Κάτι ακατάλληλο για ισχυρές κυρίες

Κάτι ακατάλληλο για ισχυρές κυρίες

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ε​​ίναι αναχρονιστική η ερώτηση «είστε φεμινίστρια» σε μια ηγέτιδα της Δύσης, 12 χρόνια στην εξουσία; Εχει κάποια σημασία σήμερα; Μάλλον έχει, καθώς στη διεθνή πολιτική σκηνή ενισχύονται ιδιαίτερα ανησυχητικές τάσεις, που οδηγούν σε μια κολοσσιαία πόλωση, στην οποία η ηγέτις παίζει κρίσιμο ρόλο…

Δεν ήξερε τι να απαντήσει η Αγκελα Μέρκελ όταν, στην πρόσφατη συνάντηση του «Women 20» στο Βερολίνο, τη ρώτησαν αν θεωρεί τον εαυτό της φεμινίστρια. «Εγώ προσωπικά δεν θα φόραγα το σήμα», είπε (σε παλαιότερη συνέντευξη, μεταξύ ανδρών και γυναικών είχε επιλέξει τους πρώτους, και είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι φεμινίστρια).

Πλήθος από διαφορετικά πράγματα μπορεί να σκεφτεί κανείς στο άκουσμα της λέξης· άλλοι σκέφτονται μια υστερική που καίει το σουτιέν της, άλλοι κάποια που εμμένει για όλα στη γυναικεία οπτική κι άλλοι μια εθελόντρια εταιρικής καμπάνιας υπέρ της καταναλωτικής ομάδας των γυναικών. Το γυναικείο κίνημα, που έπαψε να είναι μαζικό από τη δεκαετία του ’90, ανέπτυξε πλήθος ειδών: τον φιλελεύθερο, μαρξιστικό, σοσιαλιστικό, ριζοσπαστικό, δυτικό, κοινωνικό, «μαύρο», λεσβιακό φεμινισμό· τον αναρχοφεμινισμό, οικοφεμινισμό, ψυχαναλυτικό, μετανεωτερικό φεμινισμό· τον φεμινισμό της διαφοράς (επαναφορά της θηλυκότητας) κ.ο.κ.

Για να επιστρέψουμε στις ηγέτιδες. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν δεδηλωμένη αντιφεμινίστρια· τη μόνη γυναίκα που θαύμαζε ήταν η βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ για την οποία έλεγε ότι διέθετε «ανδρική καρδιά». Η Γκόλντα Μέιρ, που θεωρούσε τη γυναικεία χειραφέτηση «ανοησία», χαρακτηριζόταν από συνεργάτες της ως «ο μοναδικός πραγματικός άντρας» της κυβέρνησής της.

Αμφισβητείται η γυναικεία ισχύς από τον ανδρικό πολιτικό κόσμο που θεωρεί ότι σ’ έναν άκρως ανταγωνιστικό πλανήτη, ακόμη και τα δημοκρατικά καθεστώτα, προκειμένου να επικρατήσουν, ακολουθούν αυταρχικές πρακτικές. Δηλαδή, η κυρίαρχη ανδρική άποψη είναι ότι, ακόμη και αν το παγκόσμιο χωριό μας αυξήσει τις περιοχές ειρήνης ακριβώς λόγω της παρουσίας γυναικών αρχηγών κρατών (οι γυναίκες θεωρούνται πιο φιλειρηνικές, οι άνδρες γονιδιακά περισσότερο επιθετικοί, θέση που δεν αληθεύει πάντα) και οι συγκρούσεις καταλήξουν περισσότερο οικονομικής παρά στρατιωτικής φύσης, πάντα θα υπάρχει η ανάγκη να αντιμετωπιστούν επιθετικά κράτη με φανατικούς αιμοβόρους αρχηγούς. Τότε θα χρειάζονται «αρσενικές» πρακτικές, όχι απαραίτητα ανδρών ηγετών, αλλά σίγουρα γυναικών που κυβερνούν σαν άντρες.

Θεωρία έωλη, η οποία όμως γεννά μια ενισχυόμενη τάση στους κόλπους της πολιτικής. Την τάση να βλέπουμε τον κόσμο χωρισμένο σε περιοχές ειρήνης και ζώνες αναταραχής, πολωμένο, και τους πολιτισμούς σε ευθεία σύγκρουση. Μια άκρως επικίνδυνη προσέγγιση. Πάντως οι περισσότερες φεμινιστικές φωνές επαναλαμβάνουν την ανάγκη να απαλλαγούν οι γυναίκες από ιδεαλιστικούς συνειρμούς που τις συνδέουν με στερεότυπα και τις τοποθετούν εκτός του «πραγματικού κόσμου» της διεθνούς πολιτικής.

Ομως κρατεί καλά η λογική, και μεταξύ των γυναικών αρχηγών κρατών, του παραδοσιακού δυϊσμού που θέλει τη φύση σε αντιπαράθεση με τον πολιτισμό και τα δύο φύλα σε αντιθετικούς πόλους. Η αντίληψη του φεμινισμού ως ιδιαιτερότητας και ως «στίγματος», δηλαδή κάτι ακατάλληλο για ισχυρές κυρίες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή