Η γερμανική κρίση

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αδυναμία σχηματισμού κυβερνήσεως συνασπισμού στη Γερμανία καθώς και το ενδεχόμενο προκηρύξεως νέων εκλογών αποδιοργάνωσαν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για μία φορά ακόμη, η ήπειρος αισθάνθηκε το καταθλιπτικό εκτόπισμα του γερμανικού όγκου στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Η τεράστια διαφορά εν συγκρίσει με το παρελθόν είναι ότι, ενώ η δυσανάλογη ισχύς της Γερμανίας οδήγησε σε δύο ολέθριους πολέμους τον περασμένο αιώνα και οι πολίτες της ευρωπαϊκής ηπείρου αγωνίζονταν για τη συντριβή αυτής της χώρας, σήμερα πλέον οι πάντες εύχονται ταχεία έξοδο από την κρίση στην οποία βυθίστηκε το Βερολίνο.

Αλλά η αισιόδοξη αυτή ανάγνωση έχει αντίλογο. Η γερμανική κρίση ανέδειξε ότι οι είκοσι οκτώ χώρες που συγκροτούν την Ε.Ε. μπορεί να υφίστανται τόσο μεγάλη διατάραξη, διότι ανέκυψε μια δυσκολία συγκροτήσεως συνασπισμού. Κάθε άλλο μάλιστα. Η όλη ταραχή απλώς επιβεβαιώνει πόσο ανώριμο και, ως εκ τούτου, ευάλωτο είναι το όλο σχήμα της Ενώσεως.

Ενα άλλο παράδοξο που ανεδείχθη, συνεπεία της γερμανικής περιπέτειας, είναι πως όλα τα κόμματα που πήραν μέρος στη διαδικασία –με εξαίρεση τους Πράσινους– είναι απρόθυμα να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση υπό την κ. Αγκελα Μέρκελ. Εν ολίγοις, μια ηγέτις που χαίρει πανευρωπαϊκής εκτιμήσεως απορρίπτεται τόσο από τους Φιλελευθέρους όσο και από τους Σοσιαλδημοκράτες, ίσως διότι η κυβερνητική συνύπαρξή τους κατά το παρελθόν υπήρξε κομματικώς από άκρως επιζήμια έως μοιραία για τους Φιλελευθέρους, οι οποίοι το 2013 δεν εισήλθαν στη Βουλή για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Εχουν τα κόμματα αίσθημα αυτοσυντηρήσεως ισχυρό.

Το αδιανόητο, όμως, ήταν ότι, όταν η κ. Μέρκελ δήλωσε, μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων, πως θα προτιμούσε να προσφύγει στις κάλπες παρά να ηγηθεί κυβερνήσεως μειοψηφίας, τόσο ο πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ όσο και ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διεμήνυσαν ότι έπρεπε να αποφευχθούν εκ νέου εκλογές.

Το άστρο της κ. Μέρκελ ίσως να έχει πλέον ανεπανόρθωτα αμαυρωθεί. Η κακοδαιμονία της καγκελαρίου άρχισε όταν το 2015 εξήγγειλε ότι η Γερμανία θα δεχθεί ένα εκατομμύριο μετανάστες. Η μονομερής εκείνη απόφαση οδήγησε τις χώρες του Βίσεγκραντ στα άκρα και οι εκλογές απλώς επιβεβαίωσαν ότι και η Γερμανία υπέστη τις συνέπειες μιας πολιτικής που είχε ως στόχο να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μιας χώρας με σοβαρά προβλήματα υπογεννητικότητος. Πρόχειρο συμπέρασμα: Οι ηγέτες είναι αναλώσιμοι και σπανίως ανακάμπτουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή