Μaς αρέσει πολύ το σούσι, της Χριστίνας και της αφεντιάς μου, αλλά δεν τρώμε συχνά. Μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά αυτό που ρολάρει η πόλη μάς φαίνεται είτε πολύ ακριβό (για την ποιότητά του) είτε πολύ φτηνό (προς το φτηνιάρικο). Υπάρχουν βέβαια καλά μαγαζιά και στις δύο κατηγορίες, αλλά, μεταξύ μας, είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού ή τέλος πάντων πολλά εξ αυτών δεν είναι του γούστου μας. Περί ορέξεως, θα μου πείτε…
Το Izakaya στο Κολωνάκι είναι μια ωραία εξαίρεση. Νεο-σουσο-ταβέρνα θα το χαρακτήριζα, αν και δεν συμπαθώ τις λέξεις-φρανκενστάιν. Θα το πω περιφραστικά: ένα ωραίο μοντέρνο μαγαζί είναι, που εύκολα κάνεις στέκι. Απλό στη διακόσμηση, κομμάτι φάνκι, με ωραίο τέμπο, γλυκό φωτισμό και χαρούμενο σέρβις. Επίσης, ως προς το φαγητό, δεν είναι ακριβώς σουσάδικο, έχει σούσι, αλλά και άλλα φαγητά της ιαπωνικής κουζίνας. Είναι izakaya, δηλαδή ταβέρνα.
Το μενού που έχει εκπονήσει ο ευφάνταστος Χρόνης Δαμαλάς έχει το δικό του ιδιότυπο αξάν. Το οποίο είναι άκρως γοητευτικό.
Τι φάγαμε; Θα σας τα πω ανάκατα: Τη μακαρονάδα του τίτλου, με μοσχάρι και μπρόκολο. Ο ορισμός του παρηγορητικού φαγητού. Udon noodles, αυτά τα χοντρούτσικα και συμπαγή γιαπωνέζικα σταρένια μακαρόνια, με λεπτοκομμένο σοτέ μοσχάρι, μπρόκολο τραγανό, μανιτάρια και μια ζουμερή μεστή σάλτσα.
Τα γιαχνιστά μαύρα φύκια (hiyashi wakame) δεν θες να τελειώσουν, είναι γλυκά και έχουν αυτή την… ψωμένια νοστιμιά του σουσαμιού. Τα γιαπωνέζικα ντάμπλινγκ gyoza (αυτά που είναι τσουρουφλισμένα από τη μία πλευρά, καθότι κατά παράδοση ψήνονται σε μαντεμένιο τηγάνι) είναι γεμιστά με μια σχεδόν κρεατένια γέμιση από μανιτάρια σιιτάκε, λάχανο και τζίντζερ. Έξοχα.
Τα αχνιστά ντάμπλινγκ γαρίδας, καλοφτιαγμένα με νοστιμιά πουπουλένια. Ακόμα και βουτώντας τα στη σόγια σος, είχαν μια λεπτή γεύση, όχι άτονη. Αυτό δεν το βρήκαμε στα πανέ, με μαλακό κέλυφος, ολόκληρα καβουράκια. Κάτι στο τηγάνισμα δεν πήγε καλά.
Το καρπάτσιο λαβρακιού με τσίλι, σίσο (γιαπωνέζικος δυόσμος) και φρούτο του πάθους (αντί λεμονιού), ξινοπικάντικο όσο πρέπει, φρουτώδες, έκτακτο. Το ψάρι μοσχοβολούσε.
Από το σούσι μενού διαλέξαμε δύο τρία από τις σπεσιαλιτέ του μαγαζιού. Ζουμερό ρύζι, όσο πρέπει κολλώδες, με κοντιμέντα ευφυώς ταιριασμένα. Ξεχωρίσαμε το inside out ρολό με ταρτάρ μαγιάτικου, τηγανητή γαρίδα, jalapenos και tobiko (είδος μπρικ).
Μπίρες δύο (δει δε διεύρυνσης εδώ), μικρή λίστα κρασιών, ικανοποιητική όμως, κοκτέιλ. Ήπιαμε τη γιαπωνέζικη μπίρα Asahi. Περάσαμε ωραία. ■