ήταν μία παρωδία πολιτικής ανυπακοής. Ο πρόεδρος του Eurogoup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ μας αποκάλυψε προσφάτως ότι η παρούσα κυβέρνηση συνεργάστηκε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη κατά τη διάρκεια της κρίσεως. Φαίνεται να επικρατεί το ένστικτο προσαρμογής της φυλής, χάρη στο οποίο επιβιώσαμε ως έθνος επί αιώνες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή