Το συνηθίζει ο υπουργός Οικονομικών να αιφνιδιάζει με τις δημόσιες παραδοχές του. Οπως λόγου χάρη με την πιο πρόσφατη, για τη ρύθμιση του απεργιακού δικαιώματος που προκάλεσε την αγανάκτηση των συνδικάτων. Εστω αυτών των συνδικάτων που υπάρχουν, με ισχνή την αίγλη τους στους εργαζόμενους και μεγάλη την εξάρτησή τους από κομματικούς μηχανισμούς και ινστρούχτορες, που έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και βλέψεις.
Είπε λοιπόν ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος πως η κυβέρνηση δεν θα έφερνε ποτέ με δική της βούληση τη ρύθμιση που τελικά συμπεριέλαβε στο πολυνομοσχέδιο των ασφυκτικών προαπαιτούμενων (και η οποία κρίθηκε μετριοπαθής από τη Ν.Δ., γεγονός που προκάλεσε σύγχυση σε όσους καναλολογούντες ανακάλυψαν το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία με καθυστέρηση δύο-τριών δεκαετιών τηλεοπτικού χρόνου). Ηττήθηκε όμως στις διαπραγματεύσεις και υποχρεώθηκε να προσυπογράψει την απόφαση των επιτρόπων. Αυτοακυρωνόμενη πολιτικά. Και σε αυτό.
Ευφυής πολιτικός ο κ. Τσακαλώτος, με τις καλές σπουδές του, τις διεθνείς παραστάσεις του και τις αξιόλογες επιδόσεις του στο χιούμορ, δείχνει να ελέγχει τον λόγο του καλύτερα απ’ ό,τι τα ελληνικά του. Δεν παρασύρεται σε παρορμητικούς αυτοσχεδιασμούς ούτε τις στιγμές που η αντιπαράθεση στη Βουλή επιβάλλει τον θεατρικό τόνο, το εκθεατρισμένο «ιερό πάθος». Λέει όσα λέει επειδή θέλει να τα πει, όχι επειδή του ξεφεύγουν. Και τα λέει απευθυνόμενος σε πολλά συγχρόνως ακροατήρια, ένα από τα οποία είναι το ενδοκομματικό, όπου όλο και κάποιες φιλοδοξίες «διαδόχων» αναφύονται κάθε τόσο. Αν τα λέει όμως από απέραντη ειλικρίνεια, από επίκτητο βρετανικό φλέγμα, από μια αίσθηση υπεροχής, από ροπή προς το μπλακ χιούμορ, από αυτοκριτική διάθεση στα όρια της δημόσιας αυτομαστίγωσης ή από μελετημένο κυνισμό, δεν είναι εύκολο να το συμπεράνει κανείς. Αν βέβαια δεν έχει εκ των προτέρων έτοιμα τα συμπεράσματά του ή απλώς δοτά.
Οποιο όμως κι αν είναι το εφαλτήριο του υπουργού ή η στόχευσή του, η παραδοχή του, συνοψισμένη στο «χάσαμε», ή μάλλον «ξαναχάσαμε», η ομολογία ότι κηδεμονευόμαστε, με μειωμένη την κυριαρχία μας, προστίθεται στις παρόμοιες δηλώσεις του σημερινού πρωθυπουργού αλλά και του προκατόχου του, καθώς και του πανίσχυρου κάποτε κ. Βενιζέλου. Ολες μαζί δημιουργούν μια κουλτούρα ηττοπάθειας, μοιρολατρίας και παραίτησης. Από το όλο αυτοπεποίθηση «Τι να κάνουμε» του Λένιν γλιστρήσαμε στο απολύτως συμβιβασμένο «Ε, τι να κάνουμε;».