Και η μόδα θέλει «χώνεψη»

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υ​​πάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Μίμησις πράξεως σπουδαίας» στον πρώτο Δειπνοσοφιστή (εκδ. Ικαρος) του Χρίστου Ζουράρι όπου ο συγγραφέας, θεωρητικός γαστρονόμος, δικηγόρος κατ’ επάγγελμα και, κυρίως, λάτρης του καλού φαγητού περιγράφει τι συμβαίνει στα ελληνικά «γαλλικά» εστιατόρια. Γράφει μεταξύ άλλων: «Ατμόσφαιρα παγερή, οφειλόμενη μάλλον στο ότι οι συντελεστές του “έργου” (εστιάτορες, σερβιτόροι και πελάτες) τελούν όλοι εν προφανεί αμηχανία διερωτώμενοι ενδομύχως γιατί δεν βρίσκονται στην πλησιέστερη ταβέρνα (…) Κατάλογος (menu): Kι εδώ η αμηχανία είναι έκδηλη. Υποκρύπτεται η ελπίδα του εστιάτορος (και των πελατών) να αναθεωρηθεί ο κατάλογος και να περιλάβει πλέον φανερά και απροκάλυπτα, φάβα, τζατζίκι, κεφτέδες, ντολμάδες, παϊδάκια, μπαγκλαβάδες και λοιπά σύμβολα της καθ’ ημάς ευζωίας».

Eκτός από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα απολαυστικό ανάγνωσμα και εξαιρετικά χρήσιμο που όποιος ασχολείται με την κουζίνα θα πρέπει να διαβάσει –όχι μόνο τον πρώτο Δειπνοσοφιστή αλλά  και  τον  δεύτερο και τον τρίτο– είναι εντυπωσιακό το πόσο λίγο έχουν αλλάξει τα πράγματα από το 1991 όταν και πρωτοεκδόθηκε.

Και δεν αναφέρομαι φυσικά αποκλειστικά στις κουζίνες της ελληνικής εστίασης που θέλουν να συστήνονται ως γαλλικές, αλλά σε μια ευρύτερη τάση μίμησης που μεταφέρει λάθος εικόνα εκτός από λάθος γεύση. Για παράδειγμα: Τα σουσάδικα στην Αθήνα έχουν γίνει κάτι σαν τα μίνι μάρκετ. Κάθε γειτονιά έχει κι από ένα με ανθρώπους στην κουζίνα που αμφιβάλλω αν γνωρίζουν έστω και τα βασικά μυστικά της ιαπωνικής κουζίνας και ίσως, πράγματι, αντί για σούσι θα προτιμούσαν να τυλίγουν ντολμαδάκια όπου θα είχαν και καλύτερες επιδόσεις.

Το ίδιο που συμβαίνει σήμερα με το σούσι ή την περουβιανή κουζίνα η οποία καθώς παγκοσμίως γνωρίζει μεγάλες δόξες πρέπει κι εδώ να βρει έκφραση –κι ας είναι όπως όπως– συνέβη πριν από χρόνια με την κινέζικη, τη μεξικάνικη κ.ο.κ. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι η κακή «εφαρμογή». Είναι το ότι η υπερπροσφορά, ο αγώνας κάποιων επιχειρηματιών της εστίασης να καβαλήσουν το κύμα της γαστρονομικής μόδας και να επωφεληθούν, είτε πρόκειται για ιαπωνικά εστιατόρια είτε για οτιδήποτε άλλο, δυσκολεύει την επιβίωση και σε όσους κάνουν πραγματικά καλή δουλειά.

Και το τι σημαίνει καλή δουλειά είναι πολύ απλό. Η κουζίνα είναι κομμάτι κάθε πολιτισμού. Είναι ένας εύκολος τρόπος να κάνεις το ψυχογράφημα ενός λαού, να μπεις στην κουλτούρα μιας χώρας από την πίσω πόρτα. Αυτό για να το προσφέρεις αξιοπρεπώς πρέπει να το έχεις «χωνέψει».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή