Δεν μπορώ άλλο τη «Γενιά των Φλώρων»

Δεν μπορώ άλλο τη «Γενιά των Φλώρων»

4' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ο τίτλος είναι ένα τεστ, αν αντιδράσεις εναντίον του τότε μάλλον ίσως και να είσαι μέρος του προβλήματος», μας λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Μπρετ Ιστον Ελις για το νέο του βιβλίο «Λευκός» που κυκλοφορεί αύριο (30 Σεπτεμβρίου) από τις εκδόσεις Οξύ.

Το «κακό παιδί» της αμερικανικής πεζογραφίας, του «American Psycho» και του «Λιγότερο από το μηδέν», ξαναχτυπά με ένα δοκιμιακού τύπου βιβλίο για την ταυτότητα στη σύγχρονη αμερικανική κουλτούρα. Ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια στην Καλιφόρνια και τις ταινίες που τον καθόρισαν και φτάνει μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και τον φίλο του Κάνιε Γουέστ. Στις σελίδες που μεσολαβούν ο Ελις ασκεί δριμεία κριτική στην πολιτική ορθότητα της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας, καθώς και σε μια κουλτούρα ενσωμάτωσης με ίδιους κανόνες και ιδανικά, στη συζήτηση για το φύλο και τις ταυτότητες, τα σόσιαλ μίντια και τη γενιά των Μιλένιαλς ή «Γενιά των Φλώρων» και την «υπερβολική τους ευαισθησία». Ο τίτλος του βιβλίου παραλίγο να ήταν «White Privileged Male» και μάλλον όχι άδικα καθώς, όπως μας λέει, το βιβλίο είναι γραμμένο «από την οπτική ενός προνομιούχου λευκού άνδρα».

«Ξεκίνησε σαν ένα αστείο για εμένα και τον σύντροφό μου και τις διαφορές μεταξύ μας. Νομίζω ότι ήταν υπερευαίσθητος για μερικά πράγματα. Αρχισα να τουιτάρω με ένα hashtag για τη “Γενιά των Φλώρων” και να γράφω μερικά αστεία για εμένα που ζω με έναν Μιλένιαλ. Τους καταλαβαίνω όμως και αντιλαμβάνομαι τα προβλήματά τους και γιατί κατέληξαν όπως κατέληξαν», τονίζει. Θα είναι λάθος όμως, επισημαίνει, αν κάποιοι διαβάσουν το βιβλίο μόνο από αυτή την οπτική. «Είναι μια ιστορία της γενιάς μου, της Γενιάς X που ξεκινάει τις δεκαετίες του ’50 και του ’70, σε μια εποχή κατά την οποία υπήρχε μεγάλη ελευθερία της έκφρασης, της σεξουαλικότητας και καθόλου πουριτανισμός. Τα πράγματα δεν ήταν “κατάλληλα για παιδιά”, ήταν ένας κόσμος ενηλίκων. Ενώ τώρα ο πουριτανισμός κυριαρχεί στην κουλτούρα, σαν να είμαστε όλοι παιδιά και πρέπει να μείνουμε προστατευμένοι από την πραγματικότητα των μεγάλων», μας λέει. Η γενιά του Ελις, εξηγεί, αντιμετώπιζε με ειρωνεία τους Baby boomers που προηγήθηκαν και ίσως τώρα οι Μιλένιαλς «επαναστατούν» απέναντι σε εκείνον και τους συνομηλίκους του. «Ισως βαρέθηκαν τη σεξουαλικότητά μας και το πώς αναπαριστούσαμε τη βία στην τέχνη, ήμασταν αγενείς σε πολλά επίπεδα. Ισως γι’ αυτό θέλουν να μείνουν παιδιά. Φαίνεται παντού στη σύγχρονη κουλτούρα, βλέπουν ταινίες με υπερήρωες, ντύνονται και παίζουν σαν αυτούς, δεν θέλουν να ακούν βρισιές».

