Πολιτιστική νεφελοκοκκυγία

Πολιτιστική νεφελοκοκκυγία

3' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​κ. Λυδία Κονιόρδου φέρεται να έχει λάβει την απόφαση να κηρύξει διατηρητέο μνημείο την ταβέρνα «Λεωνίδας» στο Λυγουριό της Επιδαύρου. Το ρεπορτάζ λέει ότι η κυρία υπουργός εξέφρασε την επιθυμία αυτή λίγες ώρες μετά την κηδεία του Λεωνίδα Λιακόπουλου και λεπτά προτού ξεκινήσει η παράσταση «Βάκχες», που παρουσίασαν οι σπουδαστές του Λυκείου της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα, στο Στάδιο της Επιδαύρου.

Ανεξάρτητα από το αν υλοποιηθεί κάποτε αυτή η υπουργική επιθυμία, η δημόσια έκφρασή της είναι ενδεικτική μιας νοοτροπίας που διέπει τη σημερινή κυβέρνηση: προτεραιότητα παίρνει ένας επιθετικός ναρκισσισμός ενταγμένος στο πλαίσιο μιας κακώς εννοούμενης λαϊκότητας. Δεν πρόκειται ακριβώς για συνειδητή πολιτική γραμμή, αλλά για μια υποσυνείδητη, αντανακλαστική κίνηση. Κάτι σαν ένστικτο που υπαγορεύει τη χάραξη πορείας.

Θα έχει ενδιαφέρον πάντως να μάθουμε αν οι ιδιοκτήτες του ιστορικού «Λεωνίδα» έχουν επίγνωση του τι σημαίνει να κηρυχθεί το κτίσμα τους διατηρητέο μνημείο: αν γνωρίζουν για τους ασφυκτικούς περιορισμούς που θα τεθούν αυτομάτως από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες απέναντι σε οποιαδήποτε απόπειρα μετατροπής του χώρου, αναμόρφωσής του κ.λπ. Αλλά για όλα αυτά θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι και πώς θα γίνει – εάν γίνει. Τέτοιες εξαγγελίες υπουργών, ειδικά στον πολιτισμό, και σε τέτοιες εκδηλώσεις, έχουμε ακούσει πολλές, μα πολλές φορές στο παρελθόν, και από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Επαναλαμβάνω όμως ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο στο αν θα κηρυχθεί διατηρητέα μια ταβέρνα. Είναι πολλά άλλα θέματα που έχουν ήδη σχολιαστεί δημοσίως από τη στιγμή που έγινε γνωστή η επιθυμία της κυρίας υπουργού και τα οποία συμπυκνώνονται στο ευρύτερο ζήτημα των προτεραιοτήτων. Για παράδειγμα, όταν ως υπουργείο Πολιτισμού δεν θέτεις σε προτεραιότητα να μη ρημάξει κι άλλο το Θεατρικό Μουσείο ή να ξεκινήσεις τις διαδικασίες για την ίδρυση και ανέγερση ενός αντίστοιχου μουσείου στην ίδια την Επίδαυρο και όχι να σπεύσεις να μνημειοποιήσεις μια ταβέρνα, εδώ κάπου σταματάει η λογική. (Δεν είναι πάντως ντροπιαστικό για ολόκληρη τη χώρα, να ρημάζουν υπάρχοντα μουσεία, με πολιτιστικούς θησαυρούς, ή να μην υπάρχει σε μια Επίδαυρο κάποιο μεγάλο πολιτιστικό ίδρυμα σχετικό με την αρχαία τραγωδία, την ιστορία του φεστιβάλ κ.λπ., το οποίο μάλιστα θα έχει και μεγάλη επισκεψιμότητα;)

Αντ’ αυτών, λοιπόν, προτεραιότητα παίρνει, στην ουσία, η γλυκιά ανάμνηση του εαυτού μας ως τραγωδού να τρώει και να πίνει μετά την παράσταση εν μέσω επευφημιών θαυμαστών, επωνύμων και –λιγοστών– ανωνύμων (στον «Λεωνίδα» δεν έβρισκες εύκολα τραπέζι ύστερα από παράσταση αν δεν ήσουν «κάποιος»). Και αυτό εκλαμβάνεται ως απόδοση τιμών στο λαϊκό. Δεν υπάρχει τίποτα λαϊκό όμως εδώ, αλλά μια φαντασίωση λαϊκής ταβέρνας και λαϊκής παρέας, καθώς επίσης ένας ξιπασμένος εκλεκτισμός.

Το θέμα των προτεραιοτήτων σχετίζεται όχι μόνον με εμμονές και ιδεοληψίες ή με μια συναισθηματολαγνεία που αγνοεί την πραγματικότητα και τα πρακτικά και επείγοντα προβλήματά της, έχει πρωτίστως να κάνει με την έλλειψη εποπτείας του πεδίου στο οποίο έχει κληθεί να υπηρετήσει ένας ή μία υπουργός. Και όχι μόνον ο/η υπουργός αλλά και η ομάδα των συμβούλων που έχει επιλέξει. (Ειρωνεία: η προ 2015 κοινή πεποίθηση ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είχε μεγαλύτερη σχέση με τον πολιτισμό…)

Ηδη πάντως, από την εποχή που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, η κυβέρνηση αυτή είχε μια μοναδική ικανότητα στο αποτελεσματικό λαϊκίζειν. Καλλιέργησε με συνέπεια και με έναν πηγαίο τρόπο (της είναι κάτι σαν δεύτερο δέρμα) την αντίληψη του «είμαστε σαν κι εσάς, δικοί σας άνθρωποι». Από το μνημόνιο και τις καθαρίστριες έως τα κόκκινα χαλιά στη Σαλαμίνα, οι σημερινοί κυβερνώντες γνωρίζουν πώς να «γαργαλίσουν» τον μέσο Ελληνα, όχι ως λαϊκό άνθρωπο αλλά ως άνθρωπο της μάζας. Στο ίδιο πνεύμα, η ανάδειξη της ταβέρνας εις βάρος του μουσείου, το εύκολο αντί για το δύσκολο δηλαδή, μπορεί να κάνει πολύ μεγαλύτερο γκελ απ’ ό,τι νομίζουμε εμείς που γράφουμε τόσο δύστροπα άρθρα για ένα στέκι που όντως αγαπήθηκε και όντως έχει ιστορία. Πώς αλλιώς όμως να αναδείξουμε και εμείς ότι επικρατεί μια νεφελοκοκκυγία στην πολιτιστική πολιτική;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή