«Το “Ρέκβιεμ” είναι η πιο πρόσφατη όπερα του Βέρντι με εκκλησιαστικό ένδυμα» είχε πει με αρκετή δόση υπεροψίας, αλλά όχι τελείως άστοχα τον 19ο αιώνα ο διάσημος Γερμανός αρχιμουσικός Χανς φον Μπίλο. Κάπως έτσι το είδε και ο Θεόδωρος Κουρεντζής, ο οποίος διηύθυνε το έργο με την Ορχήστρα και τη Χορωδία musicAeterna της Οπερας του Περμ στις 16 Απριλίου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής».
Η θεατρικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο των ερμηνειών του διάσημου Ελληνα αρχιμουσικού και το «Ρέκβιεμ» του Βέρντι είναι αλήθεια ότι προσφέρεται. Ετσι, είδαμε μουσικούς και χορωδούς ντυμένους με ράσα, ορχήστρα πάντοτε όρθια, όπως επίσης χορωδία που έφερνε τις παλάμες γύρω από το στόμα ώστε να ακούγεται ακόμα πιο δυνατά ο ήχος της στο μέρος «Σάλπιγξ θαυμαστόν ήχον εκβαλούσα». Γενικότερα φάνηκε ότι ο Κουρεντζής έπαιρνε αφορμή από το κείμενο για την ερμηνεία. Στα λόγια «Ανάπαυσιν αιώνιον δος αυτοίς, Κύριε» ο ήχος ίσα που ακουγόταν, ενώ στην «Ημέρα οργής» υπήρξε εκκωφαντικός, όσο φαντάζεται κανείς, ενδεχομένως, την οργή του Θεού. Στα λόγια «Τίποτε δεν θα μείνει ατιμώρητο», η ταχύτητα έγινε εξαιρετικά αργή προκειμένου όλοι να αντιληφθούν την έμφαση στην επαναλαμβανόμενη λέξη «τίποτε» – «nil».
Κατά έναν τρόπο η προσέγγιση αυτή, με αφετηρία το κείμενο, μοιάζει να παραβλέπει την ουσία της ιταλικής μουσικής ειδικά δε αυτής του Βέρντι, όπου η δραματουργία είναι πρωτίστως εγγεγραμμένη στο μουσικό κείμενο. Η μουσική του συγκεκριμένου συνθέτη είναι τόσο σκανδαλωδώς συναισθηματικά άμεση, που είναι αδύνατο να μην αγγίξει ακόμα και τον απαίδευτο ακροατή. Αρκεί να παιχτεί με ειλικρίνεια, χωρίς περιττά φκιασίδια. Η συστηματική ανάδειξη λεπτομερειών μάλλον την αποδυναμώνει παρά την εμπλουτίζει. Πράγματι, σε σημεία όπου ο Κουρεντζής κινήθηκε πιο συμβατικά, για τα δικά του δεδομένα, το αποτέλεσμα ήταν απολύτως πειστικό, ειδικά με δεδομένη την υψηλότατη ποιότητα της ορχήστρας και της χορωδίας musicAeterna.
Εξίσου άμεσο ήταν το τραγούδι των τεσσάρων μονωδών, παρότι στη λογική που περιγράφηκε παραπάνω, ο βαθύφωνος Ταρέκ Ναζμί υποχρεώθηκε σε αργές και ιδιαίτερα χαμηλόφωνες φράσεις στα λόγια «Ικετεύω, εις τα γόνατα προσπίπτω». Υγιείς και ισχυρές φωνές, ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στο ζητούμενο, πάντως χωρίς κάποια από τις ερμηνείες να ξεχωρίσει. Η υψίφωνος Ζαρίνα Αμπάεβα διέθετε την απαραίτητη φωτεινή και αιθέρια υψηλή περιοχή όπως επίσης τη δύναμη που της επέτρεπε να ξεχωρίσει από τη μεγάλη χορωδία. Η μεσόφωνος Βαρντουί Αμπραχαμιάν διακρίθηκε για την πλούσια και θερμή φωνή της, ενώ ο τενόρος Ντμίτρο Ποπόφ ήταν κυρίως ηρωικός με ζητούμενο όμως μία περισσότερο λυρική ερμηνεία.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, έπειτα από σημαντικές ερμηνείες, το κοινό, αποσβολωμένο, για μερικά δευτερόλεπτα μένει σιωπηλό πριν ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Τη συγκεκριμένη βραδιά ο αρχιμουσικός θέλησε να ελέγξει και αυτή τη σιωπή της κατάνυξης αλλά και του θριάμβου, αφήνοντας τους μουσικούς του «στήλες άλατος», με τα δοξάρια πάνω από τα όργανα για αρκετά δευτερόλεπτα, πριν επιτρέψει σε αυτούς να χαλαρώσουν και στο κοινό να εκφραστεί.