Το τουίτερ

Για τον Ελις η τεχνολογία –όλα τα «προβλήματά» του ξεκίνησαν από το τουίτερ– έδωσε μια τεράστια ώθηση στη σύγχρονη κουλτούρα και έκανε τους ανθρώπους σκληρούς. «Εδωσε φωνή στον καθένα και όλοι άρχισαν να πιστεύουν ότι είχαν κάτι που έπρεπε να πουν, ότι είχαν κοινό και έπρεπε να εκθέσουν τον εαυτό τους και την ιδεολογία τους. Οι άνθρωποι έγιναν άκαμπτοι, αδιάλλακτοι, πιστοί στις απόψεις τους. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσεις σύνθετες σκέψεις στα σόσιαλ μίντια και γι’ αυτό ο ψηφιακός διάλογος είναι τόσο περιορισμένος. Γίνεται ένας μεγάλος καβγάς και όχι συζήτηση». 

Οι πολιτικές του φύλου και της ταυτότητας μπαίνουν επίσης στο στόχαστρό του στο βιβλίο. «Είναι κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους. Είσαι μόνο γκέι, μόνο μαύρος, προσδιορίζεσαι από ένα πράγμα, από το αν είσαι λευκός, από τα προνόμιά σου, την ομοφυλοφιλία σου και αυτό δεν φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Νομίζω ότι οι άνθρωποι αντιστέκονται σε αυτό και τώρα η πολιτική της ταυτότητας έχει πεθάνει στην Αμερική. Ηταν ένα κίνημα που προσπάθησε να αγγίξει τους ανθρώπους αλλά ήταν μια παγίδα. Δεν μπορείς να λες στους ανθρώπους πώς πρέπει να αισθάνονται και να φέρονται αναλόγως», τονίζει και συμπληρώνει ότι αυτή η συζήτηση έχει κάνει ζημιά στην Αριστερά της Αμερικής και όχι στη Δεξιά.

Η γενιά του συντρόφου του, μας λέει, προτιμάει να εξοργίζεται με τον Ντόναλντ Τραμπ παρά να κάνει κάτι για να μην επανεκλεγεί το 2020, αν και ο ίδιος θεωρεί βέβαιη την επανεκλογή του. «Χρειάζονται (οι Δημοκρατικοί) κάποιον σαν τον Τραμπ που να μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα του λαού αλλά κάνουν πολιτική σαν να είμαστε στο 2014, στην εποχή του Ομπάμα και της Χίλαρι Κλίντον. Αν κάποιος δεν “απελευθερωθεί” και δεν αρχίσει να είναι πιο αληθινός, λιγότερο προβαρισμένος, θα υπάρχει πρόβλημα. Το λέω στον σύντροφό μου τον Μιλένιαλ, τον σοσιαλιστή, τον κομμουνιστή, ότι πρέπει να βρείτε έναν υποψήφιο που να μπορεί να παίξει το ίδιο παιχνίδι».

Στο εξωτερικό οι κριτικοί «έθαψαν» το νέο του βιβλίο και αρκετοί αντέδρασαν για την κριτική που ασκεί στην κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, στα κινήματα τύπου #metoo, στις ιδεολογικά ή φυλετικά φορτισμένες ταινίες του σύγχρονου σινεμά. Του έχει ξανασυμβεί, μας αναφέρει, με την έκδοση του «American Psycho», το οποίο αν ξαναέγραφε σήμερα, μας είπε, θα το είχε τοποθετήσει στη Σίλικον Βάλεϊ. Είναι λοιπόν συνηθισμένος στη δημόσια κριτική και στις επιθέσεις αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του. «Μπορείς να καταλάβεις πότε κάποιος προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι, προσπαθεί να γίνει μέλος της ομάδας και να είναι αρεστός στην κοινωνία. Δεν μπορώ να το κάνω. Οπότε εάν κάποιος προσβάλλεται από κάτι που λέω ή από κάτι που δεν μου αρέσει, τότε είναι πολύ κρίμα. Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω γι’ αυτό».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή