«Χαλασμό Κυρίου», έλεγαν οι παλιοί αυτό που συνέβη στη Χαλκιδική, κάτι που δείχνει ότι το φαινόμενο δεν είναι νέο. Ο διευθυντής προγνώσεων του Εθνικού Μετεωρολογικού Κέντρου της ΕΜΥ κ. Θοδωρής Κολυδάς βρήκε ομοιότητες με το φονικό μπουρίνι που είχε πλήξει τη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή του Θερμαϊκού στις 21 Ιουλίου του 1983 αφήνοντας πίσω του εννέα νεκρούς.
Η συχνότητα τέτοιων φαινομένων αποδίδεται αυτομάτως στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 36 χρόνια από το προηγούμενο και παρά το γεγονός ότι το 1983 κυκλοφορούσε πολύ λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και η μέση θερμοκρασία της Γης ήταν κατά πολύ χαμηλότερη. Δεν ασπαζόμαστε την ελλιπή στοιχείων αμφισβήτηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, αλλά η επίκλησή του –«βρέξει-χιονίσει»– το κάνει να μοιάζει μεταφυσικό. Εξηγεί τα πάντα, όπως παλιά τα εξηγούσε το «θέλημα Θεού».
Η συχνότητα των φαινομένων μπορεί να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, μεταξύ των οποίων και η καλύτερη παρατήρηση. Υπάρχουν δύο στοιχεία που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πριν καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα. Πρώτον, είναι το πυκνό πλέγμα επικοινωνίας που αναπτύξαμε. Αποτελείται από δισεκατομμύρια ανθρώπους με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Οτιδήποτε συμβεί, οπουδήποτε κι αν γίνει, θα καταγραφεί. Αν, μάλιστα, είναι μια εντυπωσιακή καταστροφή θα μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο, κάτι που δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι «θεομηνίες» είναι συχνότερες. Βλέποντάς τες δε σε συνεχή μετάδοση μοιάζουν και απειλητικότερες. Τα MME έκαναν την υφήλιο χωριό και συνεπώς η τηλεοπτική εικόνα συχνά μας οδηγεί σε πρόχειρα συμπεράσματα, υπό το βάρος μόνο των εντυπώσεων.
Το δεύτερο δεδομένο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι ότι τα καιρικά φαινόμενα γίνονται «θεομηνίες» επειδή οι άνθρωποι εκτείνονται όλο και περισσότερο στον χώρο. Δηλαδή μπορεί και τη δεκαετία του ’50 να πέρασε ένα μπουρίνι από τη Σωζόπολη της Χαλκιδικής, εκεί όπου είχε το τροχόσπιτό του το άτυχο ζευγάρι των Τσέχων, αλλά να πέρασε απαρατήρητο διότι τότε εκεί ήταν αλάνα. Ούτε υπήρχε τότε η κατάφορτη με φωτοβολταϊκά ξύλινη στέγη στα Νέα Πλάγια, αν και αυτή δεν χρειαζόταν το φαινόμενο του θερμοκηπίου για να πέσει. Γράφαμε παλιότερα πως «σε έναν κόσμο του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπινων όντων πολλές καταστροφές περνούσαν απαρατήρητες διότι δεν μας αφορούσαν. Τα ποτάμια πάντα πλημμύριζαν και η αυθόρμητη τάξη της φύσης πάντα καταστρεφόταν – ζώα πνίγονταν και φυτά σάπιζαν. Αυτό όμως θεωρείτο φυσιολογικό, «μέρος του κύκλου της ζωής», όπως λέγαμε. Σήμερα όμως υπάρχουν σπίτια και υποδομές σε κάθε ποτάμι και ραχούλα, σε κάθε νησί και βουνοκορφή. Οποιαδήποτε φυσική μεταβολή γίνεται καταστροφή. Επειδή δε η γη είναι ένα αέναο εργαστήρι αλλαγών, όσο επεκτεινόμαστε στον χώρο, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες των φαινομένων που ονομάζουμε καταστροφές» («Πάει, χάλασε ο κόσμος;» 12.2.2009). Συνεπώς, όταν όλη η ακτογραμμή της χώρας είναι σπαρμένη με εξοχικά, τέντες, ομπρέλες κ.λπ. το σπάνιο –κατά τον καθηγητή Κλιματολογίας κ. Θεόδωρο Καρακώστα, φαινόμενο της «καταιγίδας-υπερκύτταρο» («super cell»)– κάτι θα πετύχει. Αν μάλιστα τα οικήματα, κεραμοσεπές κ.λπ. είναι προχειροφτιαγμένα, πιθανότατα κάποιον θα σκοτώσουν.
Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα (είτε τα φαινόμενα είναι πιο συχνά λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, είτε μας πετυχαίνουν πιο συχνά εξαιτίας της επέκτασης στον χώρο), καλόν είναι να προετοιμαζόμαστε.