Ποικίλα είναι τα κίνητρα εκείνων που αρέσκονται να παίζουν με τον τρόμο των άλλων, υπερβαίνοντας τον ογκόλιθο της ενσυναίσθησης και της κοινής λογικής.
Κατ’ αρχάς, είναι η καθαρή ψυχαγωγία. Τηλεφωνούν για βόμβα σε αεροπλάνο, για ανύπαρκτη πυρκαγιά, ξυπνούν κάποιον μέσα στη νύχτα για να του πουν ότι το παιδί του είναι στα κρατητήρια, και ξεκαρδίζονται. Διότι οι φαρσέρ ψυχαγωγούνται ακριβώς με ό,τι πανικοβάλλει τους άλλους. Μπορεί στα χρόνια της κρίσης οι φάρσες να έχουν αλλάξει ένδυμα, να μιμούνται εμπρηστικές επιθέσεις (σχεδόν καθημερινά είναι τα τηλεφωνήματα για τοποθέτηση βόμβας σε δικαστήρια, εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ, τράπεζες, γραφεία πολιτικών, μεγάλες επιχειρήσεις, ΜΜΕ, σε μια περίοδο που είναι συχνό φαινόμενο οι αληθινές βομβιστικές επιθέσεις), αλλά δεν έχουν πάψει να βασίζονται σ’ αυτήν την ιδιότυπη παρόρμηση για αστεϊσμό και κοροϊδία. Φαντάζονται τους άλλους να τρέχουν αλαφιασμένοι να γλιτώσουν από την επικείμενη καταστροφή και σκάνε στα γέλια.
Ορισμένοι φαρσέρ, όπως ενδεχομένως ο άγνωστος που τηλεφώνησε το πρωί της Τετάρτης για τοποθέτηση βόμβας στην οδό Λουκάρεως, στο Εφετείο, όπου μόλις πέντε ημέρες πριν είχε εκραγεί ισχυρή βόμβα, έχουν ως στόχο το προσωπικό όφελος από την αναβολή κάποιας δίκης. Αλλοι, πάλι, ενδέχεται να εκδικούνται με αυτόν τον τρόπο το κράτος, βάζοντας τις υπηρεσίες του να αγωνιούν και να ταλαιπωρούνται επί ματαίω –με τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν βάλλει εναντίον τους τον λίθο. Ή, τέλος, είναι άγουροι αντιεξουσιαστές. Δεν διαθέτουν την «απαραίτητη τεχνογνωσία» για να ρίξουν μια βόμβα, ωστόσο ικανοποιούνται με την εκτροπή από την κανονικότητα που προκαλούν.
Σε κάθε περίπτωση, οι φαρσέρ, αν κάτι πετυχαίνουν είναι να εξυπηρετούν τους ασκούντες την τρομοκρατία. Διότι εθίζουν στις συνθήκες ανωμαλίας (οι άσκοποι συναγερμοί της ΕΛ.ΑΣ. αγγίζουν και τετραψήφιο αριθμό ετησίως), στις καταστάσεις χάους. Το άπλωμα της φτερούγας του τρόμου προκαλεί, έστω για λίγα λεπτά, ανεξέλεγκτες καταστάσεις, οι οποίες ενισχύουν την αίσθηση της κινούμενης άμμου, εντείνουν τη δυσπιστία, διαρρηγνύουν τα δεσμά που μας δένουν με τους άλλους. Σκιαγραφούν την εικόνα μιας χώρας ξέφραγης σε έναν κόσμο που παραπαίει.