Κάτι έλειπε από τη φετινή ΔΕΘ. Κάτι που κατέληξε να την υποβαθμίσει ως τηλεοπτικό θέαμα. Παρουσιάστηκε εκεί ένα πρωθυπουργικό μοντέλο που έκοψε το ρεύμα των συγκινήσεων. Δεν υπήρχε καταγγελία. Δεν υπήρχε αγανάκτηση – ενάντια στο σύστημα, στα media, στη συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης. Ούτε σλογκανάκια, ούτε μπηχτές, ούτε χαριτωμενιές.
Αυτή η αποδραματοποίηση αποτυπώθηκε και στο ύφος του ομιλητή, που το Σάββατο στο Βελλίδειο, ήταν αγέλαστος στα όρια του βλοσυρού. Φαινόταν σαν είχε σκηνοθετήσει έτσι τον εαυτό του για να μεταδώσει και με τη γλώσσα του σώματος το μήνυμα ότι μιλούσε για την πολιτική του, χωρίς να πολιτικολογεί.
Το ίδιο και την επομένη, στη συνέντευξη Τύπου: Από την τακτική για τα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι τον στόλο των λεωφορείων του ΟΑΣΘ, και από τη «διόρθωση» του Ποινικού Κώδικα μέχρι τη διαχείριση των δημοτικών κυνοκομείων, ο Μητσοτάκης έδινε φωνή στα ντοσιέ του. Τα ντοσιέ που είχε αποστηθίσει, αλλά και αυτά που είχε μπροστά του.
Αν υπήρχε κάτι που θύμιζε τον θυμικό πλούτο του προκατόχου του ήταν η ρητή ρήξη με την πολιτική του θυμού: Η επιλογή του Μητσοτάκη να μην ρίξει χολή στον μύλο των εξεταστικών τον απελευθερώνει πολλαπλώς. Αποφεύγει την ανακύκλωση της πόλωσης, που θα υπονόμευε την αξίωσή του να απευθυνθεί σε ακροατήρια μεγαλύτερα της κομματικής του πελατείας. Και, ταυτόχρονα, απεγκλωβίζεται ο ίδιος από ένα είδος ανταγωνισμού που δεν ταιριάζει στις πολιτικές του δεξιότητες.
Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα γενικό συμπέρασμα από τον Μητσοτάκη της ΔΕΘ: Του πάει να περιγράφει ένα σχέδιο, από το να πετροβολάει σκιές. Η κλίση αυτή φαίνεται καθαρότερα τώρα που ο αντίπαλός του δεν καθορίζει πια τους όρους της αντιπαράθεσης.
Λένε πως το μείγμα αυτό σηματοδοτεί την εγκατάσταση του κυβερνώντος κόμματος στο Κέντρο. Για να απαντήσει κανείς, μπορεί να διαβάσει την πρωθυπουργική παρουσία αντίστροφα: Από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης που –όπως προκύπτει από τη σύγκριση των ανακοινώσεων– θυμίζει πια το παλιό σύνθημα του ΚΚΕ: Τέσσερα κόμματα, μία πολιτική. Για να απαντήσουν στον Μητσοτάκη, τα τέσσερα από τα πέντε κόμματα της αντιπολίτευσης καταφεύγουν στην ίδια αποθήκη των κλισέ: Οσα ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός είναι «ανάπτυξη για τους λίγους» (ΣΥΡΙΖΑ, Γεννηματά, ΚΚΕ) και συνιστούν «ικανοποίηση των απαιτήσεων του ΣΕΒ» (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ).
Αν συνδυάσει κανείς την αντιπολιτευτική μονοχρωμία με τις απαντήσεις στις θεματικές ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων –για οικονομία, ασφάλεια, εκπαίδευση– οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ο Μητσοτάκης δεν μετατοπίζεται στο Κέντρο. Αφήνεται εκεί μόνος, επειδή όλοι οι υπόλοιποι μετατοπίζονται εκτός θέματος – σε μια γραμμή πρωτομεταπολιτευτικής αντικαπιταλιστικής κοινοτοπίας.
Το μετεκλογικό τοπίο φαίνεται να ορίζεται τελικά από αυτή την ανισορροπία: Εχουμε θηριώδη παραγωγή ασπιρίνης χωρίς να υπάρχει πονοκέφαλος. Πληθωρισμό Αντιδεξιάς χωρίς Δεξιά.