Προσπαθώ να σκεφτώ πώς είναι να είσαι ο Παύλος Πολάκης, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ξυπνάς, ας πούμε, το πρωί και αναλογίζεσαι τι να γράψεις στα σόσιαλ μίντια. Θέλεις να υπερασπιστείς τις θετικές διακρίσεις υπέρ των μειονοτήτων. Γιατί να επιτεθείς σε έναν άνθρωπο που έχει περάσει τη ζωή του σε καροτσάκι και πασχίζει σε μια χώρα αφιλόξενη ακόμη και για μια μητέρα με καρότσι, πόσο μάλλον για ανθρώπους με αναπηρία; Γιατί να πατήσεις στο πληκτρολόγιο τα κεφαλαία και να γράψεις «ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ» (με πολλά θαυμαστικά στο τέλος) σε έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, ο οποίος βασανίζεται και για τις πιο απλές καθημερινές λειτουργίες; Δεν μπορείς να εκφράσεις την ιδεολογική σου διαφωνία με ηπιότητα και ψυχραιμία, χωρίς σημεία στίξης; Να τα γράψεις όλα αυτά με πεζά, χωρίς να φωνάζεις μέσα στο αυτί του υποψήφιου ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου;
Γιατί μπορείς, είναι η απάντηση. Γιατί μπορεί το μισό κόμμα σου να ανατριχιάζει και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να εξανίστανται, αλλά η κάλυψη του πρωθυπουργού είναι δεδομένη. Και το αποτέλεσμα είναι μια κοινοβουλευτική συζήτηση μετά το Πάσχα, που λογικά θα συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, άρα εξ ορισμού χρήσιμη. Η εσωκομματική ζημιά από την παρέμβαση Πολάκη ισοφαρίζεται, φαίνεται, από το αποτέλεσμα. Αλλωστε, με τα ποστ του Παύλου μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος Ελληνας, που δεν μασάει το λόγια του, δεν πτοείται από την εξωανθρώπινη πολιτική ορθότητα, δεν αυτολογοκρίνεται. Τα λέει και τα γράφει όπως τού έρχονται στο κεφάλι, αφιλτράριστα, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης.
Κοιτιέται στον καθρέφτη του και βλέπει έναν υπέροχο Σφακιανό λεβέντη, ψαροντουφεκά και μάγκα, που δεν έχει καν ανάγκη τον διορθωτή στα σόσιαλ μίντια. Μπορούσε να καθίσει πέντε λεπτά να κάνει ένα «χτένισμα» στο κείμενο, αλλά όχι. Καλύτερα με μερικά ορθογραφικά, χωρίς τόνους, κάποια τελικά σίγμα στη μέση της λέξης και λάθος χρόνους. Γιατί; Γιατί «είναι αψύς» και έχει άλλοθι καταγωγής. Αρα μπορεί να καπνίζει εκεί όπου απαγορεύεται, να μιλάει αγοραία ακόμη και όταν κατέχει θέση ευθύνης, να μη ζητάει ποτέ συγγνώμη, ούτε να κάνει αυτοκριτική, να απειλεί τους πάντες σε β΄ ενικό πρόσωπο, να αποκαλεί τα ΜΜΕ «βοθροκάναλα» και στο τέλος πάντα να παριστάνει το θύμα στοχοποίησης. Ο ορισμός του εθνικού μας ναρκισσισμού δηλαδή.