Μεγάλη κουβέντα μην πεις… Ετσι δεν λέει ο, υποτίθεται, σοφός λαός; Κοιτάξτε τώρα τι γίνεται: με το που ανακοινώθηκε η ένταξη του Φώτη Κουβέλη στην κυβέρνηση, και συγκεκριμένα στο υπουργείο του Πάνου Καμμένου, τα βιτριολικά σόσιαλ μίντια ξέθαψαν κάποιες τέτοιες μεγάλες (πολύ μεγάλες μάλιστα) κουβέντες. Ποιων; Του ίδιου του Κουβέλη, αλλά και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
«Συμμαχία της Αριστεράς με στήριξη του Κου Καμμένου δεν την νοούμαι και δεν την συζητάμε», τουιτάριζε ο Φώτης Κουβέλης στις 3 Μαΐου του 2012. Ο δε κ. Τσίπρας, στις 17 Ιανουαρίου του 2013: «Ο κος Κουβέλης συμπεριφέρεται ως κομπάρσος, δηλώνει παρόν (σ.σ. με όμικρον, όχι με ωμέγα), συμμετέχοντας εθελούσια σε ένα παιχνίδι αδίστακτων κομματικών σκοπιμοτήτων». Τα άτιμα τα γραπτά, βλέπετε, μένουν.
Ω, οι ένδοξες ημέρες που η ελληνική Αριστερά αντιπολιτευόταν ό,τι και όποιον έκανε κέφι, όταν δεν ήταν κυβέρνηση και το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» ήταν ασφαλές ακόμα σε κάποια συμβολική τραπεζική θυρίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Πέντε-έξι χρόνια μετά αυτά τα απολαυστικά «λόγια μεγάλων ανδρών», ο μεν ένας ενέταξε τον «κομπάρσο» στην κυβέρνησή του, προσφέροντάς του πόστο στο υπουργείο Αμυνας, ο δε έτερος ξεπέρασε τις ευαισθησίες του, ή μάλλον τις μετατόπισε εντέχνως, αφού δήλωσε συγκινημένος για το πόστο που ανέλαβε, σίγουρος ότι θα συνεργαστεί πολύ καλά με τον κ. Καμμένο, ο οποίος (πρέπει να το απολαμβάνει περισσότερο απ’ όλους) δεν παρέλειψε να πλέξει το εγκώμιο του πολιτικού ανδρός που κάποτε έσκιζε τα ρούχα του και μόνο στην ιδέα στήριξης συμμαχίας της Αριστεράς από τον αρχηγό των ΑΝΕΛ.
Επειδή όμως η μνήμη σε αυτά τα πράγματα καλό είναι να μην είναι επιλεκτική, πρέπει να πούμε εδώ ότι στις επίσης ένδοξες, προ κυβέρνησης Παπαδήμου, εποχές του ΛΑΟΣ, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης βροντοφώναζε ότι δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με τη Νέα Δημοκρατία. Για την ακρίβεια, στον τηλεοπτικό σταθμό Τηλεάστυ, στις 27 Απριλίου του 2011, ο κ. Γεωργιάδης χαρακτήριζε τη Νέα Δημοκρατία «Ντροπή της Δεξιάς». Σήμερα, επτά χρόνια μετά, είναι αντιπρόεδρός της.
Δεν πειράζουν κανέναν όλ’ αυτά. Σοβαρά τώρα, κανέναν. Και ο λαός δεν είναι καθόλου σοφός: και μεγάλη μπουκιά μπορούμε να τρώμε και μεγάλες κουβέντες να λέμε, σε αντίθεση με το γνωστό γνωμικό. Το πιθανότερο είναι ότι, αν αναιρέσουμε τον εαυτό μας, εάν τον ακυρώσουμε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, κάποιος μπορεί να βρεθεί που θα μας επιβραβεύσει.
Ψιλά γράμματα είναι όσα γράφουμε εμείς εδώ σήμερα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός συνεχίζει να αυτοαναιρείται χωρίς να τρέχει τίποτα. Η χώρα στερείται σοβαρότητας και ελάχιστα δημόσια πρόσωπα τιμούν τον λόγο τους πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα. Οι περισσότεροι, όταν έρχεται η δύσκολη στιγμή που πρέπει να παραμείνουν συνεπείς σε όσα είπαν και/ή έγραψαν (χάνοντας όμως το προσφερόμενο πόστο εξουσίας), «άλλο εννοούσαν τότε», «οι δηλώσεις παρερμηνεύθηκαν» κ.ο.κ. Εμάς, πάντως, θα μας επιτρέψετε να συνεχίσουμε να γελάμε.