ΠΕΡΙ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ: (Από άρθρο του Γιάννη Χατζίνη με τίτλο “Η περίπτωσις Καρυωτάκη”.) « […] Η περίπτωσις Καρυωτάκη, περίπτωσις δηλαδή μιας επιδράσεως που ξεπερνάει σε τεράστια έκταση, τη σημασία και τα σύνορα του έργου [του], είναι […] ένα σχεδόν μοναδικό φαινόμενο της λογοτεχνίας μας. Ισως αν δεν αυτοκτονούσε ο Καρυωτάκης, το έργο του δεν θα έπαιρνε ένα νόημα τόσο πλατύ και δεν θα ξυπνούσε μια τέτοια ηχώ στην ψυχή της μεταπολεμικής νεότητος, […]. Αλλά όσο ανίσχυρος στάθηκε ο άνθρωπος αντίκρυ στη ζωή, που με τη βάναυσήν ωμότητά της έκανε να σπαράζη ώς την τελευταία της ίνα η παθολογική του ευαισθησία, έθρεψε μια τόσο ισχυρότερη φιλοδοξία. Να δημιουργήση μια νέα ποιητική γλώσσα στην οποία να εκφράση όλη την αγωνία της αδυναμίας του, χωρίς να υποπτεύεται και ο ίδιος ως ποια ακρότατα όρια θα έφτανε η απήχησή της. Είναι αλήθεια ότι αφετηρία του στάθηκε ο Καβάφης. Ο Αλεξανδρινός ποιητής είχε βρει νέους τρόπους εκφράσεως. […] Ουσιαστικά όμως ο Καβάφης δεν μας έδωσε μια νέα ποιητική γλώσσα. Αυτή μας την έδωσε ο Καρυωτάκης. Και εδώ πρέπει ακόμη ν’ αναζητηθή το μυστικό της επιδράσεώς του. […]».
ALFRED ADLER: (Νεκρολογία υπογραφόμενη από τον Γ. Ν. Παλαιολόγο, διευθυντή της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Ο Γεώργιος Ν. Παλαιολόγος είχε μεταφράσει την «Ανθρωπογνωσία» του Αντλερ, η οποία εκδόθηκε το 1934 από το τυπογραφείο Γ. Η. Καλέργη, και σε δεύτερη έκδοση από τον Π. Δημητράκο το 1948).