Spider-Man: Μακριά από τον τόπο του ★★½
ΔΡΑΣΗΣ (2019)
Σκηνοθεσία: Τζον Γουάτς
Ερμηνείες: Τομ Χόλαντ, Σάμιουελ Τζάκσον, Τζέικ Τζίλενχαλ
Σε καλοκαιρινό κλίμα μπαίνουν και οι υπερήρωες της Marvel, με τον άνθρωπο-αράχνη να αφήνει την αγαπημένη του Νέα Υόρκη και να ταξιδεύει στην Ευρώπη, κουβαλώντας φυσικά μαζί του και τους σχετικούς μπελάδες. Το μόνο που θέλει βέβαια ο νεαρός Πίτερ Πάρκερ, μετά και τον θάνατο του μέντορά του, Τόνι Σταρκ (τον είδαμε στους «Εκδικητές»), είναι να πάει διακοπές με τους φίλους του και να ζήσει σαν κανονικός έφηβος. Σύντομα, ωστόσο, θα δεχθεί την αναπόφευκτη κλήση από τον Νικ Φιούρι (Σάμιουελ Τζάκσον) και θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν νέο εχθρό που έχει σαν βασικό του όπλο τα… fake news.
Πράγματι, πέρα από τη συνηθισμένη δράση, το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο που έχει ο καινούργιος Σπάιντερμαν είναι η αλληγορία που περιέχει η ιστορία του. Συγκεκριμένα αυτή του αντιπάλου του, ο οποίος χρησιμοποιεί ένα περίπλοκο σύστημα με drone προκειμένου να εξαπατήσει τον κόσμο παρουσιάζοντας μια εναλλακτική πραγματικότητα. O ήρωάς μας από την πλευρά του προσπαθεί να ξεσκεπάσει το ψέμα, έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει και τις ψευδαισθήσεις που του δημιουργούν τα δικά του ψυχολογικά τραύματα. Από την άλλη, αυτός ο Σπάιντερμαν, όπως και ο προηγούμενος που επανεκκίνησε και το franchise, είναι ένα καθαρά νεανικό φιλμ. Εχει εφηβικό χαβαλέ, ρομάντζο και παλαβές καταστάσεις, καθώς η παρέα περιδιαβαίνει με κέφι την Ευρώπη, παρόλο που στον δρόμο συναντά και μερικά τέρατα.
Φυσικά όλα τα παραπάνω συμβαίνουν με την πιο εντυπωσιακή, πλημμυρισμένη στα ειδικά εφέ συνταγή. Εμβληματικές ευρωπαϊκές πόλεις όπως η Βενετία, η Πράγα και το Λονδίνο κάνουν… ανακαίνιση, αφού ως γνωστόν οι υπερηρωικές μάχες αφήνουν πίσω τους ρημαδιό. Γενικώς δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μην έχουμε δει ξανά και ξανά σε αυτή τη δεκαετία που τα κόμικς έχουν κάνει κατάληψη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πολλή δράση, κάποιες δόσεις χιούμορ και ποπ αναφορές· στην προκειμένη περίπτωση το μείγμα είναι τουλάχιστον αρκετά πετυχημένο, όμως το «φαγητό» παραμένει το ίδιο.
70 Πεντακοσάρικα ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2018)
Σκηνοθεσία: Κόλντο Σέρα
Ερμηνείες: Εμα Σουάρεζ, Νάταλι Ρόζα, Χιούγκο Σίλβα
Ο Ισπανός σκηνοθέτης Κόλντο Σέρα ενορχηστρώνει ένα από τα γνωστά ισπανικά θρίλερ, που έχει και άρωμα «La Casa de Papel». Πρωταγωνίστριά του είναι η Ρακέλ (εξαιρετική η Εμα Σουάρεζ), μια απελπισμένη γυναίκα, η οποία μπαίνει στο υποκατάστημα μιας τράπεζας προκειμένου να εξασφαλίσει το δάνειο που θα τη βοηθήσει να σώσει τη μικρή κόρη της από κάποιους μυστηριώδεις απαγωγείς. Για κακή της τύχη, όμως, εκείνη την ώρα στην τράπεζα πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία, με όλους τους πελάτες να καταλήγουν όμηροι. Οταν η αστυνομία κυκλώνει το κτίριο και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με τους ληστές, η Ρακέλ θα δείξει ένα άλλο, τελείως απροσδόκητο πρόσωπο.
Το σασπένς και οι ανατροπές αποτελούν το βασικό όχημα ενός σεναρίου που αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ενώ ανάλογη είναι και η κινηματογράφηση. Το παιχνίδι με την αστυνομία, γνώριμο από την πρόσφατη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία του Netflix, είναι και εδώ απολαυστικό όπως και η ανατροπή στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας. Από την άλλη, οι περισσότερες από τις κοινωνικού περιεχομένου αναφορές που επιχειρούνται μοιάζουν αρκετά άτσαλες και βεβιασμένες, ενώ και το φινάλε είναι κάπως μπερδεμένο και αμήχανο.
Ο κονφορμίστας ★★★★★
Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Ερμηνείες: Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Στεφανία Σαντρέλι, Γκαστόνε Μοσίν
Διαχρονικός Μπερτολούτσι
Η σπουδαιότερη ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι κυκλοφορεί σε επανέκδοση. Ο Ιταλός κινηματογραφιστής διασκευάζει το ομότιτλο βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια προκειμένου να κάνει το δικό του σχόλιο πάνω στη φύση του φασισμού. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μαρτσέλο (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) ζει μια φιλήσυχη ζωή δουλεύοντας για το καθεστώς Μουσολίνι. Κάποια μέρα το αφεντικό του θα του αναθέσει να εκτελέσει τον πρώην καθηγητή του, που είναι ανεπιθύμητος πολιτικά, στο Παρίσι και εκείνος θα βρεθεί μπροστά σε δίλημμα. Ανιχνεύοντας την πορεία ηθικής κατάπτωσης του ήρωα, ο Μπερτολούτσι καταφέρνει να συλλάβει την ουσία της φασιστικής νοοτροπίας αλλά και το πώς κάποιος μπορεί να οδηγηθεί εκεί. Στα τεχνικά, εκτός από τον μοναδικό χειρισμό της κάμερας, ξεχωρίζει φυσικά η εξαιρετική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο.
