Κάθε φράση του Σόιμπλε για την Ελλάδα είναι καταδικασμένη να προσβληθεί ακαριαία από σημειολογική ελεφαντίαση. Γιατί τόση άστοργη αγάπη για τον Τσακαλώτο; Μήπως θέλει να τον κάψει; Γιατί τόσος μικροπολιτικός θόρυβος λίγες ώρες πριν από το Eurogroup; Τι θέλει να μας πει και δεν το λέει;
Ηθελε μάλλον να πει μόνο αυτό που είπε – με τη συνήθη υπολογισμένη πικρότητα. Οτι ο Τσίπρας σπατάλησε πολλή ενέργεια προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη –σε μεγάλο βαθμό αθηναϊκής κατασκευής– «διαφορά αντίληψης» μεταξύ του Γερμανού υπουργού Οικονομικών και της καγκελαρίου. Οτι, εν τέλει, η απόσταση που χωρίζει τον ίδιο από τη Μέρκελ είναι ασύγκριτα μικρότερη από την απόσταση που χωρίζει τον Τσίπρα από τον «εξαιρετικό υπουργό του» – τον Τσακαλώτο.
Ο πρωθυπουργός κινήθηκε σαν να είχε διαποτιστεί από τα στερεότυπα που παρήγαγε για εσωτερική κατανάλωση το επικοινωνιακό του επιτελείο. Σαν να είχε στ’ αλήθεια πιστέψει ότι ο ύπουλος νεοφιλελεύθερος Σόιμπλε κινείται αυτόνομα – ανεξάρτητα από τη σώφρονα Μέρκελ. Σαν να είχε πιστέψει ότι μπορεί, τηλεφωνώντας και ξανατηλεφωνώντας, να τους διαιρέσει και να περάσει από τη σχισμή.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η κυβέρνηση επένδυε όλη της τη διαπραγματευτική προσπάθεια σε τέτοιες υποθέσεις. Εμμένοντας στον φανταστικό δυϊσμό μεταξύ «τεχνικής» και «πολιτικής» διαπραγμάτευσης, προσπαθεί να υποδαυλίσει την υπαρκτή διαφωνία μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ – με τα γνωστά αποτελέσματα. Με αποτέλεσμα να βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με το προϊόν του συμβιβασμού που συνήψαν ερήμην της εκείνοι τους οποίους ήθελε να διχάσει.
Αν υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στον τρόπο που αντιλαμβάνεται και ασκεί ο Τσίπρας την πολιτική του έναντι των δανειστών είναι αυτή η πεποίθηση. Η πεποίθηση ότι μπορεί να τους ρυμουλκήσει με μακιαβελικά κόλπα· με τους δούρειους ίππους της συνδικαλιστικής του ευφυΐας, στα κύτη των οποίων καταλήγει κάθε φορά εγκλωβισμένος.
Η αλήθεια είναι ότι, παρά την παρέλκυση και τους αυτοσχεδιασμούς, η κυβέρνηση του Τσίπρα κατέληξε να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των δανειστών – ακόμη κι εκείνες του ΔΝΤ που ξεπερνούσαν το αρχικό καθηκοντολόγιο του Σόιμπλε. Θα μπορούσε να προσδοκά σε ανταπόδοση κάπως πιο γενναιόδωρη από τη λουκουμόσκονη των ενθαρρυντικών διατυπώσεων στο ανακοινωθέν του αποψινού Eurogroup.
Εδώ που βρέθηκε, όμως, δεν έχει καλύτερη εναλλακτική από το να πάρει ό,τι σκόνη τής δώσουν. Παράταση του δράματος δεν θα σήμαινε μόνο παράταση της θανάσιμης για την οικονομία εκκρεμότητας. Θα σήμαινε και παράταση της πρωθυπουργικής αυτοϋπονόμευσης. Γι’ αυτό και, για να τελειώσει το δράμα της αυτοϋπονόμευσης, δεν αρκεί απόψε να φτάσει η κυβέρνηση σε ένα συμβιβασμό. Θα πρέπει και να συμβιβαστεί εσωτερικά με τον συμβιβασμό της.