Γκλόρια ★★½
Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Λέλιο
Ερμηνείες: Τζουλιάν Μουρ, Τζον Τορτούρο, Μάικλ Σέρα
Γυναικείο πορτρέτο
Ο Σεμπάστιαν Λέλιο («Μια φανταστική γυναίκα») επιστρέφει σε μια δική του ταινία από το 2013, δημιουργώντας την αγγλόφωνη εκδοχή της. Η Τζούλιαν Μουρ υποδύεται την Γκλόρια, μια χωρισμένη γυναίκα που ζει μοναχικά, ώσπου σε μια νυχτερινή έξοδο γνωρίζει και ερωτεύεται τον Αρνολντ (Τζον Τορτούρο). Η σχέση τους όμως έχει τα δικά της σκαμπανεβάσματα, ενώ και η ίδια η Γκλόρια αναζητεί τον εαυτό της. Το φιλμ επικεντρώνεται στον γυναικείο χαρακτήρα –η Τζούλιαν Μουρ τον ενσαρκώνει περίφημα– αναλύοντάς τον ψυχικά· ταυτόχρονα μιλάει για την αξία ενός ελεύθερου πνεύματος, τις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, με τους ενήλικες να συμπεριφέρονται συχνά σαν παιδιά. Κάπου στην πορεία, ωστόσο, ο ρυθμός χάνεται και η πλοκή γίνεται υπερβολικά χαλαρή, σε βαθμό που επηρεάζει αρνητικά το ενδιαφέρον του θεατή.
Διακοπές στην Ιμπιζα ★★½
Σκηνοθεσία: Αρνό Λεμόρτ
Ερμηνείες: Κριστιάν Κλαβιέ, Ματίλντ Σενιέ, Λέοπολντ Μπουχσμπάουμ
Ιστορία οικογενειακής τρέλας
Η γαλλική κωμωδία έχει έντονο καλοκαιρινό άρωμα και μας ταξιδεύει μέχρι την ηλιόλουστη Ιμπιζα. Εκεί θα βρεθεί η οικογένεια της διαζευγμένης Καρόλ, μαζί με τον νέο σύντροφό της, τον Φιλίπ. Ο τελευταίος ωστόσο, ήρεμος και συντηρητικός τύπος, δεν είναι συνηθισμένος στο είδος των διακοπών με έντονους ρυθμούς και τρελά πάρτι. Κάπου εκεί ξεκινάει μια σειρά κωμικών συμβάντων που θα βάλουν σε δοκιμασία την, ούτως ή άλλως, εύθραυστη οικογενειακή γαλήνη. Ο Κριστιάν Κλαβιέ («Αστερίξ και Οβελίξ») ερμηνεύει με κωμική ζωντάνια τον κεντρικό ρόλο του Φιλίπ, σε ένα απόλυτα καλοκαιρινό φιλμ που σχολιάζει ανάλαφρα τα γνωστά ευτράπελα που συμβαίνουν στους κόλπους μιας οικογένειας. Κάποια από τα αστεία βέβαια δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένα, όμως η μιάμιση ώρα της διάρκειάς της –ευτυχώς κάνει… οικονομία– κυλάει γενικώς ευχάριστα.
Εμείς…
Θετική ήταν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την πρώην γενική διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Ηλέκτρα Βενάκη, η οποία είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη μετά την άδικη, κατά την ίδια, παύση της από το Κέντρο τον Νοέμβριο του 2017. Συγκεκριμένα, το ΣτΕ απεφάνθη πως η ενέργεια αυτή από την πλευρά της τότε υπουργού Πολιτισμού, Λυδίας Κονιόρδου, ήταν αναιτιολόγητη και συνεπώς ακυρώνεται. Στο σκεπτικό της απόφασης επισημαίνεται πως δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να υπονομεύει την επάρκεια ή την καταλληλότητα της κυρίας Βενάκη για τη θέση. Υπενθυμίζουμε πως η πρώην διευθύντρια, αμέσως μετά την απομάκρυνσή της, είχε μιλήσει με επιστολή της στον Τύπο για θυμικές συμπεριφορές και προσωπικές επιδιώξεις στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου.
…και οι άλλοι
Μια νέα βάση ετοιμάζεται να αποκτήσει στην Ευρώπη το Netflix, μετά τα μεγάλα στούντιο που άνοιξε προ δύο ετών η διαδικτυακή πλατφόρμα στην Ισπανία. Αυτή τη φορά προορισμός είναι η Βρετανία, με το Netflix να έρχεται σε συμφωνία διάρκειας 10 ετών για την εκμετάλλευση των περίφημων Shepperton Studios (εκεί γυρίστηκαν ταινίες όπως τα «Alien» και «Μαίρη Πόπινς») στο Λονδίνο. Οπως είναι λογικό, η συγκεκριμένη κίνηση θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τις ορίτζιναλ παραγωγές της πλατφόρμας στην Αγγλία, οι οποίες έφτασαν ήδη τις σαράντα τη χρονιά που μας πέρασε. Οι πιο δημοφιλείς από αυτές ήταν τα «The Crown», «Sex Education» και «Outlaw King».